Πάθος της Αγγελικής Πλουμά, εκπαιδεύτριας επαγγελματικής και προσωπικής ανάπτυξης, κάθε πεταλούδα που ψάχνει τη χαμένη της φωνή. Τις ανακαλύπτει μέσα από ιστορίες ανθρώπων...









Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

«Ο δημιουργός έβαλε σε ένα σακούλι όλα τα όμορφα: χρώματα, ελαφράδα, ωραία φωνή, και τα ανακάτεψε. Από μέσα βγήκαν οι πεταλούδες! Μα διαμαρτυρήθηκαν τα πουλιά και ο δημιουργός αφαίρεσε τη φωνή από τις πεταλούδες για να την δώσει  σε κείνα…», λέει ένας ινδιάνικος μύθος. Η αφήγησή του από την Αγγελική Πλουμά γοητεύει…

«…και από τότε η πεταλούδα ψάχνει τον τρόπο να ξαναβρεί τη φωνή της!»

Η ικανότητά της Αγγελικής εκφράζεται, κυρίως, με την εκπαίδευση και την υποστήριξη ενηλίκων προκειμένου να αναδείξουν τις ικανότητες, τα ταλέντα τους και να ζήσουν ποιοτικά τη ζωή τους «με κι όχι παρά τις συνθήκες κρίσης».
Έχει συνεργαστεί με διάφορα πανεπιστήμια, κολέγια και τα τελευταία τέσσερα χρόνια διδάσκει στην Ακαδημία Πολιτών, μια δομή Ανοιχτού - Λαϊκού Πανεπιστημίου που, αρχικά, ίδρυσε το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Στο διάστημα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων εργάζεται πάνω σε ένα πρόγραμμα βιωματικής εκπαίδευσης με τίτλο: «ο δρόμος της Πεταλούδας» αποσκοπώντας στην διερεύνηση και ανάπτυξη ταλέντων και ικανοτήτων μέσω βιωματικών δραστηριοτήτων που πραγματοποιούνται ατομικά ή ομαδικά, βοηθώντας όσους ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν τη πορεία ενός νέου πετάγματος.

«Ο δρόμος που ακολουθεί η πεταλούδα, χρησιμοποιείται μεταφορικά για να συμβολίσει τη προσωπική μας πορεία εξέλιξης με άξονα τις ικανότητες, τα χαρίσματα, τα ταλέντα, τις αλλαγές και τις απώλειές μας που αυτή η επιλογή μπορεί να συνεπάγεται. Είναι μια ιδέα στηριζόμενη από διεθνή ομάδα άρτια εκπαιδευμένων ανθρώπων που παρέχουν πιστοποίηση σε ένα παγκόσμιο δίκτυο εκπαιδευτών, "Butterfly Connection"»

Από όλες τις μεθόδους και προσεγγίσεις που εκπαιδεύτηκε, αυτός ο δρόμος την κέρδισε...

«Αποτέλεσε "τη μήτρα του παζλ" που πάνω της ταίριαξαν κομμάτια γνώσης και εμπειρίας μου: χρησιμοποιούσε ως κεντρικό σύμβολο μια ιστορία από τη φύση, αυτή της πεταλούδας, που όσο διερευνούσα τόσο διαπίστωνα ότι, από τους αρχαιοτάτους των πολιτισμών, ασκεί μοναδική σαγήνη στους ανθρώπους. Επίσης, ενσωματώνει δημιουργικά τον αγώνα, την απώλεια και την αναγέννηση, ενώ αξιοποιεί τόσο αποτελεσματικά τη μεγάλη μου αγάπη με τις ιστορίες. Ίσως πάλι, γιατί... έτσι, απλά για κάποια πράγματα έρχεται η ώρα τους.»

Είναι τόσο δύσκολο να ανακαλύψει κάποιος το ταλέντο του;

«Στα σεμινάρια ή στις διαλέξεις που δίνω υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται, πως δεν έχουν κανένα ταλέντο. Προφανώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αν δεν θέλουμε να ακούσουμε τη δική μας εσωτερική φωνή ας ακούσουμε τις ποικίλες έρευνες που μιλούν για μια βασική, πυρηνική κοινότητα - καταχρηστικά ας την ονομάσουμε ταλέντο.»

Δύσκολο να το αντιληφθούμε. Οι λόγοι πολλοί.

«Μπορεί να φοβόμαστε ότι αν την αναγνωρίσουμε θα χρειαστεί να τη διαχειριστούμε και φοβόμαστε "μην έρθει η ζωή μας τα πάνω κάτω". Ίσως να έχουμε αδρανοποιήσει νωρίς αυτό που "οσμιζόμαστε" ότι διαθέτουμε γιατί δεν είχαμε αποτελεσματική οικογενειακή ή και κοινωνική υποστήριξη. Δεκάδες οι αιτίες που χρειάζονται ειλικρινή διερεύνηση και ανοιχτό μυαλό. Το σίγουρο είναι πως οι δρόμοι για την αναγνώριση του ταλέντου μας έχουν χαραχτεί ήδη και περιμένουν να τους "περπατήσουμε".»

Το στάδιο της αναγνώρισης του ταλέντου ακολουθεί η αποδοχή του. Αποτελεί ασφάλεια η άρνησή του;

«Όση ασφάλεια μπορεί να σου δώσει το να συμπλέεις "με τη βουή του κόσμου" βάζοντας "απαγορευτικό" στη ζωτική ενέργεια που μπορείς να αντλήσεις από την προσωπική σου έκφραση. Η σύμπλευση με τους πολλούς μπορεί να δίνει εξωτερική ασφάλεια, αλλά όχι εσωτερική, η οποία απαιτεί και σοφή διαχείριση. Έχεις τη δυνατότητα επίγνωσης του ταλέντου σου και υποστήριξής του καθημερινά, σεβόμενος τα όριά σου. Δεν είναι απαραίτητο να το εντάξεις ως επαγγελματική απασχόληση. Αρχικά μπορείς να το διατηρήσεις σαν hobby, και σταδιακά, στη βάση ενός σχεδίου δράσης να το ασκείς και να το αναπτύσσεις μέχρι να αποφασίσεις αν και πως θες να το "ενεργοποιήσεις" επαγγελματικά. Το σχέδιο δράσης είναι βασικό εργαλείο στη δουλειά μας γιατί δημιουργεί σιγά - σιγά την βεβαιότητα ότι το προσωπικό μας όνειρο δεν αφήνεται στην τύχη του αλλά γίνεται, μέσα από μικρά αλλά συνεχή σχεδιασμένα βήματα, πραγματικότητα.»

Ο τρόπος της πεταλούδας χρειάζεται τόλμη, βήματα στο δρόμο της αυτογνωσίας, αποφασιστικότητα. Παρόλα αυτά το ξέρουμε όλοι καλά, «δεν είναι εύκολο να ανοίξεις το εσωτερικό κουτί.»
Ο φόβος του αγνώστου είναι εκεί κι έχει τη δική του φωνή…

«Σε όλους τους ανθρώπους, όταν αρχίζουν να αξιοποιούν το δυναμικό τους ο φόβος εμφανίζεται, αλλά δε μιλάει σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Είναι σημαντικό να μιλήσεις τη γλώσσα του προσωπικού σου φόβου, να τον ακούσεις, να μην τον καπακώσεις.» 

Κι η συνομιλία ξεκινά…

«Σε κάποιον λέει, δεν θα τα καταφέρεις, σε άλλον, τι θα πουν οι γονείς, η γειτονιά ή σε άλλον "τόσες φορές έφαγες τα μούτρα σου, κάτσε στα αυγά σου". Πάντως, όσο τεράστιος κι αν είναι υπάρχουν εσωτερικές βοήθειες και δίκτυα υποστήριξης.»

Κι όταν το ζήτημα "απωθημένο" μεγεθύνεται, μυθοποιείται; Αν αντιμετωπιστεί, θα διατηρήσει τη σπουδαιότητα που του έχεις προσδώσει; Μια δοκιμή ίσως πείσει...

«Θα σου μιλήσω από την προσωπική μου εμπειρία, Αιμιλία. Ο φόβος για κάτι καινούριο που κάνω αυτή τη περίοδο έρχεται σε μένα σε επαναλαμβανόμενα κύματα. Ωστόσο, καθημερινά χρειάζεται να παλεύεις μαζί του και να αναρωτιέσαι: Ποια είναι η έκτασή μου ως άνθρωπος;  Πόσο μπορώ ν’ απλώσω τα κλαδιά μου; Θα είμαι μπονζάι ή πλάτανος;» 

Στο  τέλος της κουβέντας σου με τον φόβο, αποφασίζεις...

«Οι μέρες που μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει είναι συγκεκριμένες, όπως λέει κι ο ψυχολόγος Μιχάλης Χαντάς στο βιβλίο του. "Θα πας 90 χρονών; 90 επί 365 περίπου 33.000 μέρες. Τόσες έχεις απόθεμα maximum." Το ερώτημα είναι: Τι θα κάνεις; Θα ζεις το ίδιο σενάριο κάθε μέρα; Είναι κι αυτό μια επιλογή, αλλά δείχνει σεβασμό στη ζωή;»

Και η Αγγελική σέβεται τη δική της και των ανθρώπων που της εμπιστεύονται τις προσωπικές τους ιστορίες. Μου το ξεκαθαρίζει - δεν κάνει επαγγελματική ψυχοθεραπεία.

«Κάποιες φορές έρχονται άνθρωποι που κρύβουν κάτι πιο βαθύτερο από την ανεύρεση του ταλέντου τους. Η δική μου ευθύνη είναι να τους παραπέμψω αλλού.»

Καθημερινά έρχεται σε επαφή με μικρά θαύματα. Τονίζει πως «συνειδητοποιώντας το εμπόδιο και δρώντας… έρχεται το θαύμα!»
Θυμάται, μια κοπέλα η οποία είχε κολλήσει στο τελευταίο έτος των σπουδών της κι ήταν προβληματισμένη.  Σε δυο χρόνια ολοκλήρωσε τις σπουδές της, έλαβε συστατικές επιστολές από τους καθηγητές της, κατάφερε να εξασφαλίσει τα χρήματα για μεταπτυχιακό σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ολλανδίας και ζει το όνειρό της σαν μια σπουδαία επιστήμονας στον τομέα της έρευνας.

Μου διηγείται ακόμη μια ανθρώπινη ιστορία καθώς τα μάτια της λάμπουν.

«Μια γυναίκα έγραψε το πρώτο της βιβλίο-ντοκουμέντο με τον συμβολικό τίτλο: "Ένας παράδεισος μέσα στην κόλαση" σε ηλικία 95 χρονών! Είχε επιβιώσει από στρατόπεδο συγκεντρώσεως, είναι πιανίστρια και δηλώνει στα 99της, πως δεν μπορεί να περάσει τη μέρα της εάν δεν παίξει πιάνο τρεις ώρες! Σε όποια ηλικία κι αν απαφοσίσεις να ζήσεις αυτό, κέρδος θα 'χεις. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τελειώσει τη ζωή τους και ποτέ δεν έχουν αγγίξει το χάρισμά τους.»




«Η Φωνή της Πεταλούδας», είναι η πρώτη συγγραφική απόπειρα της Αγγελικής, η οποία περιέχει σε μορφή διηγημάτων τέτοια μικρά θαύματα. Στις σελίδες του ταξιδεύουν ιστορίες ανθρώπων που ζούσαν χωρίς φωνή και κάποια στιγμή αποφάσισαν να την εκφράσουν.

«Με περισσότερα ή λιγότερα πραγματικά περιστατικά, όλες είναι αληθινές. Όταν γράφω μια ιστορία ανθρώπου νιώθω πως πήρα ένα δώρο και πως πρέπει να δώσω ένα αντίδωρο. Την σέβομαι. Πάντα πριν την δημοσιοποιήσω ζητάω τη γνώμη του.» 

Όταν το βίωμα εκφράζεται, όταν ο άνθρωπος τα ‘χει καταφέρει κάτω από δύσκολες συνθήκες, εκείνη θέλει να είναι παρούσα. Εξού και το πάθος με τις ιστορίες... και τις πεταλούδες.





«Ψάχνω συνέχεια αλγόριθμους του να πραγματοποιείς το όνειρο της ψυχής σου... και "κλέβω" μυστικά. Οι άνθρωποι κι οι ιστορίες τους δίνουν μαθήματα. Κι όχι μόνο οι άνθρωποι που είναι διάσημοι ή βρίσκονται σε σελίδες βιβλίων, αλλά και εκείνοι που ζουν δίπλα μας, οι γνωστοί, οι φίλοι μας, που με τις επιλογές τους έχουν δημιουργήσει μεγάλα ή μικρά θαύματα. Οι φίλοι μου, η Χ..., η Γιώτα, η Ρένα, ο Νίκος, ο Κώστας όλοι είναι δάσκαλοί μου, πυροδοτούν το δικό μου πάθος, με 'κάνουν να μην το βάζω κάτω στις δυσκολίες, απλώνουν υποστηρικτικό δίχτυ γύρω μου όταν δειλιάζω.»


.