«Εσείς το λέτε κρίση, εγώ το λέω καμπινέ που κάθε λίγο βουλώνει. Όλοι χέζουν, κανείς δε σκουπίζει, κι άμα βουλώσει, όλους τους πιάνει απελπισία κι αναρωτιούνται ποιος θα βρεθεί να τον ξεβουλώσει. και στο φινάλε, κάποιος βρίσκεται...» Ντίνος Χριστιανόπουλος.

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Τον είχαν ρωτήσει γιατί προκαλούν τόσες αντιδράσεις τα γραπτά του. «Έτσι είναι οι άνθρωποι. Άμα θέλουν να σου τρίψουν τη μούρη, υπάρχουν χίλιοι τρόποι!», είχε απαντήσει παραθέτοντας και στίχους του Καρυωτάκη ως απόδειξη των λεγόμενών του...

 «Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς / μπορούνε με χίλιους τρόπους / Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής / όταν ακούσεις ανθρώπους»

Οι λέξεις που χρησιμοποιεί αιχμηρές, δημιουργούν όμως και ωραίες καταστάσεις...

«Eγώ έχω ένα δικό μου λεξιλόγιο. Aς πούμε, έχω αντικαταστήσει τη λέξη «επιθυμία» με τη λέξη «κάβλα». Aυτό σου φαίνεται αστείο. Όταν όμως το ακούσεις για πρώτη φορά, μένεις ξερός. Βρίσκω δηλαδή έναν τρόπο να καθηλώσω τον άλλον με λέξεις που δεν τις περιμένει... Ή, ας πούμε, αντικαθιστώ τη φράση «είμαι καλά» με τη φράση «είμαι καβλά». Μπήκε ένα βήτα, άλλαξε όλο το περιβάλλον... Οι Αμερικάνοι γίνονται Αμερικλάνοι. Ο ευτυχισμένος, ευτυχεσμένος. Αυτά τα γραμματάκια κάτι προσφέρουν. Το πολύ-πολύ ένα χαμόγελο. Λίγο είναι να κάνεις τον άλλον να χαμογελάσει;»

Για τους ανθρώπους που αγαπά έχει τη δική του θεωρία...

«Δεν τους λέω σ' αγαπάω,  και τέτοια σαλιαρίσματα. Τίποτα! Η χαρά μου ήταν να τους βλέπω. Έρχονταν εδώ, κάθονταν στη θέση τους, μιλούσαμε, πες εσύ, πες εγώ... κι εγώ πια ένιωθα ευτυχεσμένος. Δεν έλεγα «σε λατρεύω». Το βούλωνα και, δόξα τω Θεό, δεν το μετάνιωσα ποτέ... Δεν σας το λέω σαν συμβουλή αυτό, σας το λέω σαν εξομολόγηση. Από κει και πέρα, εσείς κόψτε το λαιμό σας.»

Κι όσο για την κρίση της εποχής μας;  Πάλι ιδιαίτερος ο λόγος του. Αποτυπώνεται στα γραπτά του...

«Εσείς το λέτε κρίση, εγώ το λέω καμπινέ που κάθε λίγο βουλώνει. Όλοι χέζουν, κανείς δε σκουπίζει, κι άμα βουλώσει, όλους τους πιάνει απελπισία κι αναρωτιούνται ποιος θα βρεθεί να τον ξεβουλώσει. και στο φινάλε, κάποιος βρίσκεται. Ποιος; όχι βέβαια οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, ούτε τα αδίσταχτα κόμματα, ούτε οι ξοφλημένες ιδεολογίες. Προπάντων όχι οι πολλοί, που το 'ρίξαν στην καλοπέραση και τα παχιά λόγια.όχι αυτοί που φαίνονται, που θορυβούν, που εισπράττουν. αλλά οι λίγοι, οι σιωπηροί, οι αφανείς, αυτοί που χωρίς να τους βλέπει κανείς δίνουν ένα χέρι βοηθείας στον διπλανό τους, αυτοί που έχουν ακόμα ηθικές αρχές στη ζωή τους, αυτοί που εξακολουθούν ακόμα να πιστεύουν σε κάποια ιδανικά, αυτοί που χωρίς να καταστρώνουν αναμορφωτικά προγράμματα έχουν ένα λόγο αγάπης για τον συνάνθρωπο που υποφέρει. Αυτοί οι λίγοι είναι τα αραιά κεριά μες στο σκοτάδι, όταν το φως αργεί πολύ να φανεί.

Ντίνος Χριστιανόπουλος»