Συνέντευξη στη Γεωργία Λινάρδου

Δέκα χρόνια πριν, επέστρεφε αργά κάθε βράδυ από τη δουλειά και έπεφτε αποχαυνωμένος σε έναν καναπέ με μηδαμινή ψυχική διαύγεια. Τότε το dress code επέβαλλε κουστούμι. Πριν από μερικές ημέρες τον είδα να κατεβαίνει την Ιπποκράτους πάνω σ' ένα ποδήλατο μ' ένα σακίδιο στην πλάτη. Ενα φευγαλέο γεια... 

Πόσο εύκολο είναι να πεις ένα μόνιμο «γεια» στη συνήθεια μιας ζωής, η οποία, αν και φαίνεται στρωμένη, σε οδηγεί σε βέβαιο προσωπικό αδιέξοδο; 

Ο οικονομολόγος Γιάννης Γιαννούδης, πρώην στέλεχος επιχειρήσεων, μετέπειτα ένας από τους πρώτους βιβλιο-bloggers στην Ελλάδα και μέχρι πριν από λίγο καιρό από τους πλέον φανατικούς ακροατές του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, άλλαξε τη ζωή του απλά σεβόμενος τη... ροή. 

Με παραπέμπει στο βιβλίο του Μουρακάμι «Κουρδιστό Πουλί»: το μυστικό είναι να μην αντιστέκεσαι στη ροή. Να ανεβαίνεις όταν πρέπει ν' ανέβεις και να κατεβαίνεις όταν πρέπει να κατέβεις. 

Γύρισε το διακόπτη 

Αυτός ο άνθρωπος αφέθηκε στη «ροή» με σκοπό ν' αλλάξει τη ζωή του και τα κατάφερε. Ενώ βρισκόταν βαθιά χωμένος ως οικονομικός διευθυντής σε πολύωρα meetings με πολύπλοκα deals κάτω από το τραπέζι -εξαιρετική ευκαιρία να καταλάβει πώς λειτουργεί ο σύγχρονος καπιταλισμός-, απλά γύρισε το διακόπτη. 

«Αυτός ο χώρος είναι πολύ πιεστικός. Κάθε Κυριακή απόγευμα σε πιάνει μελαγχολία, διότι σκέφτεσαι την επόμενη εβδομάδα κι ένα βουνό προβλημάτων, αντί να σκέφτεσαι τα όποια καλά έχεις γύρω σου. Κι εντάξει αν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, αλλά όταν δεν πηγαίνουν απαιτείται μαγκιά να επαναπροσδιορίσεις τη ζωή σου. Αν δεν είσαι απόλυτα φτιαγμένος γι' αυτό που κάνεις, είναι βέβαιο πως θα καταλήξεις στον τάφο». 

Αμέσως μετά τις σπουδές του μπήκε στη δουλειά και διαθέτει στο βιογραφικό του σημαντικές θέσεις. Στα 36 του ήταν ένα ζηλευτό οικονομικό στέλεχος που απασχολούσε εντόνως τους head hunters της εποχής. 

«Γνώρισα πολύ αξιόλογους ανθρώπους, που όμως ήθελαν να έχουν όχι ένα, αλλά 15 εκατομμύρια ευρώ, πιθανώς γιατί αισθάνονταν καλύτερα. Θα έδιναν μεγαλύτερο πουρμπουάρ στον παρκαδόρο ή το δημοσιογράφο ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον, για να τους κάνει τεμενάδες. Με εντυπωσίασε επίσης η ευκολία ορισμένων να μπαίνουν όλο και πιο βαθιά σ' αυτό που λέμε διαφθορά, για να απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματα της εξουσίας που δίνει το χρήμα. Εζησα την εποχή που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να εφεύρουν ανάγκες για να ξοδέψουν τα λεφτά τους», περιγράφει. 

Πριν από λίγο καιρό έπεσε ξανά στα χέρια μου το βιβλίο του Πεσόα: Ο Αναρχικός Τραπεζίτης. Είμαι σίγουρη πως το έχει διαβάσει. «Για μένα υπάρχουν δύο πραγματικότητες: ο κόσμος των ιδεών και ο κόσμος της καθημερινότητας. Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι είμαι γνήσια αναρχικός, όπως πιστεύω πως είναι όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι. Στην καθημερινότητά μου, όμως, δεν μπορώ διότι ζω σε μία κοινωνία που δεν επιτρέπει να ανθίσει ένα αναρχικό κίνημα και δυστυχώς δεν είμαι από την πάστα των ανθρώπων που ανατρέπουν. Πώς λύνω το πρόβλημα αυτό; Λέω εντάξει, μπορώ ιδεολογικά να είμαι κάπου, αλλά στην καθημερινότητά μου πρέπει να λειτουργήσω ως πολίτης που προσπαθεί να επιβιώσει η οικογένειά του».

 Με τόσοι πολλούς μαζεμένους οικονομολόγους στη χώρα, πώς καταστραφήκαμε; 

«Διαφθορά. Το πρόβλημα στην Ελλάδα και του καπιταλισμού γενικότερα είναι η διαφθορά στην κορυφή. Πρέπει πάντα ένα μέρος της αξίας που συσσωρεύεται στην κορυφή -στο μοχλό γέννησης καινούργιου πλούτου- να επιστρέφει στη βάση έτσι ώστε ο πολίτης να νιώθει συνεχώς ότι καλυτερεύει το βιοτικό του επίπεδο και να προχωράει. Ομως, οι άνθρωποι στην κορυφή γίνονται υπερόπτες, δεν αισθάνονται κανένα φόβο και κανέναν κίνδυνο και το μόνο που κοιτάνε είναι να συσσωρεύουν όλο και περισσότερα χρήματα όχι για τα χρήματα per se, αλλά για την εξουσία που δίνει το χρήμα. Αυτό λοιπόν δημιουργεί πάντοτε στην κορυφή μια κάστα εντελώς διεφθαρμένη».  

Ποια ήταν η επόμενη δουλειά που αποφάσισε να κάνει μετά τα επιχειρηματικά κονκλάβια; Κάτι που, τόσο τον ίδιον όσο και τη γυναίκα του, τους ενθουσίασε: άνοιξε ένα σχολείο! 

«Οταν κάναμε το σχολείο οι πρώην συνεργάτες μου γελάγανε, κι ακόμη γελάνε. Θυμάμαι, στα τελειώματα, είχα πάει σε ένα meeting για κάποιες εκκρεμότητες, φορώντας μια ροζ μπλούζα. Πέρασε όλη η εταιρεία για να δει τι μπλούζα φορούσα! Είναι φοβερά τα στερεότυπα του dressing code, τα ράσα που κάνουν τον παπά. Μπορεί να είσαι ο κορυφαίος, αλλά αν εμφανιστείς με μπλουζάκι και σορτσάκι δεν θα σε πάρει κανείς στα σοβαρά, διότι απλά δεν φοράς τη στολή εργασίας». 

Πλέον μπορεί να διαβάζει όσο θέλει, να ακούει μουσική, τα απογεύματα να τρέχει και να ονειρεύεται... 

«Στα 30 μου έβαζα συνέχεια στόχους, έκανα πλάνα, τώρα δεν σκέφτομαι τίποτα. Λάθος, και τώρα βάζω στόχους: σε τέσσερα χρόνια να τρέξω σε έναν μαραθώνιο!». 

Πλέον γράφει ιστορίες. Πριν από λίγο καιρό δημιούργησε ένα παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο με τίτλο: Α very bad bad thing! Ενα ιστορικό παραμύθι με άμεσες αναφορές σε ένα άγνωστο περιστατικό από τη ζωή του βασιλιά Γεωργίου του Β'. Μια συναρπαστική ιστορία βασισμένη σε ένα πραγματικό γεγονός, την οποία εικονογράφησε ο ζωγράφος Βαγγέλης Θεοδωρίδης, την έκανε βιβλίο η designer Chiara Aliotta και κατόπιν με το «πάτημα ενός κουμπιού» το βιβλίο εκδόθηκε από το Createspace, μια ειδική εκδοτική υπηρεσία που προσφέρει το Amazon, μέσω του οποίου οποιοσδήποτε μπορεί να εκδώσει οτιδήποτε! 

Και το μυστικό για να ακολουθήσεις τη... ροή; 

«Να προσπαθείς να μη χάνεις την ψυχραιμία σου, γιατί είναι δεδομένο ότι θα πάρεις τη λάθος απόφαση. Και να ακούς τα μηνύματα που σου στέλνει η ζωή. Να μην πηγαίνεις σώνει και καλά κόντρα σε ό,τι έρχεται να σου αλλάξει την καθημερινότητα, καλό ή κακό. Ορισμένες αλλαγές συμβαίνουν γιατί πρέπει να συμβούν, και εσύ απλώς πρέπει να τις ακολουθήσεις. Εάν αντιμετωπίζεις με αυτό το πρίσμα τη ζωή, όσο μεγάλο κι αν είναι ένα πρόβλημα, σιγά σιγά θα  

Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=370848