...«Σπούδασα Κοινωνιολογία στο Πάντειο και πήρα μεταπτυχιακό δίπλωμα στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Μιλάω αγγλικά, γαλλικά και καταλαβαίνω σερβικά. Δημοσιογραφώ από το 1988...»

Έτσι ξεκινά το βιογραφικό της σημείωμα η βραβευμένη δημοσιογράφος με το Βραβείο Μπότση, Μαρία Καρχιλάκη, στο δικό της διαδικτυακό χώρο, karchilaki.com

Έχει καλύψει αμέτρητα σημαντικά γεγονότα της διεθνούς ειδησεογραφίας. Έχει βρεθεί σε εστίες πολεμικών αναταραχών στην Αλβανία, στο Κόσοβο, στο Βελιγράδι, στη Σαουδική Αραβία, αλλά και σε στιγμές μεγάλων φυσικών καταστροφών όπως στην Τουρκία και το Πακιστάν.

Άραγε από την αρχή της καριέρας της σκόπευε να ασχοληθεί με τις πολεμικές ανταποκρίσεις ή προέκυψε εκ των υστέρων;

«Δεν είχα καν στο μυαλό μου να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Έτυχε. Είχα μόλις τελειώσει μεταπτυχιακές σπουδές στα ΜΜΕ, αναζητούσα θέμα για διδακτορικό και μέχρι να καταλήξω, περισσότερο από περιέργεια λιγότερο από μεράκι, άρχισα να δουλεύω σ' έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Αυτό ήταν. Άρα και οι πολεμικές ανταποκρίσεις προέκυψαν. Όμως τις κυνήγησα με το παραπάνω, γιατί, αυτού του τύπου το ρεπορτάζ είναι η δημοσιογραφία όπως την έχουμε όλοι μας ονειρευτεί.»

Ως νέα δημοσιογράφος είχε συναίσθηση του κινδύνου;

«Και είχα και έχω. Όμως ο κίνδυνος δεν μπαίνει εμπόδιο ανάμεσα στο πολεμικό ρεπορτάζ και σε μένα. Ξέρετε, δεν μπορούν όλοι οι δημοσιογράφοι να υπηρετήσουν το συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Πρέπει να το έχεις στο DNA σου. Δεν σημαίνει ότι δεν φοβάσαι. Φυσικά και φοβάσαι. Όμως μπορείς αφενός να διαχειριστείς το φόβο σου και αφετέρου να μην "παραδοθείς" στο...φόβο του φόβου.»

Η πιο συγκλονιστική εμπειρία που  θυμάται ως πολεμική ανταποκρίτρια δεν είναι από πόλεμο...

«Εκεί που σηκώνω τα χέρια ψηλά είναι στις φυσικές καταστροφές. Για παράδειγμα, οι σεισμοί στην Τουρκία το 1999. Ασύλληπτο το μέγεθος της καταστροφής. Δεν το έχω συναντήσει πουθενά. Σε κανένα πολεμικό μέτωπο. Πόλεις που δεν είχε μείνει πέτρα όρθια. Κάθε λίγα λεπτά, τα συνεργεία έβγαζαν κι ένα νεκρό. Τους τύλιγαν πρόχειρα σε κουρτίνες, κουβέρτες, σεντόνια, ό,τι ύφασμα έβρισκαν μέσα στα ερείπια, κι από το μέγεθος του τυλιγμένου πτώματος καταλάβαινες αν ήταν μωρό, παιδί ή ενήλικας.

Μετά τους στοίβαζαν σε παγοδρόμια και φορτηγά-ψυγεία. Και στη συνέχεια τους έθαβαν σε πρόχειρα ανοιγμένους μαζικούς τάφους, καθένας από τους οποίους αντιστοιχούσε, στην καλύτερη περίπτωση σε οικογένεια, στη χειρότερη σε οδό και πολυκατοικία, αφού για πάρα πολλούς από τους νεκρούς δεν υπήρχε πλέον ζων συγγενής για να τους αναγνωρίσει. Δεν ξέρω, ούτε μπορώ να υπολογίσω, πόσα χιλιόμετρα μακριά έφτανε η αποφορά από τη σήψη.» 

Παρόμοιες «νεκροπόλεις», μικρότερες όμως, είδα και το 2005 στο σεισμό που χτύπησε το Πακιστάν. Οι σεισμοί με σοκάρουν περισσότερο από τους πολέμους.»

Με βάση τα σημερινά πολιτικοοικονομικά και κοινωνικά δεδομένα, αν της δινόταν η ευκαιρία θα έκανε πολεμικές ανταποκρίσεις;

«Χρειάζεται ερώτημα;»

Η σημερινή Ελλάδα της κρίσης...

«Θέλω να πιστεύω ότι από μέσα της θα ξεπεταχτεί μια νέα γενιά υπεύθυνων πολιτών. Νέα παιδιά, ωραίοι Έλληνες, που δεν θα "πατούν" στο ατομικό συμφέρον αλλά στην ατομική ευθύνη.»

Οι θυσίες του ελληνικού λαού...

«Δεν αρκούν, δυστυχώς, οι θυσίες του λαού για να έχουμε ως αποτέλεσμα την ανάκαμψη της οικονομίας. Χρειάζεται και δεινή πολιτική. Δεν είμαι αισιόδοξη.»

Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις βλέπουμε άνοδο ακροδεξιών κομμάτων, ποια η άποψή της;

«Αντί άλλης απάντησης σας παραπέμπω στη Χάνα Άρεντ και το βιβλίο της, "οι Ρίζες του Ολοκληρωτισμού": "Ο ολοκληρωτισμός έρχεται πάντα από κάτω. Όταν κάποιες οργανωμένες ομάδες επιβάλλονται στις μάζες. Με τον όρο "μάζες" εννοούμε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική και δεν εμπλέκονται ενεργά. Ο ολοκληρωτισμός τρέφεται από την αρνητική αλληλεγγύη μεταξύ ανοργάνωτων μαζών από οργισμένους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα άλλο κοινό παρά μια ασαφή εκτίμηση ότι τα επιφανή μέλη της κοινωνίας είναι απλώς γελοία υποκείμενα και ότι η συντεταγμένη εξουσία είναι ανόητη και διεφθαρμένη. Όταν ένα ολοκληρωτικό κίνημα εισβάλει στο κοινοβούλιο περιφρονώντας τον κοινοβουλευτισμό, έχει ήδη πείσει μεγάλο μέρος των πολιτών ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι κίβδηλη και δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του λαού. Τα ολοκληρωτικά κινήματα κάνουν χρήση και κατάχρηση των δημοκρατικών ελευθεριών με σκοπό την κατάργησή τους"».  

Συμβουλές από μια πεπειραμένη δημοσιογράφος στους νέους του χώρου...

«Να είναι φιλόδοξοι, περίεργοι, να διαβάζουν ασταμάτητα και τα πάντα, να ξέρουν πολύ καλά τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες και -εννοείται- να μην κακοποιούν την ελληνική γλώσσα. Επίσης, να εξοικειωθούν άμεσα με την έννοια του backpack journalism διότι εκεί κατευθύνεται πλέον η δημοσιογραφία. Όπου backpack journalist είναι ο δημοσιογράφος που δεν είναι μόνο γραφιάς αλλά ξέρει να βιντεοσκοπεί, να μοντάρει, και να φωτογραφίζει.»