Να τον κοιτάζουν στα μάτια, έτσι ακριβώς όπως έχει μάθει ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος να συμπεριφέρεται απέναντι στη ζωή και στους ανθρώπους. Ορίζοντας τη βραδιά της 16ης Ιουλίου ως γενέθλιά του, προσκαλεί σε ειρηνική αντίσταση υπό το φως κεριών…

Δεκατέσσερις μήνες μετά τη γέννηση του, στις 9 Ιουλίου 1985, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος διαγνώστηκε πως πάσχει από Νωτιαία Μυική Ατροφία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να είναι τετραπληγικός, με πλήρη αισθητικότητα. Η αριστεία σε ότι κι αν καταπιανόταν από παιδί τον ακολουθούσε, δεν έβρισκε ικανό  εμπόδιο από το καροτσάκι του…

Άριστος μαθητής στο γυμνάσιο, και ένας Μεταξικός νόμος που δεν του έδινε τη δυνατότητα να σηκώσει την σημαία στη μαθητική παρέλαση το 1998 στο Κορωπί όπου ζούσε. Ο νόμος δεν θα μπορούσε παρά να αλλάξει τάχιστα χάρη στις παρεμβάσεις ανθρώπων από το σχολικό περιβάλλον και των ΜΜΕ. Ο πρώτος Έλληνας σημαιοφόρος σε αναπηρικό αμαξίδιο ήταν γεγονός.

Εν συνεχεία, αριστούχος μπήκε και στην Ιατρική Αθηνών δίχως να μπορεί να κουνά τα χέρια του, παρά με ένα τσιπ κολλημένο ανάμεσα στα φρύδια του. Αυτός είναι ο δικός του τρόπος να διαχειρίζεται τον υπολογιστή και να διαβάζει μέσα από αυτόν τα ηλεκτρονικά βιβλία του. Για όλα τα υπόλοιπα φροντίζουν οι ηλικιωμένοι γονείς του με πλήρη αφοσίωση. Όταν βρίσκεται στο νοσοκομείο, ακολουθώντας πια την ειδικότητα Ψυχιατρικής στη Β' Πανεπιστημιακή Κλινική του νοσοκομείου "Αττικόν" εκείνοι  τον περιμένουν με τις ώρες έξω από το χώρο για να τελειώσει.

Γιατί επέλεξε αυτή την ειδικότητα; «Δεν είναι σίγουρος για τους λόγους, Με κάποιο τρόπο οδηγήθηκε εκεί» δηλώνει  σε συνέντευξή του.

Γνωρίζει όμως πώς να πράττει  από καρδιάς… αφού όταν άρχισε να απαγγέλλεται ο όρκος του Ιπποκράτη και οι ορκιζόμενοι νέοι γιατροί σήκωσαν το δεξί χέρι, εκείνος σήκωσε τα μάτια του ψηλά.

Απαιτείται να παλεύει για τα αυτονόητα…

 «Μα είμαι στην Ελλάδα, μια χώρα που δεν έχει βγάλει τους αναπήρους της στην κοινωνία, τα αμαξίδια και τα μπαστούνια στους δρόμους. Το βρίσκω λογικό να με περιεργάζονται, έχω κι αυτόν τον ψηλό λαιμό... Αυτό που λέω προς την κοινωνία είναι: "Μάθε με, άσε με να σου πω τι είναι η αναπηρία. Δεν με κουράζει η προσπάθεια. Δεν πρέπει να το κάνει κάποιος και αυτό; Αφού θέλω και μπορώ, γιατί να μην το κάνω εγώ; Όχι ότι είναι πάντα αναίμακτη αυτή η διαδικασία.» 

Τον περασμένο  Σεπτέμβριο, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος και οι γονείς του επισκέφτηκαν το Ινστιτούτο της Σουηδικής  Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Stil, για την Αυτόνομη Διαβίωση των Ανθρώπων με Αναπηρία και για την οικονομική κρίση που πλήττει όλα τα προγράμματα στήριξης των σωματικά και ψυχικά αναπήρων.

Μαζί τους ταξίδεψε και ο σκηνοθέτης Γιάννης Κασπίρης, ο οποίος έχοντας παρακολουθήσει από κοντά τη ζωή του Στέλιου για περισσότερους από 12 μήνες, δημιούργησε  το  ντοκιμαντέρ «Με λένε Στέλιο». Εκεί λέγονται πολλές αλήθειες με γενναιότητα…

Ο ερωτισμός που ζει;

«Τον αισθάνεται σε όλο του το κορμί, από τις τρίχες της κεφαλής του μέχρι την άκρη των δακτύλων. Έχει στύση αλλά δεν θέλει το σεξ. Αναζητεί μια ερωτική αγκαλιά, μια ολοκληρωμένη σωματική και πνευματική σχέση» 

Για τον Στέλιο, θέλω σημαίνει ζω, ενώ μπορώ σημαίνει προσπαθώ. Η  πραγματική επιτυχία είναι όταν το μπορώ ακολουθεί το θέλω!

Και ‘κεινος αναζητεί να γίνει μια νέα αρχή. Οι λίγες ελπίδας που επιζούν ακόμη να μην χαθούν. Αντιστέκεται και μιλά για  το δικό του σημείο μηδέν, στέλνοντας ένα μήνυμα σε όλους, δηλώνοντας πως δεν υποκινείται από κανένα πολιτικό κόμμα, παρά μονάχα από τη θέλησή του να ζει ελεύθερος και καλά, ενώ παράλληλα χρησιμοποιεί το Facebook και άλλα social media όχι σαν τελικό αποδέκτη, αλλά ως μέσο για τη διάδοση ενός τελικού σκοπού.

«Ονομάζομαι Στέλιος Κυμπουρόπουλος και έχω την ηλικία των 28 χρονών (παρά λίγων ημερών). Είμαι ένας νέος ειδικευόμενος ψυχίατρος, είμαι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, είμαι ερευνητής, είμαι υποστηρικτής, και με κάθε τρόπο, προαγωγός των ανθρώπινων δικαιωμάτων… και τέλος είμαι ένας άνθρωπος με σοβαρή κινητική αναπηρία.

Παραπάνω περιγράφω εν συντομία τα όσα είμαι. Κανείς δε ξέρει όμως τα πόσα θέλω να γίνω, τα πόσα μπορώ να φτάσω, τα πόσα αξίζει να κάνω. Ούτε εγώ έχω κάποια απάντηση! Το μόνο που γνωρίζω είναι πως σε σύντομο χρονικό διάστημα δε θα μπορώ να είμαι τίποτα. Ένας άνθρωπος χωρίς όνειρα δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς στόχους δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς αύριο δε ζει! Θέλω να ζω όμως σε μια Ελλάδα που έχει αξίες που μπορεί να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις. Δεν έχει σημασία αν φάμε ακόμα μια ημέρα καλό φαγητό, όταν πολλοί συνάνθρωποί μας τρώνε ψίχουλα ή ό,τι βρουν σε συσσίτια και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους… σύντομα εκεί θα καταλήξουμε οι περισσότεροι! Δεν έχει αξία αν δουλέψουμε μια μέρα περισσότερο, αφού είτε το 27% των συμπολιτών μας δε δουλεύει είτε και να δουλεύει κάποιος σήμερα, αύριο ο μισθός του δεν θα είναι αρκετός για τα καθημερινά απαραίτητα αγαθά.

 Και το ερώτημα γεννιέται: γιατί συμβαίνει αυτό;

Συμβαίνει γιατί αφήσαμε τη ζωή μας, χωρίς οδηγό, χωρίς υπηρεσίες, χωρίς όραμα. Σταματήσαμε να πιστεύουμε στην προσπάθεια και στη σωστή ανταμοιβή και πιστέψαμε στη λαχειοφόρο αγορά των ψήφων. Δεν υπολογίσαμε ώστε να φτιάξουμε μια κοινωνία για όλους, μια κοινωνία με βάση την Παιδεία, τις Επιστήμες, την Έρευνα, τη Φυσική Ελληνική Ομορφιά του εδάφους και του υπεδάφους.

Ακόμα υπάρχουν ψήγματα ελπίδας και εγώ θέλω να τα εκμεταλλευτώ και να βρεθώ όσο ζω σε μια Ελλάδα πραγματικής Δημοκρατίας, πραγματικής Ελευθερίας, πραγματικής Παιδείας, πραγματικής Υγείας, πραγματικής Διαφορετικότητας. Μπορούμε να ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ! Τώρα για να μη συνεχίσουν να ξενιτεύονται νέοι άνθρωποι, για ένα καλύτερο αύριο. Τώρα για να είμαστε σίγουροι πως σε 20-30 χρόνια θα υπάρχει ακόμα Ελλάδα και δε θα έχουμε αυτοαφανιστεί από την υπογονιμότητα! Σαν άνθρωπος δε μπορώ να βλέπω άλλο την Ελλάδα να καταστρέφεται και να χάνεται. Δε μπορώ να βλέπω πως κάθε ημέρα πίνεται το αίμα των ανθρώπων μας. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ!!!

Δε ξέρω αν η ώρα μηδέν έφτασε, εγώ όμως ορίζω το δικό μου σημείο μηδέν. Την Τρίτη 16 Ιουλίου θα είναι σαν να έχω γενέθλια, θα είναι τα δικά μου διαφορετικά γενέθλια που αντί να τα γιορτάσω απολαμβάνοντας κάποιο γεύμα δίπλα στη θάλασσα με καλό κρασί και φαγητό, θέλω να γιορτάσω την αρχή μιας καινούργιας ημέρας, μιας αλλαγής. Εγώ θα είμαι εκεί στις 20:00, μπροστά από το άγαλμα του άγνωστου Στρατιώτη μπροστά από τη Βουλή και θα σας περιμένω ΟΛΟΥΣ, να γεμίσει ο χώρος Ελπίδα έξω από το σπίτι μέσα στους δρόμους.

Ελάτε και φέρτε μαζί σας από ένα κερί να το ανάψουμε σαν σύμβολο ελπίδας για το αύριο. Φέρτε μαζί σας, με οποιοδήποτε τρόπο ιδέες – απόψεις κι όχι φράσεις του παρελθόντος (όπως ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ), ώστε να είναι στοιχειοθετημένες και τεκμηριωμένες. Θα είμαστε εκεί για να τα μοιραστούμε αυτά, για να τα κάνουμε μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων, ένα ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ. Δεν θα βρεθούμε εκεί για διασκέδαση και γλέντι, με σουβλάκια και μπύρες. Οι εξελίξεις δεν έρχονται με την λειτουργία της πέψης, αλλά με τη λειτουργία του πνεύματος. Καμιά αλλαγή δεν έγινε με το ξυλάκι από το καλαμάκι, αλλά όλες έγιναν με το ξίφος του πνεύματος και τη θέληση του σώματος. Θα είμαστε εκεί για την αλλαγή, για μια βιώσιμη ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ!!!

Είμαι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος

Σας αφήνω με στοίχους από το ποίημα "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος" του Τάσου Λειβαδίτη και με την ελπίδα να είμαστε μια δύναμη εκείνο το βράδυ!

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και

για το δίκαιο.

Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα

ματώσουν απ΄τις φωνές […]

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη

ή το παιδί σου.

Δε θα διστάσεις.

Θ΄ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου

Θ΄ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι

για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.

Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.

Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,

να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι

είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου […] ».