Σπουδές πιάνου στο Ελληνικό Ωδείο και Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασχολήθηκε με την ενορχήστρωση και τη  διεύθυνση ορχήστρας. Σε κάθε μουσική της αναζητά κι ένα νέο ταξίδι. Πιστεύει στη θέληση του Έλληνα...

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή



Μελέτησε εθνομουσικολογία στο Παρίσι, ενώ έχει συνθέσει πολλά έργα για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Η επιτυχή συνεργασία της με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, καθώς και με τον θεατρικό σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα την έχουν κάνει ευρέως γνωστή.

«Στην Αιωνιότητα έβαλα μαντολίνο και φαγκότο, στον Μελισσοκόμο σαξόφωνο κι ένα βαλς με ακορντεόν. Στο Λιβάδι που δακρύζει ήταν η λύρα η πολίτικη. Κάθε ταινία ήταν ένα καινούργιο ταξίδι και κάθε φορά αναζητούσα το χρώμα του. Έγραφα τη μουσική προτού γυριστεί η ταινία. Ο Θόδωρος μου αφηγούνταν την ιστορία κι εγώ από τη φωνή του και την έκφρασή του αντιλαμβανόμουν πράγματα απ’ αυτό που βαθύτερα ήθελε να εκφράσει. Συνέθετα πάνω σε ιδέες, όχι σε εικόνες», έχει εξομολογηθεί σε συνεντεύξεις της η Ελένη Καραΐνδρου.

Λατρεύει τη θαλπωρή του σπιτιού της. Το ανακαινίζει συχνά. Μαγειρεύει με ενθουσιασμό για τα εγγόνια της τα σαββατοκύριακα. Γεννημένη στο Τείχιο Δωρίδος, κατάλαβε  από μικρή πως να αγαπά όσα άξιζαν….

«Έμαθα να αγαπάω τα ουσιαστικά κι όχι τα επιφανειακά στις ανθρώπινες σχέσεις και όχι στο να αποθησαυρίσω χρήματα. Ο πατέρας μου είχε αρχοντική ψυχή. Ξεκίνησε από μια οικογένεια στο χωριό που ήθελε να τον κάνει μαραγκό, αλλά με τρομακτικές θυσίες σπούδασε. Ύστερα έκλεψε και τη μαμά. Μου έμαθε τη θέληση. Στην Αθήνα μέναμε στους Αμπελόκηπους στο υπόγειο του σχολείου που δίδασκε, δίπλα στο σινεμά Φλερύ. Σε εκείνο το σχολείο είδα για πρώτη φορά πιάνο και του είπα "θέλω να μάθω"».


Ο θάνατος της μητέρας της ήταν μεγάλη απώλεια και για τους δύο: «Εγώ ορφανή στα επτά κι ο μπαμπάς χήρος στα 35», λέει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της στην Καθημερινή, και συνεχίζει: «Αργότερα στα προξενιά ακολουθούσα τον πατέρα μου. Συνήθως έλεγα: "όχι αυτή", ώσπου πήγαμε στο σπίτι μιας κυρίας που είχε βελούδινες κουρτίνες, χαλιά, μα εμένα με θάμπωσε το πιάνο. "Αυτή, αυτή μπαμπά", του είπα και πράγματι την παντρεύτηκε. Ήμουν 10 χρόνων τότε. Τώρα που έμεινε μόνη της την έχω υπό την προστασία μου. Της χρωστάω ότι πέρασε καλά ο μπαμπάς». 

Συνεχίζουν τα ουσιώδη να ορίζουν τη ζωή και την εξαίσια μουσική της…

«Το πιο σημαντικό είναι η έμπνευση. Η συνάντηση με ένα πρόσωπο, με μια ιδέα, με μια απώλεια που σε έχει συνταράξει. Και δεν εννοώ τα συναισθήματα μεγάλης χαράς. Τα συναισθήματα μεγάλης χαράς δεν σε προκαλούν να καθίσεις να γράψεις. Τα βιώνεις. Γράφεις όταν θέλεις να ξεπεράσεις κάτι που σε ταλανίζει, ένα συναίσθημα που σε έχει πραγματικά πληγώσει. Στη μεγάλη σου χαρά, τι θα κάνεις; Θα αφήσεις τη χαρά για να κάτσεις να γράψεις; Ο έρωτας είναι η πιο συνταρακτική κινητήριος δύναμη της ζωής. Εμπεριέχει την πιο συνταρακτική οδύνη και την πιο απίστευτη ανάταση.» 

Η πρώτη της μουσική προσπάθεια γράφτηκε σε ηλικία 16 ετών διαβάζοντας ένα ποίημα του Ελύτη. «Φώναξα τους φίλους μου και το άκουσαν. Έχω βρει ιδέες που δεν τις κράτησα στο χαρτί. Ευτυχώς κάποια στιγμή βγήκαν οι κασέτες. Δεν φθάνει όμως μια ζωή για να γίνουν όλες οι ιδέες πραγματικότητα» 

Η ζωή είναι αρκετή για να κυριευτείς από τη μουσική; Που βρίσκεται η τελειότητα στις νότες;

Έχει πει στο Βήμα πως «η μουσική πρέπει να τείνει προς την τελειότητα που ποτέ δεν τη φτάνεις και η οποία κουβαλά τη συγκίνηση της ιδέας που συγκλονίζει. Σημασία έχει η μουσική να είναι λυτρωτική. Αν δεν είναι, τότε είναι χάλια».


Έφυγε για το  Παρίσι το 1967, οδηγήθηκε στην Ασφάλεια, την άφησαν γιατί ήταν έγκυος στα 19 της, στον γιο της. «Εκείνα τα χρόνια κι ανένταχτος να ήσουν όταν σου έλεγαν πάρε αυτό το χαρτί και δώσε το στον τάδε που θα το στείλει στο εξωτερικό, το έκανες. Έτσι κουβάλησα τη διακήρυξη του ΠΑΜ. Έκρυψα και βοήθησα ανθρώπους που ακόμη το θυμούνται. Να ’ναι καλά».

Για κείνη η δισκογραφία δεν οριοθετείται στη λέξη επάγγελμα. Μια γιορτή ψυχής και ταλέντου είναι.

«Σε όλη μου τη διαδρομή έως τώρα έχω δουλέψει με πάρα πολλούς μουσικούς και έχουν μείνει δίπλα μου για πολλά χρόνια. Και αυτό επειδή είναι και καλοί μουσικοί και ταιριάζει ο ψυχισμός μας. Το ήθος και το ύφος αλλά και η ικανότητά τους. Δεν φθάνει μόνο ο ψυχισμός, χρειάζεται και το ταλέντο. Αλλά το ταλέντο είναι και ψυχισμός. Δεξιοτεχνία χωρίς ψυχισμό δεν με ενδιαφέρει  Θαυμάζω τους ανθρώπους που δεν είναι μόνο δεξιοτέχνες.»

Η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα. Είχε όμως και ελπίδα…

«Έως τα 38 μου δεν ζούσα από τη μουσική. Έκανα άλλες δουλειές. Αλλά είχαμε δύναμη, εμπιστοσύνη, ελπίδα. Αυτά που στερούμε σήμερα από τους νέους. Η πολιτική ευνόησε και έθρεψε ένα πελατειακό τέρας, άρα και ο κόσμος έχει διαφθαρεί. Να αλλάξουν οι άνθρωποι. Να παλεύουν για το καλύτερο και όχι να ψηφίζουν τον τάδε για να βάλει το παιδί τους στη δουλειά».

Στις Βρυξέλλες που πήγε για την τελευταία της συναυλία εντυπωσιάστηκε από τον κόσμο που είχε βγει στους δρόμους. «Είδα μια πορεία ξένων εργατών σιδηρουργίας. Το ενδιαφέρον ήταν ότι τους συμπαραστέκονταν και οι Βέλγοι.»

 «Αυτό που περνάει η Ελλάδα συνδέεται με όσα βιώνει όλη η Ευρώπη. Στον τόπο μου βέβαια, μας στερούν την ελπίδα για το καλύτερο. Όμως, πιστεύω στη θέληση του Έλληνα. Το γεγονός ότι δεν κλάψαμε θύματα οφείλεται στη συνοχή της οικογένειας. Η σύνταξη της γιαγιάς σιτίζει παιδιά και εγγόνια».