Το βαθύτερο όνειρό μου είναι να καθαρίσει ο πλανήτης από τα κτήρια, την άσφαλτο, το τσιμέντο και να αποκτήσει ξανά πράσινη ηθική.

Της Γεωργίας Λινάρδου

sevenfebruary2007@gmail.com

Η δημιουργία μας αντανακλά και τις αξίες του πολιτισμού μας Στα παγωμένα βουνά της Ανταρκτικής θυμήθηκε τα λόγια του Πάμπλο Νερούδα: «Συμβαίνει ότι κουράζομαι να είμαι άνθρωπος». Στην Κούβα, η Anna Maria Carcia Caberas του είπε: «Ξέρεις ότι το σύμβολο του καπιταλισμού είναι η ομπρέλα γιατί χωράει μόνον ένα άτομο...». Στην πλατεία Μπολίβαρ του Καράκας το 'βαλε στα πόδια, σίγουρος ότι θα φάει σφαίρα στην πλάτη. «Τώρα θα δω πώς είναι να πεθαίνεις», σκέφτηκε. 

Γεννήθηκε στον Αξό, ένα χωριό στους πρόποδες του Ψηλορείτη. Ο πατέρας του αγαπούσε τη γη, τη ζωογόνο δύναμη, τις αλλαγές της κάθε εποχής. Οκτώ παιδιά έφτιαξε, ένα απ' αυτά ο δάσκαλος Δημήτρης Κουτάντος, ο οποίος μεγάλωσε με το άρωμα του ανθισμένου σταφυλιού, της νοτισμένης γης. Εμαθε να θερίζει, να αλωνίζει. «Δημήτρη ήρθε ο τρύγος, τρέχα να γεμίσεις νερό στο πλατάνι!»... 

Το φθινόπωρο. 

Η σταφίδα. 

Μήπως βρέξει; 

Το σιτάρι, το μάζεμα της ελιάς και μετά η... Ευρωπαϊκή Ενωση, για να κάνει τη ζωή ευκολότερα πλούσια με τις επιδοτήσεις και να βιάσει τη γη να γίνει παραγωγικότερη με λιπάσματα και φυτοφάρμακα. 

Χαμένη αθωότητα 

-Γιατί βιάζονται τόσο οι μέρες; 

«Τα γαϊδουράκια εξαφανίζονται, τα αλώνια, τα περιβόλια, ο τρύγος... τα δέντρα μαραζώνουν. Η ζωή μας άλλαξε για πάντα, μαζί και η φύση... σώπασε ο τόπος. Κι εμείς οι άνθρωποι χάσαμε των αθωότητα». 

-Πάμε να την αναζητήσουμε; 

«Πέρασα στις Πανελλήνιες χωρίς φροντιστήριο. Ομως ήξερα να καλλιεργώ και να κλαδεύω. Στο Πανεπιστήμιο βρέθηκα σ' ένα διαφορετικό γλωσσικό, πολιτισμικό, αστικό περιβάλλον. Δεν τους ενδιέφεραν οι εμπειρίες μου. Αισθάνθηκα άσχημα, αλλά μετά κατάλαβα ότι οι λέξεις μου είναι πλουσιότερες. Το πρώτο έτος σπουδών δεν παρακολούθησα καμία ώρα μαθημάτων, αλλά στο τέλος του έτους πήρα υποτροφία. Οσο σπούδαζα βοηθούσα την οικογένειά μου στις αγροτικές καλλιέργειες και δούλευα ως σερβιτόρος, οδηγός, πωλητής παγωτών».

Τώρα, λέει, «κάνει» τον εκπαιδευτικό για να ζήσει. Οπως πιστεύει ότι, μέσα στην ιεραρχημένη δομή της κοινωνίας μας, «κάνουν» οι γιατροί, ιερείς, πανεπιστημιακοί κ.λπ. 

«Δύσκολα, όμως, κάποιος κατανοεί πλήρως ένα παιδί, θεραπεύει πλήρως έναν ασθενή ή μορφώνει με πληρότητα. Περισσότερο εφαρμόζουμε κάποια γνώση για την οποία η κοινωνία μάς πληρώνει». 

«Το καλοκαίρι του 1995 με ένα μικρό αυτοκίνητο από το Καστέλι Κισσάμου έφτασα Αλβανία και μετά Κωνσταντινούπολη. Το επόμενο καλοκαίρι με τον ίδιο τρόπο περιπλανηθήκαμε με έναν φίλο μου στην Ευρώπη: Ιταλία, Αυστρία, Τσεχία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Γαλλία, Ελβετία. Φτάσαμε μέχρι το Αμστερνταμ. Χωρίς να μιλάμε καμία ξένη γλώσσα». 

Επειτα από εξετάσεις στο Ιδρυμα Κρατικών Υποτροφιών πήρε υποτροφία και έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία. 

«Οποτε μπορούσα, ταξίδευα στην Ισπανία, για να δω τον παππού μας Ελ Γκρέκο, και πότε στα βουνά της Ουαλίας». 

Ο γύρος του κόσμου Λίγο πριν τελειώσει το μεταπτυχιακό, με ένα φθηνό εισιτήριο για φοιτητές έκανε το γύρο του κόσμου σε έξι μήνες: Αγγλία, Ινδία, Σιγκαπούρη, Ινδονησία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Αργεντινή. 

Επιστρέφει στην Κρήτη και για πέντε χρόνια δουλεύει στο Κέντρο Διάγνωσης, Διαφοροδιάγνωσης και Υποστήριξης του υπουργείου Παιδείας. Παίρνει απόσπαση για τη Βραζιλία. 

«Από εκεί έκανα πολλά ταξίδια στη Νότια και Κεντρική Αμερική, στην Καραϊβική, την Ανταρκτική και στην Αφρική». 

Είκοσι χρόνια ταξίδια σε εκατό και πλέον χώρες σε όλες τις ηπείρους και μια σειρά από εκπληκτικά ντοκιμαντέρ επικεντρωμένα στην εκπαίδευση και τον πολιτισμό, τα οποία μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει από την εκπαιδευτική πύλη του Γιάννη Σαλονικίδη: www.eduportal.gr. 

«Μετά το μεταπολεμικό αλφαβητισμό και τον αναδυόμενο γραμματισμό, σήμερα η πολυτροπικότητα στην εκπαίδευση αφορά την κατανόηση και τη χρήση των ψηφιακών δεδομένων: φωτογραφίες, βίντεο, Διαδίκτυο, ιστοσελίδες, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, ηλεκτρονικά βιβλία κ.λπ.», επισημαίνει ο Δ. Κουτάντος. 

-Πώς μπορεί κάποιος να διασχίσει τα γλωσσικά, διακρατικά, πολιτισμικά σύνορα αυτού του κόσμου; 

«Ο διάλογος των συνόρων μπορεί να είναι μια δημιουργική διαδικασία και όχι διαδικασία αποκλεισμού και πολέμου. Η εφικτή λύση για τη χώρα μας είναι η δημιουργία ενός δικαιότερου ευρωπαϊκού κράτους. Ομως, το βαθύτερο όνειρό μου είναι να καθαρίσει ο πλανήτης από τα κτήρια, την άσφαλτο, το τσιμέντο και να αποκτήσει ξανά πράσινη ηθική. Η δημιουργία μας αντανακλά και τις αξίες του πολιτισμού μας». 

-Κι απ' όλους τους τόπους που γύρισες, ποιος είναι για σένα ο σημαντικότερος; 

«Κάθε τόπος έχει τη δική του ομορφιά. Η Αμερική έχει την εκρηκτικότητα και τη ζωτικότητα της κοινωνικής επανάστασης, η Αφρική τη μαγεία της γης, η Ασία της θρησκείας, η Ωκεανία του νέου κόσμου, η Ευρώπη της λογικής. Προτιμώ τα απλά μέρη που έχουν ζωτικό περιεχόμενο, εκεί όπου η ζωή και ο θάνατος είναι φυσιολογικά, εκεί όπου δεν υπάρχει η αγιοποίηση, ο φετιχισμός του τεχνικού μέσου, αλλά υπάρχει ομορφιά και συναίσθημα». 

Αυτοί οι τόποι μπορούν να μας επιστρέψουν τη χαμένη μας αθωότητα, την ξεχασμένη μας παιδικότητα; 

«Το ταξίδι κρύβει πάντα μια παιδικότητα, την έκπληξη, το νέο», υποστηρίζει και επικαλείται μία φράση του ανθρωπολόγου Λεβί-Στρος από το βιβλίο «Θλιβεροί Τροπικοί»: «Γνωρίζοντας όμως αυτές τις (άλλες) κοινωνίες περισσότερο αποκτάμε ένα μέσο για να αποκολληθούμε από τη δική μας, όχι γιατί αυτή είναι η μόνη ή η απόλυτα κακή, αλλά γιατί είναι η μόνη από την οποία πρέπει να απελευθερωθούμε. Κι αυτό θα γίνει μόνο μέσα από τις άλλες».