Η μαρτυρία της Ιωάννας Νιαώτη... η ζωή θα επικρατήσει!



«Είναι λίγο πολύπλοκο. Επειδή είμαι βέβαιη πως όλα ανήκουν στο παρελθόν, ονειρεύομαι ό,τι όλοι αυτοί που έχουν παιδιά και σύντροφο που αγαπούν και θέλουν να μεγαλώσουν μαζί τους. Από την άλλη, κάνω και όνειρα 6μηνης διάρκειας. Επειδή κάθε 6 μήνες κάνω επαναληπτικές εξετάσεις που θα συνεχιστούν μέχρι να περάσουν 5 χρόνια από το τέλος της χημειοθεραπείας.

Ήταν 26 Οκτωβρίου 2009 και ήμουν 6 μηνών έγκυος (34 ετών τότε), όταν αισθάνθηκα κάτι σκληρό, σαν ένα δαχτυλάκι κάτω από το δέρμα. Ο υπέρηχος επιβεβαίωσε πρόβλημα και αναζήτησα αμέσως χειρουργό μαστού. Ημουν σχετικά ψύχραιμη. Του ζήτησα να είναι απολύτως ειλικρινής μαζί μου. «Αλλιώς δεν θα μπορώ να προχωρήσω» του είπα.

Οταν ο όγκος εντοπίζεται στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, συνήθως πραγματοποιείται άμβλωση για να ακολουθήσουν οι θεραπείες. Εάν εντοπιστεί προς το τέλος της εγκυμοσύνης, οι γιατροί προτείνουν να γεννηθεί το μωρό. Εμείς ήμασταν στη μέση και δίναμε μάχη με το χρόνο. Το αμερικανικό ιατρικό κέντρο MD Anderson μού ζήτησε να συμμετάσχω σε ερευνητικό πρόγραμμα, στο οποίο γυναίκες με καρκίνο έκαναν χημειοθεραπεία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Τα στατιστικά στοιχεία όμως για το τι συμβαίνει στα παιδιά αυτά δεν μου επέτρεψαν να κάνω αυτή την επιλογή. Προτίμησα να χειρουργηθώ, να γεννήσω νωρίτερα -στους 7 μήνες, μόλις το μωρό θα ήταν βιώσιμο- και να ξεκινήσω άμεσα χημειοθεραπεία. «Θα πάρω λίγο χρόνο από μένα και λίγο από το μωρό για να τα καταφέρουμε και οι δύο» - αυτό σκεφτόμουν συνέχεια.

Στις 10 Νοεμβρίου 2009 χειρουργήθηκα. Ριζική δεξιά μαστεκτομή. Η βιοψία επιβεβαίωσε καρκίνο σε σχετικά πρώτο στάδιο. Ο όγκος ήταν ορμονοεξαρτώμενος. Γέννησα με καισαρική στις 17 Δεκεμβρίου του 2009. Το μωρό μου έμεινε στη θερμοκοιτίδα 45 ημέρες. Είναι τέλειο. Στις 24 Δεκεμβρίου ξεκίνησα τη χημειοθεραπεία. Έκανα εννέα φορές, μία κάθε 15 ημέρες. Ήμουν πολύ χαρούμενη κάθε φορά που πήγαινα για τη θεραπεία, γιατί η πρόοδος της επιστήμης οδηγεί στην ίαση. Ξύρισα το κεφάλι μου, μετά την πρώτη χημειοθεραπεία - δεν ήθελα να βλέπω τρίχες να πέφτουν. Η περούκα έμοιαζε ξένη. Το καλύτερο δώρο που μου έκαναν ο σύζυγός μου και η οικογένειά μου ήταν ότι συνεχίσαμε τη ζωή μας όσο πιο φυσιολογικά γινόταν.

Δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή «γιατί σε μένα» παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε οικογενειακό ιστορικό, δεν κάπνιζα, γυμναζόμουν και είχα πάντοτε προσεγμένη διατροφή. Όπως συμβαίνει στους άλλους, συμβαίνει και σε εμάς. Σκέφτηκα ότι ήμουν τυχερή που ήταν καρκίνος του μαστού, που είναι σε μεγάλο ποσοστό ιάσιμος. Αποφάσισα ότι θα κάνω τα πάντα για να είμαι στην καλή πλευρά των στατιστικών. Και αποφάσισα ότι θα ζήσω όσο καλύτερα μπορώ τη ζωή μου μέσα από αυτή την εμπειρία γιατί μπορεί να είμαι στατιστική, αλλά πάνω από όλα είμαι άνθρωπος.

Επειδή ο όγκος ήταν ορμονοεξαρτώμενος έχω μπει σε πρόωρη εμμηνόπαυση, για να διακοπούν τα οιστρογόνα. Παίρνω ένα χάπι ταμοξιφένης κάθε μέρα και κάνω και μία ένεση μία φορά το μήνα. Η αγωγή ολοκληρώνεται τουλάχιστον στην πενταετία. Δεν είναι εύκολο, αλλά το τίμημα είναι μικρό.

Τον Αύγουστο του 2012, 3,5 χρόνια μετά τη δεξιά μαστεκτομή, προχώρησα σε προληπτική αριστερή μαστεκτομή και αποκατάσταση και στις δύο πλευρές χρησιμοποιώντας αυτόλογο ιστό από την κοιλιά μου στο πανεπιστημιακό δημόσιο νοσοκομείο UZ Leuven στο Βέλγιο. Ηταν ένα μεγάλο και δύσκολο χειρουργείο, αλλά δεν το έχω μετανιώσει ούτε μία στιγμή. Με την προληπτική αφαίρεση αισθάνομαι περισσότερο ασφαλής και με τη διπλή αποκατάσταση βρίσκω και πάλι το σώμα μου.

Εχω πειστεί πλέον ότι όσο δύσκολη κι αν είναι μια κατάσταση, η ανθρώπινη φύση και η αγάπη για τη ζωή θα επικρατήσουν. Μπορείς να επιλέξεις να φθείρεσαι από το φόβο ή να αγκαλιάσεις την ασθένεια και να προχωρήσεις. Κάποιος θα πει ότι το υποστηρίζω επειδή η εξέλιξη είναι θετική. Ναι, είναι θετική γιατί αυτό πιστεύω και έτσι θα είναι.
Κάθε μέρα που περνά και είμαι καλά, και συνεχίζω να ζω την καθημερινότητα όπως όλοι, κάνω μια νέα κατάκτηση.

ΙΩΑΝΝΑ ΝΙΑΩΤΗ»