Η συγγραφέας Γιώτα Αλεξάνδρου αντιστέκεται στην ασχήμια, τη βία, την υποκρισία μέσα από τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, τις ιστορίες της. Αφήνει ανοικτό το παράθυρο της ψυχής και προσπαθεί να ξαφνιάζει συνεχώς τον εαυτό της.

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή


«Τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία. Εκφράζουν και ικανοποιούν πανανθρώπινες ανάγκες της ψυχής. Σε φέρνουν σε επαφή με το παιδί που έχεις μέσα σου. Κι αν βρεις ένα παραθυράκι, ίσως να ξανακερδίσεις το χαμένο νήμα της παιδικής σου ηλικίας.»




Η Γιώτα Αλεξάνδρου αποφοίτησε με άριστα από το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Θράκης. Με υποτροφία από το ίδρυμα Λίλιαν Βουδούρη συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Δράμα και Θέατρο στο Πανεπιστήμιο του Exeter της Αγγλίας.

Το καταστάλαγμα μιας τέτοιας εμπειρίας; Η σύγκριση αναπόφευκτη...




«Η δυνατότητα να διευρύνω τους ορίζοντές μου. Έμαθα να διακρίνω, να εκτιμώ, να μοιράζομαι με τους άλλους την ομορφιά του διαφορετικού. Ήρθα σε επαφή με τον πολιτισμό και την κουλτούρα αλλοεθνών. 





Η εκπαίδευση, τουλάχιστον όταν ήμουν παιδί, δεν καλλιεργούσε αυτή την ευρύτητα πνεύματος. Υπήρχαν στιγμές που μάλλον "έτρεφε" το φόβο προς το διαφορετικό και τη μισαλλοδοξία»



Γυρνώντας, εργάστηκε ως ηθοποιός σε παραστάσεις για παιδιά και ενήλικες, ενώ παράλληλα ξεκίνησε την ενασχόλησή της με τη θεατρική αγωγή σε δημοτικά σχολεία. Για ένα διάστημα, εργάστηκε ως ερμηνεύτρια εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Αποφάσισε να ασχοληθεί και με το χώρο της εκπαίδευσης.





«Ήθελα να συνδυάσω την αγάπη μου για τα παιδιά, το παιχνίδι και τη δημιουργία με εκείνα που θεωρώ ουσιώδη για την πορεία ενός ανθρώπου. Να μπορώ με το παράδειγμα και τη διδασκαλία μου να τα μεταλαμπαδεύσω στα παιδιά.»





Το τρίπτυχο των σημαντικών, να κρύβεται στην έννοια: σεβασμός.

«Σεβασμός προς τον εαυτό σου, τον άλλον, το περιβάλλον. »

Εξομολογείτε, πως «πάντα χωμένη στα παραμύθια ήμουν».

Η λατρεία της για το παιχνίδι της φαντασίας με τις λέξεις, έδινε ζωή στις κούκλες της από τότε που θυμάται τον εαυτό της τα καλοκαίρια, στην αυλή του εξοχικού της…









«Ρολά χαρτιού και ρετάλια της μαμάς μεταμορφώνονταν σε αυτοσχέδιες κούκλες, ενώ τα ζωγραφισμένα τους πρόσωπα ζωντάνευαν για να αφηγηθούν τις ιστορίες μου». 








Οι κούκλες της την ακολουθούν ακόμη στις παρουσιάσεις των βιβλίων της, την συντροφεύουν στα ταξίδια της…

«Δεν μπορώ να αντισταθώ στη θέα μιας κούκλας. Κάνω συλλογή από μαρότες, μαριονέτες, γαντόκουκλες και φυσικά μάσκες. Μετά από κάθε ταξίδι μου στο εξωτερικό γυρίζω πάντα με "θεατρική παρέα"» 

Για να γεννηθούν κι άλλες ευφάνταστες, αλληγορικές και χιουμοριστικές ιστορίες, ενώ η αγάπη της για το θέατρο συνυπάρχει.

«Και το θέατρο, τι είναι ουσιαστικά; Μια ιστορία που αφηγείσαι με ένα διαφορετικό τρόπο. Ίσως όχι με κούκλες αλλά με το σώμα, τη φωνή σου. Ο ηθοποιός, είναι το «μέσο» που φέρνει σε επαφή την ιστορία με τον κόσμο, δίνοντάς του τη δυνατότητα να εξερευνήσει διαφορετικούς κόσμους, που ούτε καν φαντάζεται. Μέσα από αντίθετους ρόλους ανακαλύπτει στοιχεία του εαυτού του.

Το θέατρο που με συγκινεί, πέρα από την αισθητική του λειτουργία, ψυχ-αγωγεί, χωρίς να διδάσκει. Όπως τα καλά παιδικά βιβλία. Μέσα από την ταύτιση με τον ήρωα και 
παρ-ακολουθώντας την εσωτερική του μετακίνηση-μεταμόρφωση, ο αναγνώστης κάνει το δικό του ταξίδι. Και στο τέλος δίνει τις δικές του προσωπικές απαντήσεις ή αντιπαραθέτει τις δικές του ερωτήσεις στα ερωτήματα που θέτει η ιστορία.»




Η συνομιλία μαζί της μου δίνει την εντύπωση πως στην κουβέντα μας δεν είμαστε μόνο δυο. Έρχεται δίπλα μας η αγαπημένη της Βόμβη, μια χειροβομβίδα με υπαρξιακές ανησυχίες…






«Η Βόμβη από το βιβλίο μου, "Η Χειροβομβίδα που ήθελε να είναι σαν... τη βίδα!" γράφτηκε με αφορμή τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, θέλοντας να εκφράσω την αντιπολεμική μου φιλοσοφία κι όχι μόνο. 

Η άρνησή της να γίνει παγίδα θανάτου, να δεχθεί το σκοπό για το οποίο κατασκευάστηκε την οδήγησε στο ξεκίνημα του προσωπικού της ταξιδιού. Ψάχνει την ισορροπία ανάμεσα σε αυτό που είναι και σε αυτό που θα θελε να είναι.

Η Βόμβη μου, μαθαίνει να ζει με αυτό που έχει, να ελέγχει το αρνητικό της φορτίο. Ας μην ξεχνάμε, πως με ένα μπαμ της, όλα τινάζονται στον αέρα.»

Οι αντιστάσεις της Γιώτας στο γκρίζο κλίμα που κυριαρχεί στην Ελλάδα, γίνεται με τα δικά της όπλα: Δημιουργία και συμμαχία.





«Αντιστέκομαι στην αδικία, στη βία, στο ψέμα, στην ασχήμια, με όποιο τρόπο μπορώ. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής και συνεπής απέναντι στις αρχές και τις αξίες μου. Από κει και πέρα, εάν μπορώ να δημιουργήσω κάτι όμορφο στην καθημερινότητά μου για τον κόσμο στον οποίον ζω, είμαι ευχαριστημένη.


Συμμαχώ με ανθρώπους που έχουμε τις ίδιες αξίες ζωής, προσπαθώντας από κοινού να χαράξουμε μια διαφορετική πορεία.»






Στάζει «μέλι» για τους ήρωες των βιβλίων της. Ασχολείται με θέματα που την αγγίζουν..

«Μέσα από αυτά, θέλω να προσθέσω το δικό μου λιθαράκι, τη δική μου προσωπική άποψη που μπορεί να αφορά και άλλους.»

Στην παρέα μας έρχεται και ο Ξιφίας Ιερεμίας…

«Βίωσα έντονα το θέμα του σχολικού εκφοβισμού στα γυμνασιακά μου χρόνια. Μια συμμαθήτριά μου, η οποία είχε νοητική στέρηση, υπέφερε από τα πειράγματα των "νταήδων" της τάξης μας, μην μπορώντας να αντιδράσει. Ήθελα, λοιπόν, μέσα από την ιστορία του βιβλίου μου, «Οι Νταήδες του Βυθού και ο Ρομπέν των Θαλασσών» να βοηθήσω τα παιδιά που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα στο σχολείο. Ο Ξιφίας Ιερεμίας τους δείχνει έναν εναλλακτικό τρόπο αντίδρασης, πιο αποτελεσματικό και ανώδυνο από τη σιωπή.


Επέλεξα να αφηγηθώ την ιστορία στο  βυθό, χρησιμοποιώντας ως ήρωες ψάρια, διότι εκτός από την αγάπη μου για τη θάλασσα, ήθελα τα παιδιά να έχουν την απαραίτητη συναισθηματική απόσταση από τα γεγονότα και κατά συνέπεια την απαιτούμενη συναισθηματική ασφάλεια, ώστε να μπορούν να θεωρήσουν κριτικά και να αναθεωρήσουν συμπεριφορές, αναζητώντας αιτίες και τρόπους αντιμετώπισης του φαινομένου.»

Η Γιώτα Αλεξάνδρου εργάζεται σε νηπιαγωγείο μιας ουσιαστικά εργατικής περιοχής, με πολλά παιδιά αλλοδαπά, με γονείς άνεργους, που προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο παρά τις οικονομικές αντιξοότητες που βιώνουν. Τι απασχολεί περισσότερο τα παιδιά;

«Στο νηπιαγωγείο μαθαίνουμε, παίζοντας. Ευτυχώς, στην ηλικία αυτή, κυριαρχεί η αυθόρμητη διάθεση για παιχνίδι, που δεν αφήνει περιθώρια, να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν ίσως οι γονείς τους. Η φαντασία τους είναι απεριόριστη. Μετά ψαλιδίζονται σιγά σιγά τα φτερά της.»

Τη ρωτώ για τα Αν της ζωής της...

«Κάποιες φορές αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν στο παρελθόν είχα κάνει άλλες επιλογές, αλλά σκέφτομαι πως, τότε ήμουν μια άλλη Γιώτα. Με βάση τις δεδομένες συνθήκες και τον τρόπο σκέψης που είχα, έπραξα το καλύτερο δυνατόν. Το να μετανιώνουμε εκ των υστέρων για τις επιλογές μας είναι μάλλον άδικο προς τον εαυτό μας.»

«Αναζητώ το μαγικό, δημιουργικό "Αν", το Αν της φαντασίας. Το Αν του θεάτρου, το Αν του παραμυθιού.»

«Μέσα από την συνεχή αναζήτηση της ομορφιάς και της αλήθειας, νιώθω πως ξεπληρώνω το χρέος μου προς τη ζωή.»