Η Σοφία Ιορδανίδου έχει καταφέρει να προσδιορίζει η ίδια την επαγγελματική της ιδιότητα και όχι να προσδιορίζεται από αυτήν…

Της Γεωργίας Λινάρδου

Άνθρωπος της Επικοινωνίας με ό,τι αυτή η έννοια, χωρά στα θεμέλιά της. Με ό,τι αυτός ο όρος συνεπάγεται… 

Η γνωριμία μας χρονολογείται από το 1993 στο Mega Channel με επόμενο σταθμό το τηλεοπτικό πρακτορείο ειδήσεων Netnews και με εκείνη στο τιμόνι να αγωνιά για τα νησιά του Αιγαίου και τους άγονους τόπους που τότε δεν επισκέπτονταν κανείς, για τις εσχατιές του τόπου και τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έπρεπε να καλύψουμε για λογαριασμό της εκπομπής «Αρχιπέλαγος». 

Τη συναντώ σήμερα ως αναπληρώτρια καθηγήτρια σε πανεπιστήμιο στην Κύπρο και αναρωτιέμαι: ανήκει η Σοφία στους ανθρώπους που βρίσκουν τόπο και σταθμεύουν; Ανήκει η Σοφία σε όσους βολεύονται επαγγελματικά; Η πορεία της έχει αποδείξει πως όχι… 

Για τα τυπικά, αναφέρω πως σήμερα είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια και Ακαδημαϊκή Υπεύθυνος του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών «Επικοινωνία και Δημοσιογραφία» του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου. Ο μόνος σταθμός, ο πρώτος σταθμός στη ζωή της είναι «τα τσαμούρια της Καλαμαρίας». Και μετά η Νέα Υόρκη. 

-Τι σε οδήγησε σε κείνο το μεγάλο άλμα, το πρώτο της ζωής; Πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση; «Άγνοια κινδύνου θα έλεγα Γεωργία μου και παράλληλα, ασυγκράτητη επιθυμία να δικαιώσω την κατατρεγμένη καταγωγή μου. Ξέρω με βεβαιότητα ότι η Θεσσαλονίκη δε με χωρούσε, ήταν στενά τα σύνορα και τα φτερά μου στριμωγμένα, έπρεπε να ανοίξουν διάπλατα». 

-Δέκα χρόνια έμεινες εκεί. Πως ήταν η επιβίωση στην αρχή; 

«Μόνο με γλύκα θυμάμαι τον Μπιλ (ο Βασίλης, μάνατζερ του Palace Diner που δούλευα) να μου βάζει καθημερινά σε μια χάρτινη σακούλα ένα σάντουιτς, μαζί με ένα quarter (25 cents) για το λεωφορείο της επόμενης μέρας προς το πανεπιστήμιο. Ήταν όλα εύκολα και υποφερτά γιατί ΔΕΝ θα υπήρχαν εμπόδια, ικανά να με σταματήσουν. Έπρεπε να φτάσω….» 

-Επιστρέφεις στην Ελλάδα. Με τι όνειρα; «Στην Ελλάδα επέστρεψα λίγο πριν από την απόκτηση του διδακτορικού μου τίτλου. Είχε κερδίσει η Ελλάδα τη Ρωσία στο μπάσκετ, η Ελλάδα πανηγύριζε τρελά, η “Θεσσαλονίκη μου” έλαμπε και η δική μου αδρεναλίνη ανέβαινε ανεξέλεγκτα. Τότε έκανε το κλικ μέσα μου και αναρωτήθηκα: μα τι κάνω ακόμη στην Αμερική; Το κλικ ήταν αρκετό. Επέστρεψα αμέσως πριν αλλάξω γνώμη. Τόσο απλά και τόσο γρήγορα. Δεν θυμάμαι να είχα όνειρα. Τα όνειρα τα έφτιαχνα πάντα καθ’ οδόν». 

-Η χρυσή εποχή των ελληνικών media, «ανάμνηση παλιό κίτρινο γράμμα στο συρτάρι» ή απλά μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα καλό ξεκαθάρισμα σε στόχους, αξίες και οράματα; 

«Στα media παρέμεινα από ένα τυχαίο γεγονός. Όταν επέστρεψα, βασική μου επαγγελματική προτεραιότητα ήταν το πανεπιστήμιο. Η πορεία μου όμως, δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους της επικοινωνίας, ανέδειξε την εμπλοκή μου με τα ελληνικά media σε σημαντικό στόχο ζωής. Ήμουν πάντα αθεράπευτα ρομαντική… » 

-Τι σημαίνει για σένα «Επικοινωνώ»; 

«Η ζωή μου όλη είναι μία διαρκής εμπλοκή με το γίγνεσθαι, μια έγνοια για το τι συμβαίνει γύρω μου και παντού στον κόσμο. Βιώνω και μεταδίδω αφηγήματα, τα οποία, όταν στην πορεία της γνώσης συμπορεύονται και με την τεκμηρίωση, γίνονται αξιόπιστα, ενδιαφέροντα και περισσότερο σημαντικά». 

-Πιστεύεις στη διέξοδο της εξωστρέφειας της ελληνικής κοινωνίας ή θεωρείς ότι η οικονομική κρίση θα μας βουτήξει περισσότερο στην εσωστρέφεια μας; Κι αλήθεια, εξωστρεφής μπορεί να είναι μια κοινωνία όταν βιώνει δραματικά προβλήματα επιβίωσης; 

«Η εξωστρέφεια είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ. Εκτιμώ ότι η παγκοσμιοποίηση στο διάβα της, δεν άφησε και πολλά ίχνη εσωστρέφειας πίσω της. Ο λαός, όσα δεινά κι αν βιώνει σήμερα, έχει έναν δρόμο. Να αναδείξει και να μεταδώσει τα καλά του στοιχεία. Και καλά στοιχεία, η ελληνική κοινωνία έχει πολλά. Αν βάλεις μαζί και όσα μάθαμε καθοδόν για το branding...... ναι, η Ελλάδα απέδειξε ότι ήταν πάντα έτοιμη για το επόμενο βήμα!. Αρκεί, αυτήν τη φορά, να γεφυρώσει τη γνώση, δεξιότητες και τεχνικές της με την πολιτική συνείδηση και τη στάση εθνικής ευθύνης». 

-Τι είναι αυτό που σε θυμώνει περισσότερο; 

«Αυτό που με πονά είναι η αδυναμία των αυτοκρατοριών/ηγεμόνων να ανακαλύψουν νέους δρόμους διοίκησης. Δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον η φράση: Η Ιστορία επαναλαμβάνεται! Ωσάν τα καταστροφικά αποτελέσματα της ματαιοδοξίας των ηγεμονικών κρατών στον κόσμο να είναι μονόδρομος. Αρνούμαι να το δεχθώ! Απαιτώ ν’ ανοίξουν νέοι δρόμοι και είμαι πρόθυμη με όση δύναμη, γνώση και ικανότητες έχω, να συμβάλω σ’ αυτό». 

-Είσαι αισιόδοξος άνθρωπος; 

«Κατά βάθος, είμαι μόνο αισιόδοξη. Επιφανειακά και κάποιες στιγμές μοιάζει να με κυριεύει η απαισιοδοξία. Σύντομα, όμως, ορθώνομαι και χαμογελώντας, ακολουθώ τις ευωδιαστές μυρωδιές της ζωής που με ξεσηκώνουν και …ξανά προς τα μπρος τραβώ…» 

-Με τα λάθη σου πως τα πας; 

«Τα βιώνω βαριά. Πολλές φορές νοιώθω ότι πηγαίνω πίσω μπρος από την Κόλαση (Inferno) στο Καθαρτήριο (Purgatorio). Και σε ικετεύω να μη με ρωτήσεις τι γίνεται με τον Παράδεισο (Paradiso)». 

-Τι είναι για σένα το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου; «Μια μοναδική ευκαιρία να συγκεντρώσω γνώση και ποικιλόμορφη εμπειρία πολλών ετών για να συμβάλω από την πλευρά μου στο να ζωηρέψει εκ νέου ένα αξιακό σύστημα που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη όλοι μας, σε όποιο επίπεδο κι αν βρισκόμαστε». 

-Ποια διαισθάνεσαι ότι θα είναι τα χαρακτηριστικά της νέας γενιάς των δημοσιογράφων; 

«Οι δημοσιογράφοι της νέας γενιάς έρχονται αντιμέτωποι με τη λέξη: τεκμηρίωση, κάτι που για μας δεν ήταν και τόσο “απαραίτητο”. “Το είπε το MEGA”, έλεγε ο κόσμος κι αυτό ήταν αρκετό. Η πρόσβαση στην τεχνολογία και τα νέα μέσα, όμως, υπενθυμίζει καθημερινά πλέον στο νέο δημοσιογράφο ότι ΔΕΝ θα επιβιώσει, παρά μόνον όταν ο λόγος και τα κείμενά του είναι τεκμηριωμένα με τρόπο που ο αναγνώστης του θα μπορεί να τον εμπιστευθεί και να τον ακολουθήσει». 

-Υπάρχει κάτι που να σε πικραίνει από την ελληνική πραγματικότητα; «Το πόσο εύκολα υποκύπτουμε στις πολιτικές πλάνες και απομακρυνόμαστε από το αίσθημα της εθνικής ευθύνης. Μεγάλα λόγια θα μου πεις και επαναλαμβανόμενα. Προφανώς, η κάθε εποχή έχει τις δικές της μοναδικές ιδιαιτερότητες και η διαδρομή έτσι, προκύπτει πάντα επίκαιρη και ενδιαφέρουσα». 

-Πρόσφατα κατάφερες μια ζηλευτή συνεργασία με το κορυφαίο αμερικανικό περιοδικό Columbia Journalism Review για την έκδοση του σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτή η συνεργασία συνιστά την αλλαγή σελίδας σε μία νέα εποχή για τη δημοσιογραφία και στις δύο αυτές χώρες και γιατί; 

«Τίποτε μεγαλεπήβολο. Μας δόθηκε η ευκαιρία να καταγράψουμε το δημοσιογραφικό γίγνεσθαι στην Ελλάδα και την Κύπρο και αυτό προτιθέμεθα να κάνουμε. Πού θα μας οδηγήσει αυτή η περιπέτεια; Να με ξαναρωτήσεις σε ένα χρόνο από τώρα (αν φτάσουμε ως εκεί)». 

-Ήταν εύκολη η ζωή μέχρι εδώ ή θωρείς ότι διόλου σου χαρίστηκε; 

«Γεωργία, η ζωή μου χάρισε τη ζωή! Όσο πόνο, κόπο και σκληρή δουλειά μέχρι τελικής πτώσεως κι αν κουβαλάει μαζί της, δε μπαίνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Εξ άλλου, ποτέ μου δεν πείσθηκα για την ελεύθερη βούληση…»