Γραμμή 550: Παλαιό Φάληρο– Κηφισιά. 

Στα μπροστινά καθίσματα δυο φίλες σαν τη καλή χαρά. Με το γελάκι τους, με το ναζάκι τους, με τα όλα τους. 

Μιλάνε ψιθυριστά και γελάνε συνωμοτικά. 

Η μια ξανθιά, η άλλη μελαχρινή. 

Εκείνος μπαίνει φουριόζος συνεχίζοντας μια συζήτηση που ήδη έχει ξεκινήσει με τον εαυτό του. Κάθεται αντίκρυ τους και τους χαμογελάει. Φυσιογνωμία από αυτές που η κρίση σε δεκάδες άφησε στην καθημερινότητά μας. 

«Να με συγχωρείτε κιόλα αλλά πονάω πολύ», λέει. Βγάζει έξω τη ποδάρα του από κάτι τρύπια παπούτσια που τα’ χει κάνει παντόφλες αποκαλύπτοντας ένα γκρίζο, απ` τη βρωμιά, επίδεσμο. Βάζει το πονεμένο πόδι του πάνω στο άλλο κι έτσι όπως το σηκώνει η πατούσα του φτάνει κοντά στο πρόσωπο της μελαχρινής κοπέλας που κάθεται απέναντι στα δεξιά του. 

Εκείνη αλλάζει θέση σε ένα κάθισμα πιο πίσω προσκαλώντας και τη φίλη της να ακολουθήσειν η οποία, όμως, σαν υπνωτισμένη, μένει εκεί που κάθεται. 

«Έπεσα με τη μηχανή κι ευτυχώς φορούσα κράνος, κοπελιά, αλλιώς αυτή τη στιγμή δεν θα μιλούσαμε», λέει. 

Ανοίγει ολόκληρο τον επίδεσμο αποκαλύπτοντας τη χάσκουσα πληγή στη ξανθούλα που κάθεται πετρωμένη απέναντί του με μια έκφραση ανάμεσα στο φόβο και σε μια νοσηρή περιέργεια. 

«Το όνομά σου; Το δικό μου Χαρίδημος αλλά οι φίλοι με φωνάζουν Χάρη. Εσύ μπορείς να με λες Χάρη». 

Οι περισσότεροι επιβάτες τάχα μου αδιάφορα κοιτούν έξω από το παράθυρο, αλλά είναι φανερό που είναι στημένο το αυτί τους. 

«Λοιπόν, που λες, εγώ είμαι φωτογράφος. Έχω δικό μου μαγαζί. Αμέ! Και είμαι και αγιογράφος. Έλα όποτε θες με τη φίλη σου να σας φωτογραφίσω ή να σας αγιογραφίσω χλιμιντρίζει με το αστείο του. Εσύ με τι ασχολείσαι;» 

Εκείνη σηκώνεται και πηγαίνει στο πίσω κάθισμα. 

«Εμένα», συνεχίζει απευθυνόμενος σε κάποιον άγνωστο, «μ’ αρέσει η μελαχρινή, όχι αυτή η ξανθιά που καθόταν εδώ. Η μελαχρινή μάλιστα. Η ξανθιά δε μ` αρέσει. Τρε μπανάλ. Δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό». 

Η «ξανθιά» κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Ίσως όλες εκείνες τις συγκρίσεις που την έχουν πληγώσει. Σκέφτεται τ’ άδικο, να του κάνει παρέα έστω και για λίγο και κείνος να προτιμά την άλλη. Σκέφτεται την μοναξιά της αφού κι η καλύτερη φίλη της δείχνει να απολαμβάνει την διάκριση σε βάρος της. 

«Η άλλη, μάλιστα. Κοίτα χειλάκια, κοίτα ματάκια εκφραστικά, πολύ μ αρέσει. Το χαμόγελό της απίστευτο. Χαμογελάει και φωτίζεται ο κόσμος. Βλέμμα βελούδινο…» 

Τον έχει πιάσει ποιητικός οίστρος, είναι φανερό. Το λεωφορείο ρίχνει κλεφτές ματιές στη μελαχρινή που θαυμάζει ο Χάρης ενώ εκείνη κατεβάζει τα μάτια, κοκκινίζει ελαφριά απολαμβάνοντας την αναπάντεχη δημοσιότητα και προσπαθώντας να «πιάσει» το βλέμμα της φίλης της. Εκείνο όμως το βλέμμα αρνείται να την συναντήσει. 

«Βέβαια, θα μου πεις γούστα είναι αυτά», επανακάμπτει ο Χάρης, αλλά και πάλι δε νομίζω ότι θα υπήρχαν πολλοί που θα τους άρεσε η ανώνυμη «ξανθιά»... και προσθέτει «είναι κρυόμπλαστρη. Δεν σε τραβάει....» 

Το λεωφορείο κάνει στάση κι αυτός, απότομα, σηκώνεται χώνει τη ποδάρα του βιαστικά στη παντόφλα και πετιέται έξω. 

Ο οδηγός βρίζει, ενώ ο Χάρης στέλνει ένα τελευταίο φιλί στη μελαχρινή. Στο λεωφορείο ακούγεται ένας θόρυβος σαν η αποχώρησή του να έδωσε σε όλους το σύνθημα να μιλήσουν. Μόνο οι δυο φίλες, ούτε κοιτάζονται ούτε μιλιούνται. Αυτό θα συνεχιστεί μέχρι η ξανθιά, που κατεβαίνει νωρίτερα, να σηκωθεί και να φύγει, χωρίς ούτε μια καληνύχτα. Και η μελαχρινή να χαμογελάσει πια ελεύθερα. Και να εξακολουθεί να χαμογελάει σε όλη τη διαδρομή μέχρι το τέρμα του λεωφορείου. 

*H Aγγελική Πλουμά είναι σύμβουλος προσωπικής και επαγγελματικής Ανάπτυξης και εκπρόσωπος του συστήματος ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ στην Ευρώπη.