Στα δεκαπέντε της διαγνώστηκε για πρώτη φορά με νευρική ανορεξία. Ακολούθησαν απανωτές και μακροχρόνιες νοσηλείες σε διάφορα νοσοκομεία της Αττικής. Από μικρή έγραφε ποιήματα. Δεν άργησε να έρθει το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Νταμιάν». Το δεύτερο βιβλίο-κατάθεση ψυχής, το κρατώ στα χέρια μου, ψάχνοντας τις απαντήσεις που δεν μπορεί να μου δώσει το μελαχρινό κορίτσι στο εξώφυλλο.

«Η ανορεξία είναι σαν μια οβίδα που σκάει. Δεν θα σκοτωθούν ούτε θα επιζήσουν όλοι, και όσοι τραυματιστούν δεν θα είναι στα ίδια σημεία, ούτε από το ίδιο θραύσμα.» μου απαντά και, η εξομολόγηση μέσα από τις σελίδες αρχίζει…

Πως ξεκινά η νευρική ανορεξία...

«Καλυμμένη από ένα πέπλο αθωότητας και καλής πρόθεσης στην αρχή. Δεν περιμένεις πως είναι ικανή να σε βλάψει. Λίγοι την αντιλαμβάνονται πριν προλάβει να χωθεί στο μεδούλι σου.  Ζει παρασιτικά πάνω σου, τρέφεται και εξαρτάται από εσένα και όμως σε αφήνει με την εντύπωση πως αυτή είναι το αξιοσέβαστο αφεντικό.»

Μαθαίνω καθώς συνεχίζω την ανάγνωση πως το κορίτσι αυτό των 23 Μαϊων βρίσκει πολλά κοινά με έναν χρήστη ναρκωτικών ουσιών. Κοινά στο σώμα, με τα μελανούς κύκλους κάτω από τα  μάτια και εξαθλιωμένο παρουσιαστικό, κοινά και στην εξάρτηση. Ζητούσε από τη ζυγαριά επιτακτικά να κατέβει, ήταν ικανή να επιτεθεί σε όποιον εμπόδιζε το τελετουργικό της. Ίσως η διαφορά των δυό τους… πως εκείνος δεν μπορούσε να δει τον θάνατο, ενώ εκείνη τον έβλεπε και του κουνούσε το μαντήλι.

Αβίαστα μου γεννήθηκαν ερωτήματα: Χάρισες κομμάτια από τη ζωή σου στην ανορεξία;  Είναι ανάγκη ελέγχου και πειθαρχίας, ανάγκη αυτοσυγκράτησης και επιτυχίας, ανάγκη να είσαι αρρωστημένα αδύνατος, και ο φόβος πως κάποια μέρα δεν θα τα καταφέρεις;  

«Όλα αυτά και άλλα πολλά.  Αποτύπωσα στο σώμα μου το κακό που μου έκανα οι άλλοι, βασάνισα τον εαυτό μου  πριν προλάβει να το κάνει κανείς άλλος. Στόχευσα στο όνειρο ή στο θάνατο. Εγκλωβίστηκα»...

Κι ύστερα η Θεοδώρα με άφησε να περιπλανιέμαι πάλι στο κείμενό της.

Θέλησε να μιλήσει στα άλλα κορίτσια, που της μοιάζουν τόσο, που ενοχοποιήσανε την απόλαυση και φοβήθηκαν τη χαρά.  Που μάθανε να βρίσκουν ευχαρίστηση στο ίδιο τους τον πόνο, όπως και εκείνη.

«Μην κοροϊδεύετε τους εαυτούς σας. Η ανορεξία σας  έδωσε ελπίδες και υποσχέσεις που όλοι οι άλλοι αρνούνταν. Σας τις πραγματοποίηση όμως ποτέ πραγματικά;  Σας υποσχέθηκε τα πάντα, αλλά αντί αυτού σας στέρησε το μόνο όπλο που είχατε για να τα  αποκτήσετε από μόνοι σας: την ικανότητα να φροντίζετε και να αγαπάτε τον εαυτό σας. Υπάρχουν σκευάσματα και οροί που θα σας κρατήσουν στη ζωή, αλλά δεν μπορούν να σας χορηγήσουν ενδοφλέβια την επιθυμία για αυτήν»

Υπάρχει όμως γυρισμός; «Η επιστροφή ξεκινά με το να την ονειρευτείς. Να ονειρευτείς  την ημέρα της ελευθερίας. Τη ζωή που θα μπορείς να ζήσεις  πιο ανεξάρτητα και από πριν, γιατί, εφόσον σωθείς , θα είσαι πολύ πιο ισχυρή και από το παρελθόν σου. Τώρα πια θα ξέρεις τα λάθη που σε οδήγησαν εκεί.»

Και ο ρόλος των άλλων,  των διπλανών;

«Ποτέ μην του πείτε ως εδώ, δεν μπορώ άλλο, ή εγώ στο κομμάτι μου είμαι σωστός, εσύ φταις που δεν προχωρά η κατάσταση. Μην πείτε, εγώ δεν έκανα τίποτα, το πρόβλημα το έχεις εσύ. Μην του δείχνετε πως σταματάτε να αγωνίζεστε. Μην το φορτώνετε ευθύνες και ενοχές.  Ψάχνει για την αγάπη και την αποδοχή που έχει ανάγκη. Φροντίστε να είναι τόση όση χρειάζεται… … Η εμμονή μου να τρώω με τη μητέρα μου, για παράδειγμα, ήταν ένας τρόπος για να διατηρώ μια σχέση μαζί της, γιατί το ότι τρώγαμε μαζί ήταν το μόνο πια που μας συνέδεε.»

Τέλος, σχεδόν παρακαλεί η Θεοδώρα, καθώς φτάνω στο τέλος του βιβλίου της.

«Αν τύχει και συναντήσετε αυτά, τα ανθρωπάκια με τα πεταχτά κόκαλα και το άγριο βλέμμα,  μη τα κοιτάξετε με αδιακρισία και επιμονή.  Ωστόσο, αν τελικά αποφασίσετε να μιλήσετε, μη κάνετε το λάθος να τα γεμίσετε με κοιτάγματα συμπόνιας και ψευτοανθρωπιάς. Πείτε καλύτερα κάτι άσχετο, χωρίς να δείξετε αμηχανία, περιέργεια κι αδιακρισία. Είναι ένας άνθρωπος που δεν ξέρετε την ιστορία του. Ίσως έτσι βοηθήσετε καλύτερα να καταλάβει πως αυτό που είναι δεν περιλαμβάνει μόνο ένα μάτσο από κόκαλα, αλλά και μια ψυχή, την οποία, όσο κι αν η σάρκα λεπτύνει, δεν θα μπορέσουν να δουν όσοι δεν είναι πρόθυμοι.»

σ.σ.  Η Θεοδώρα Πούλη αποφοίτησε με επιτυχία το 2012 από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Ψυχολογίας. Το βιβλίο της , «Ο Ξενιστής μου, η Ανορεξία»  κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Ο αγώνας της Θεοδώρας βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.