Της απονεμήθηκε το Βραβείο Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Γκόγια, για την ταινία που πρωταγωνιστεί «Ένα πιστόλι στο κρόταφο.» Κι εκείνη χρησιμοποίησε το βήμα για να στρέψει τα δικά της λεκτικά όπλα ενάντια στο σύστημα της χώρας της και να μιλήσει για τα τρία χρόνια της προσωπικής της μάχης.

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Το πραγματικό της όνομα είναι Maria del Pilar Sanchez Pena, είναι  γνωστή Ισπανίδα ηθοποιός και έχει δηλώσει πως λατρεύει να διαβάζει βιβλία του σπουδαίου συγγραφέα Truman Capote, το ύψος της δεν ξεπερνά το 1,56 μ., απεχθάνεται να τρώει ρυζόγαλο και μεγάλωσε με δυο γονείς που συνεχώς ήταν απασχολημένοι. Ο πατέρας της με καταγωγή από τη Σεβίλη διατηρούσε μπαρ στη πόλη Gava της Βαρκελώνης, όπου γεννήθηκε κι η ίδια στις 14 Ιουλίου, 1973.

Το όνομα όμως που της χάρισε διασημότητα και την καθιέρωσε στο χώρο της τέχνης είναι το Candela Pena. Έχει κερδίσει συνολικά 15 βραβεία, όπως τα βραβεία Butaca ως η καλύτερη ηθοποιός κινηματογράφου της Καταλονίας για τις ταινίες: Princeca (2005), Torremolinos 73, (2003). Επίσης, έχει στο ενεργητικό της 16 ακόμη υποψηφιότητες και πολλές σημαντικές συμμετοχές σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές στη χώρα της.

Παρόλα αυτά, η Candela Pena φαίνεται πως είναι μια γυναίκα που θεωρεί πως τα ουσιώδη και σημαντικά βρίσκονται στα καθημερινά της ζωής, ενώ προσπαθεί να μην ξεχνά και να μάχεται γι αυτά.

Τη σημαντική βραδιά  που της απονεμήθηκε το βραβείο Ισπανόφωνου κινηματογράφου Γκόγια, «Una pistola en cada mano» (Ένα πιστόλι σε κάθε χέρι), εκείνη ξαφνιασμένη από την ανακοίνωση του ονόματός της και μη ξέροντας εάν έπρεπε να ευχαριστήσει στα καταλανικά ή στα αμερικάνικα, άδραξε την ευκαιρία και μίλησε γι αυτά που σημάδεψαν τη ζωή της χώρας της και τη δική της.

«Δεν ξέρω εάν θα πρέπει να το παραλάβω στα καταλανικά, ως Καταλανή ηθοποιός που είμαι ή να πω, Thank you very much. I am very very happy. Θέλω να πω ότι είχα μείνει 3 χρόνια χωρίς δουλειά, ότι μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια είδα τον πατέρα μου να πεθαίνει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο όπου δεν υπήρχαν κουβέρτες για να τον σκεπάσουμε, όπου δεν υπήρχε νερό για να πιει κι έπρεπε να του το φέρνουμε εμείς.

Μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια που δεν δούλευα, βγήκε από τα σπλάχνα μου ένα παιδί που δεν ξέρω ποια δημόσια παιδεία το περιμένει. Αυτά τα 3 χρόνια χωρίς δουλειά είδα πώς πεθαίνουν άνθρωποι γιατί δεν έχουν σπίτι, γι'αυτό  και τη χαρά αυτής της βραδιάς δεν θα μου την αμαυρώσει κανείς. Σε όποια γλώσσα, από εδώ που βρίσκομαι, ζητώ δουλειά. Έχω ένα παιδί να μεγαλώσω. Ευχαριστώ»
Σ.σ.: υπολογίζεται πως στην Ισπανία 350.000 άνθρωποι ήδη έχουν χάσει τα σπίτια τους αφού δεν μπορούν να εξοφλήσουν τις τράπεζες. Καθημερινά διαδηλώσεις εργαζομένων για μειώσεις μισθών και ιδιωτικοποιήσεων, το κύμα των απεργιών και της ανεργίας να γιγαντώνεται, ενώ η κοινωνική ταραχή σημειώνεται ως η μεγαλύτερη που έχει γνωρίσει η Ισπανία από τη μετάβασή της στη δημοκρατία από τη δεκαετία του 70.