Δήμητρα Παρασκευοπούλου: «Γεια σου χέρι, δε σε έχω ανάγκη!»
Δήμητρα Παρασκευοπούλου. 21 ετών. Τι ξεχωριστό έχει; Την ψυχή της!
Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
Η Δήμητρα είναι νέα εμπειριών για να γνωρίζει με σιγουριά πόσο πολύ τα έχει καταφέρει!
Ο αυθορμητισμός, το δυνατό της γέλιο, η αλήθεια των ματιών της, η ευαισθησία που δεν κρύβει, η δύναμή της, την έχουν στείλει... μπροστά. Η Δήμητρα προπορεύεται πολλών από εμάς!
Σπουδάζεις θέατρο…
«Φοιτώ στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ. Αν και ποτέ δεν παρακολουθούσα ιδιαίτερα θεατρικές παραστάσεις κι ούτε γνώριζα πως υπήρχε τέτοιο τμήμα, καθότι το ομολογώ, ήμουν στον κόσμο μου, η αφορμή μου δόθηκε μέσα από μια σχολική παράσταση. Μου αναθέτουν να βοηθήσω στα σκηνικά και αμέσως αισθάνθηκα μια ακαταμάχητη έλξη».
«Αρχικά ήθελα να σπουδάσω ψυχολογία. Τώρα όμως γνωρίζω καλά πως μόνο το θέατρο με εκφράζει απόλυτα. Να μαθαίνω την ιστορία του, να δημιουργώ σκηνικά, να παίζω, να αυτοσχεδιάζω αυθόρμητα... πολλά είναι αυτά που λατρεύω σε αυτό. Τρελαίνομαι για τον μαγικό κόσμο του θεάτρου».
Σήμα κατατεθέν η "τρέλα";
«Πάντα. Μου αρέσει η τρέλα! Καλύπτεις τα προβλήματά σου, δεν προσθέτεις προβλήματα στους άλλους. Είναι ωραίο να σε βλέπουν να περπατάς στο δρόμο και να χαμογελάς κι ας έχεις τα χίλια προβλήματα».
Ναι, αλλά υπάρχει και η άλλη τρέλα, της ανεργίας... εκεί δε γελάς, αλλά τρελαίνεσαι!
«Με στεναχωρεί πολύ. Δεν μπορώ όμως να κάνω κάτι, για να το αλλάξω. Με στεναχωρεί που είμαι 21 χρονών και συντηρούμε από τους γονείς μου. Γιατί δεν συντηρούμε μόνο εγώ, αλλά και η αδελφή μου που σπουδάζει σε άλλη πόλη, ακόμη και ο σκύλος μας, ο Φοίβος… Και αυτοί οι γονείς τι να πρωτοκάνουν; Άνεργοι και οι δύο, χωρίς να είναι οι μόνοι δυστυχώς.
Βλέποντας τον εαυτό μου παλιά, συνειδητοποιώ πως δεν είμαι η Δήμητρα που ήμουν. Τότε είχα άλλα όνειρα: να είχα την δουλίτσα μου, να τελειώσω τη σχολή μου, να ταξιδέψω…»
Ενώ τώρα;
«Αν και εξακολουθεί να μου αρέσει η σχολή μου, αρνούμαι να πάω. Γιατί αυτό σημαίνει πως πρέπει για να μετακινηθώ να περάσουν 2 ώρες με την συγκοινωνία, πρωί να φύγω βράδυ να γυρίσω.
Δεν θα θες ένα καφέ, να φας κάτι, τα εισιτήρια; όλα είναι πανάκριβα πλέον. Δεν ξέρω, άλλες φορές αρνούμαι να ακολουθήσω τα χόμπυ που έχω ξεκινήσει. Μεταπτώσεις ψυχολογικές. Την μια να γελάω και μετά ψυχολογικά να καταρρέω.
Αισθάνομαι πως δεν μου έχουν "ψαλιδίσει" μόνο τα όνειρά μου, αλλά μου τα έχουν "κουρέψει". Πήγα για μαλλί και βγήκα κουρεμένος, το έχεις ακούσει»;
Τι είναι αυτό που σε κάνει να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους;
«Πως να σου το εξηγήσω, μου αρέσει ο άλλος να είναι αληθινός. Θέλω να κοιτάω τα μάτια του και να το καταλαβαίνω. Είναι πολύ σημαντικό ζήτημα για μένα. Τα μάτια θέλω να λένε αλήθεια».
Πού βρίσκεται η δύναμη;
«Γενικότερα και λόγο και άλλων προβλημάτων που έχω αντιμετωπίσει στην ζωή μου, λέω όχι, δεν θα σε πάρει από κάτω. Κάνε την προσπάθεια σου πάλι. Σίγουρα παίζει ρόλο και το πόσο θα σε στηρίξουν οι γύρω σου. Χρειάζεσαι μια ομάδα ανθρώπων η οποία θα σε καλύψει, που δόξα το Θεό την έχω: καλοί φίλοι, όμορφη οικογένεια, συγγενείς, ακόμα και οι παλιοί μου καθηγητές. Είναι πολύ σημαντικό να σου λέει η καθηγήτριά σου: Δήμητρα θα σου πληρώνω την κάρτα για τα εισιτήριά σου. Δείχνει άλλα πράγματα. Για να σε αγαπούν σημαίνει πως έχεις δείξει αγάπη, την έχουν καταλάβει».
Ό,τι δίνεις παίρνεις;
«Δεν νομίζω. Δεν είναι υπολογιστικό και μετρήσιμο το θέμα. Θα δώσεις δέκα, αλλά μπορεί να πάρεις τα μισά ή ελάχιστα. Ή μπορεί να νιώθεις ότι δεν παίρνεις τίποτα, αλλά στην ουσία να παίρνεις γιατί ο άλλος αυτό μπορεί να σου προσφέρει. Αυτό μου το είχε πει ο πατέρας μου μια μέρα που οδηγούσε».
Τι θέλεις περισσότερο;
«Γουστάρω να ακούω τη μουσική που με εκφράζει, όπως Μάλαμα, Μποφίλιου, Ζουγανέλη, Ευσταθία… Γουστάρω να ζωγραφίζω, αν και δεν το δείχνω πάντα. Γουστάρω να οδηγάω το χρυσαφί μου Ματιζάκι. Γουστάρω να μη με λυπάται κανείς. Το γνωρίζεις. Είμαι άτομο με πρόβλημα, αφού γεννήθηκα χωρίς το ένα μου χέρι. Θέλω λοιπόν να μη μη λυπούνται, όπως κι εγώ με τη σειρά μου, αν νιώσω τέτοιο συναίσθημα για κάποιον προσπαθώ να το μεταβάλλω και να εκτιμήσω το πρόσωπο που έχω απέναντί μου. Έτσι θέλω να μου συμπεριφέρονται και οι άλλοι. Και πιστεύω πως εν μέρει το έχω καταφέρει.
Έχει τύχει να πίνω καφέ με φίλους που με γνωρίζουν χρόνια, να βλέπω την απορία στα μάτια τους και να μη με ρωτούν.
Ξέρεις τότε τι θέλω; Έτσι στο ξεκάρφωτο, να πιω μια γουλιά καφέ και αφήνοντας κάτω το ποτήρι να του πω: Έτσι γεννήθηκα»
Δίνεις την εντύπωση πως μπορείς να κάνεις τα πάντα…
«Κοίτα, το μόνο που δεν μπορώ αντικειμενικά, αν και το θέλω, είναι να παίξω ένα μουσικό όργανο. Μπορώ όμως να μαγειρέψω, να πλυθώ μόνη μου, να δέσω τα κορδόνια μου, να φροντίσω τους άλλους, να χτενιστώ, δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό που δεν μπορώ να το κάνω».
Πρόσθετο μέλος;
«Μου το έχουν πει πολλοί. Να σου πω την αλήθεια, με τσαντίζει, με θυμώνει αυτό. Το νιώθω ξένο πάνω μου. Εμένα αυτά είναι τα χέρια μου και σε όποιον κάνουν.
Φορούσα χέρι πλαστικό στο δημοτικό, κάνοντας ψυχολογικό πόλεμο στους γονείς μου για να μου το πάρουν αφού ήξεραν το χαρακτήρα μου. Και; Το έβγαζα, το άφηνα κάτω από το θρανίο με αποτέλεσμα όποιος το έβλεπε να φοβόταν, ενώ εμένα μου φαινόταν εντελώς φυσιολογικό.
Θυμάμαι μια φορά που το είχα παρατημένο στο συρτάρι του κομοδίνου μου και καθώς ήταν μισοσκόταδο και έψαχνα τα σκουλαρίκια μου, βλέπω το χέρι… καταλαβαίνεις την τρομάρα μου. Τότε κατάλαβα τι πάθαινε η αδελφή μου όταν το έβλεπε πάνω στο τραπέζι, στο σύνθετο… όπου το παράταγα.
Εκτός από την οικονομική του πλευρά, που πλέον για μένα είναι αδύνατον να καλυφθεί το κόστος, βασικά το θεωρώ ξένο, βαρύ, άβολο. Δεν είναι στους στόχους μου».
Αντίθετα, οι στόχοι σου;
«Αν και έτσι όπως είναι τα πράγματα μας έχουν κάνει να μην έχουμε στόχους, παρόλα αυτά η προτεραιότητά μου είναι η σχολή μου, τα χόμπυ μου, η ζωγραφική, το τραγούδι..»
Η ζωή θα ήταν πολύ πιο βαρετή χωρίς το τραγούδι; είσαι μέλος χορωδίας, έτσι δεν είναι;
«Αν και δεν έχω την φωνάρα, αγαπάω πολύ να τραγουδώ, γι αυτό και νομίζω πως εξελίσσομαι».
Αγόρι έχεις;
«Όχι, θα σου πω: γενικότερα έχω κατακτήσεις και έντονα φλερτ. Καταλαβαίνεις ίσως πως τα κιλά και η αναπηρία είναι λόγοι αποθάρρυνσης για έναν άνδρα. Είμαι σίγουρη πως έχω δρόμο να διανύσω.
Αγόρι; Πάντα υπάρχει κάτι στη ζωή σου εκτός και αν περνάς μια φάση φλατ».
Πονάει μια καρδιά όταν...
«Όταν την αφήσω εγώ να με πονέσει. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να βρίσκουμε μια αφορμή για να πονάμε συνέχεια. Σίγουρα, όταν έχουν φύγει από τη ζωή αγαπημένα σου πρόσωπα».
Μια υποθετική ερώτηση... τι θα έλεγες στο χέρι που σου λείπει;
«Γεια σου! Δεν σε έχω ανάγκη».
0 comments
Το μήνυμα σας