Πόσες φορές μια συγνώμη δεν βγήκε από τα χείλη; Δεν κρύφτηκε γιατί φοβήθηκε ή γιατί ντράπηκε ή αδιαφόρησε; Γραφική η συγνώμη; Όχι, αν είναι αληθινή. Μα πώς να την ξεχωρίσει κανείς από εκείνη την… άλλη;













Γράφει η Αιμιλία Πανταζή


Σε είδα να κοιμάσαι στο πάρκο κι έρχεται χειμώνας. 

Κάποτε ήσουν γείτονάς μου… 

Μου ζήτησες μια αγκαλιά και έκανα πως δεν έβλεπα το κενό σου… 

Το παιδί σου μένει νηστικό τις νύχτες κι εγώ το ξέρω… 

 Θέλησες να μου πεις πως νοιάζεσαι για μένα και δεν σε πίστεψα... 

Κάθισες μακριά μου, ντρεπόσουν για την γύμνια σου, και χάρηκα που σε είχα αποφύγει … 

Μου ζήτησες να σεβαστώ τη διαφορετικότητά σου και σε παραμέρισα… 

Με κοίταξες με πόνο στα μάτια, και απομακρύνθηκα τρέχοντας… 

Ζούσες μόνος στο διαμέρισμά σου και δεν σου χάρισα λίγες στιγμές παρηγοριάς… 

Κρύωνες, δεν είχες φάρμακα κι εγώ είχα… πολλές δουλειές να τελειώσω… 

Και τώρα που οι δουλειές μας τελείωσαν βρήκαμε λίγο χρόνο να κοιταχτούμε καλύτερα στον καθρέφτη και να ξεκινήσουμε από εμάς για να πάμε μετά στους… άλλους.

Είναι αλήθεια ότι χρωστάμε πολλές συγνώμες… ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αποπληρωμή του χρέους!