Μαρία Δεναξά: Ζωή και είδηση ένα ατέλειωτο μάθημα
Είναι εύκολο να κριτικάρεις έναν δημοσιογράφο ο οποίος εξαιτίας της δουλειάς του και μόνον «αυτεπαγγέλτως» τίθεται θύμα ανέξοδης κριτικής. Υπάρχουν δημοσιογράφοι και Δημοσιογράφοι. Η ανταποκρίτρια του Mega στο Παρίσι Μαρία Δεναξά, μας υποδέχεται στη γαλλική πρωτεύουσα…
Γράφει η Γεωργία ΛινάρδουΗ Μαρία Δεναξά ξεκίνησε από τα στενά σοκάκια στην Άνω Σύρο. Εδώ και χρόνια ζει στο Παρίσι. Πως έγινε; Ποια είναι αυτή η γυναικεία φιγούρα από το Παρίσι που χωρίς να αφήνει είδηση να «πέφτει» κάτω, καταφέρνει τόσα χρόνια να μη χάνει την γλυκύτητα της σας άνθρωπος; Η ανταποκρίτρια του Mega στη γαλλική πρωτεύουσα, πόσο διαφέρει εκτός «γυαλιού»;
Μαρία από πού ξεκίνησε η ζωή;
«Γι’ αυτήν τη σύντομη ερώτηση, θα μπορούσα να γράφω χρόνια. Η ζωή ξεκίνησε στα στενά σοκάκια της Άνω Σύρου, στο νησί όπου μεγάλωσα και χρωστώ ένα μεγάλο μέρος του χαρακτήρα και της κουλτούρας μου. Εκείνο που θα θυμάμαι είναι το απέραντο γαλάζιο από ψηλά, την απερίγραπτη ανατολή και την δύση του ήλιου, τα καμώματα της φύσης σε όλο τους το μεγαλείο, τις τέσσερις εποχές του χρόνου αλλά και τον πετροπόλεμο, το κρυφτό, το κυνηγητό, τα μήλα, το κουτσό και τις ολοήμερες αποδράσεις με τα αγόρια της γειτονιάς – ήμουν το μοναδικό κορίτσι - και τα αδέρφια μου στα γειτονικά βουνά με την λαχτάρα να πιάσουμε τον ήλιο που όλο μας ξέφευγε και δίναμε ραντεβού για την επόμενη μέρα ... Θα θυμάμαι την γειτονιά μου να μοσχοβολά μαγειρευτό φαγητό και να πνίγεται μέσα σε ένα συνονθύλευμα από φωνές και λαϊκά τραγούδια λίγο πριν ο λόφος μας ερημώσει από το πείσμα, τον παραλογισμό και την υπερβολή των αρχών που δεν θέλησαν να βοηθήσουν τους ντόπιους συχνά υπερήλικες να αποκτήσουν πιο άνετη πρόσβαση στα σπιτικά τους και επίσης να τα επισκευάσουν, ώστε να μην νεκρώσει ο οικισμός όπως κι έγινε ..
Θα θυμάμαι καλοσυνάτες φυσιογνωμίες που χάθηκαν για πάντα, τις μυρωδιές από τα περιβόλια, από τις ανθισμένες λεμονιές, από το γιασεμιά και τους περιπάτους που έκανα με την γιαγιά μου την οποία πάντα κουβαλώ μέσα στην καρδιά μου γιατί είναι εκείνη που μου έδειξε τον δρόμο στον οποίο πορεύομαι σήμερα…»
Και κάποια στιγμή αποφασίζεις να φύγεις από την Ελλάδα. Μεγάλη απόφαση ή η συνέχεια μιας ζωής που είχες γευθεί με τις σπουδές σου σε ξένα πανεπιστήμια;
«Δεν σκόπευα ούτε και φανταζόμουν ποτέ να φύγω από την Ελλάδα και μάλιστα να βρεθώ στη Γαλλία που δεν μιλούσα τη γλώσσα . Αλλά ποτέ μη λες ποτέ . Ήταν θέμα συγκυριών. Αγωνίστηκα . Η ζωή μου στη Γαλλία ξανάρχισε από το μηδέν όπως και ένας νέος κύκλος σπουδών και επαγγελματικών προκλήσεων. Λατρεύω τη Γαλλία γιατί μου έδωσε, μου έδειξε, με έμαθε πάρα πολλά χωρίς να ζητήσω ούτε το 1/3 εν αντιθέσει με την Ελλάδα . Αναγνώρισε και αντάμειψε αυτό που πραγματικά είμαι και αυτά που έχω κάνει. Λατρεύω τη Γαλλία όπως λατρεύω και τη Σύρο γιατί τους χρωστάω πολλά».
Μία Ελληνίδα στο Παρίσι. Είναι τόσο ρομαντικό όσο φαίνεται;
«Το Παρίσι έχει συνδεθεί με τον ρομαντισμό . Για κάποιους που ζουν στην Ελλάδα και δεν έχουν γνωρίσει το Παρίσι αμέσως όταν ακούν που μένω το μυαλό τους πλημμυρίζει με ειδυλλιακές εικόνες όπως τα Bateaux-Mouches (ποταμόπλοια) που κόβουν βόλτες στον Σηκουάνα, τον Πύργο του Άιφελ, τα Ηλύσια πεδία .. Η καθημερινότητα, όμως, στο Παρίσι είναι ίδια όπως και στην Αθήνα, στο Λονδίνο ή την Λισαβόνα. Θα παραδεχτώ όμως ότι το ντεκόρ είναι πολύ πιο όμορφο ..και λίγα λέω». -Τι σε ρωτούν για την χώρα μας, την οικονομική κρίση; «Κατά καιρούς στη Γαλλία έχουν ακουσθεί διάφορα για την χώρα μας και την οικονομική κρίση . Και αλήθειες και υπερβολές. Υπάρχουν εκείνοι που με ρωτούν για το πώς οι Έλληνες τα βγάζουν πέρα μετά τα αναρίθμητα σκληρά σχέδια λιτότητας, αν υπάρχουν ακόμη δουλειές, φάρμακα κτλ και εκείνοι που απορούν με το γεγονός ότι δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να πατάξουμε την φοροδιαφυγή και να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με τους υπαίτιους που έφεραν τη χώρα ως εδώ. Τελευταία όλο και συχνότερα σε συζητήσεις που έχω, θέλουν να γνωρίζουν αν είναι επικίνδυνα να έρθουν στην Ελλάδα για τις καλοκαιρινές τους διακοπές . Φοβούνται ότι εξαιτίας απεργιών, επεισοδίων και της μείωσης του βιοτικού, είτε ότι θα εγκλωβιστούν, είτε ότι η χώρα μας δεν είναι ασφαλής για την σωματική τους ακεραιότητα . Πρωτόγνωρα πράγματα»!
Τι σου λείπει από την Ελλάδα;
«Οι γονείς μου, τα αδέρφια μου, η θάλασσα, το φαγητό, η Σύρος, το να μιλήσω ελληνικά, να μιλήσω φωναχτά και να γελάσω με την καρδιά μου, χωρίς να ενοχληθεί ο διπλανός μου. Η ανεμελιά και η καλοσύνη ή το έξω καρδιά του μη μεταλλαγμένου Έλληνα. Μεταλλαγμένους αποκαλώ τους δήθεν. Πολλά μου λείπουν από την Ελλάδα, πολλά . Πάνε 20 χρόνια τώρα που μένω στη Γαλλία αλλά έμαθα να ζω για τα καλοκαίρια που είναι όλα τους Ελληνικά»!
Όταν επρόκειτο να μεταδόσεις «άσχημες» ειδήσεις για τη χώρα μας, πώς νιώθεις;
«Έχω μάθει να αποστασιοποιούμαι από την είδηση. Κάνω μια πνευματική υπέρβαση πια, διαφορετικά δεν βγαίνει . Είμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και άφηνα να με αγγίζουν όλα …τα πάντα. Τα τελευταία χρόνια ήρθα αντιμέτωπη με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας και μέσα στην οικογένεια μου επίσης. Οι ειδήσεις έρχονται και παρέρχονται, η υγεία όμως όταν κλονιστεί είναι πολύ δύσκολο να την αποκαταστήσεις. Έτσι συναισθηματικά αποσυνδέομαι και μεταδίδω την είδηση όσο άσχημη κι αν είναι».
Είναι η ζωή μία είδηση και αν ναι, τι είδους είδηση;
«Εξαρτάται τις στιγμές και τις συγκυρίες. Άλλοτε είναι μια χαρμόσυνη είδηση, άλλοτε πικρή άλλοτε ουδέτερη .. Ζωή και Είδηση είναι ένα ατελείωτο μάθημα».
Είναι η ζωή μία είδηση και αν ναι, τι είδους είδηση;
«Εξαρτάται τις στιγμές και τις συγκυρίες. Άλλοτε είναι μια χαρμόσυνη είδηση, άλλοτε πικρή άλλοτε ουδέτερη .. Ζωή και Είδηση είναι ένα ατελείωτο μάθημα».
Τις δύσκολες στιγμές πώς τις αντιμετωπίζεις;
«Μιλάω, μιλάω πολύ, τα βγάζω όλα. Εξωτερικεύω τα πάντα, χαρά, λύπη, θυμό, λαχτάρα, τρόμο, ευαισθησίες, ανησυχίες ...λέω τα πάντα. Τι μου συνέβη, πώς είμαι, πώς αισθάνομαι, τι σκέφτομαι, τι κάνω, τι θα κάνω. Δεν κρατάω τίποτα. Μετά από τρεις μεγάλες καταθλίψεις που προκλήθηκαν από πάρα πολύ σοβαρά γεγονότα και με έφεραν στο χείλος του γκρεμού, πιστεύω πως έμαθα να αντιμετωπίζω τις δύσκολες στιγμές και να τις ξεπερνάω. Ευτυχώς έχω ανθρώπους που με αγαπάνε πάρα πολύ και όποτε τους χρειάστηκα ήταν εκεί για να με ακούσουν και να επιστρέψει ξανά το χαμόγελο στα χείλη μου και η αισιοδοξία στην ψυχή μου».
Ποιο ρεπορτάζ απ’ όσα έχεις κάνει δε θα ξεχάσεις ποτέ και γιατί.
«Oh la la ! Δυστυχώς δεν έχω μνήμη ελέφαντα. Ξεχνάω πολύ γρήγορα. Έχω κάνει εκατοντάδες ρεπορτάζ, πολλά απ αυτά σημαντικά, αλλά το σημαντικότερο θεωρώ ότι ήταν το 2000 όταν έφεραν στη Γαλλία ένα 8χρονο αγοράκι τον Αποστόλη μεταξύ ζωής και θανάτου για μεταμόσχευση ύπατος … Η κατάσταση της υγείας του ήταν οριακή . Δεν θα ξεχάσω την αγωνία των δικών του, το μόσχευμα που είδαμε να βρίσκεται σε λιγότερο από 24ώρες, τον αγώνα των γιατρών για να σώσουν τον μικρό, τις ατελείωτες ώρες στο νοσοκομείο για να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους μαζί με μια άλλη φίλη τη Σοφία .. Τελείωνε το ρεπορτάζ και κάναμε τα πάντα, ώστε το παιδί να ξεχνάει την περιπέτεια του. Επί μήνες είμαστε στο πλευρό τους παρόλο που το θέμα δεν απασχολούσε πια τα κανάλια.. Η μεταμόσχευση στέφτηκε με επιτυχία, όμως ο Αποστόλης αρρώστησε από μια σπάνια μορφής λευχαιμία και οι γιατροί μου έκανε εντύπωση πως δεν σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Πρότειναν μια πειραματική θεραπεία που αν πετύχαινε στο μικρό, θα άνοιγε τον δρόμο για να σωθούν και άλλα παιδάκια. Ο Αποστόλης σήμερα είναι 20 χρονών παλικάρι γερός και δυνατός όσο ποτέ. Η θεραπεία που έγινε πειραματικά σ’ αυτόν, έχει σώσει σήμερα δεκάδες παιδιά. Αυτό δεν ήταν ρεπορτάζ. Είδα να γίνεται ένα θαύμα και δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
Ποια θεωρείς την καλύτερη σου συνέντευξη;
«Κι εδώ μια από τα ίδια .. Έχω κάνει πολλές αλλά δεν θα διαλέξω μια συνέντευξη θα διαλέξω δύο … Η πρώτη ήταν με τον Αντώνη Σαμαράκη αρχές της δεκαετίας του 90 στο σπίτι του στο Κολωνάκι για τον ρ/σ Ωχ FM που ήταν η αφετηρία για μια μεγάλη και αξέχαστη θερμή φιλία. Μου μιλούσε για τα βιβλία του που μου τα έχει χαρίσει όλα, του μιλούσα για τη Σύρο, για τα πρώτα μου βήματα στην δημοσιογραφία, με συμβούλευε μου μιλούσε για τα ταξίδια του, για την αγάπη του για τα παιδιά και την μεγάλη αγάπη που είχε στην σύζυγο του την οποία αποκαλούσε η ‘’Ελενίτσα μου’’ ..Η δεύτερη συνέντευξη ήταν κάποια χρόνια αργότερα στο Ωκεανογραφικό Μουσείο στο Παρίσι με τον Ζάκ Υβ Κουστώ . Είχα μεγαλώσει με τα ντοκιμαντέρ και τα βιβλία του για την θάλασσα και για μένα ακόμη και σήμερα φαντάζει σαν μακρινό όνειρο ότι μπόρεσα να τον συναντήσω, να του μιλήσω και να του κάνω συνέντευξη . Με εντυπωσίασαν η απλότητα, η σοφία του και η αγάπη που εξέπεμπε όταν μιλούσε για τις εξερευνήσεις και τις αποστολές του».
Αν έπαιρνες συνέντευξη από τον εαυτό σου, στο τέλος τι συμπέρασμα θα έβγαζες για τη Μαρία Δεναξά;
«Ένα μεγάλο παιδί με παρορμητικό και ευγενικό χαρακτήρα που έχει δουλέψει σκληρά στη ζωή του για να φθάσει ως εδώ που αγαπάει τη Σύρο, τη θάλασσα, τους απλούς ανθρώπους τα λίγα και απλά πράγματα».
0 comments
Το μήνυμα σας