Η Νίνα Κουλετάκη, τα παιχνίδια και το έγκλημα...
Η εκπαιδευτικός Νίνα Κουλετάκη διαθέτει μία από τις καλύτερες ιδιωτικές συλλογές παιχνιδιών. Το έγκλημα, όμως, που κολλάει;
Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
Πριν από επτά χρόνια δημιούργησε ένα ιδιαίτερο blog στο οποίο γράφει μόνον για... εγκλήματα! Δεν πρόκειται για ένα απλό... blog. Αμέτρητες ώρες δουλειάς, οργάνωσης, σκέψης. Η Νίνα Κουλετάκη η οποία διαθέτει μία από τις καλύτερες συλλογές παιχνιδιών, είναι «χείμαρρος» σε όλα της. Από τους ανθρώπους που αξίζει κάποιος να γνωρίσει...
Πώς προέκυψε η ενασχόληση με τη... σκοτεινή πλευρά της ζωής;
«...είναι η γνώση και η πεποίθηση του ότι όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν εν δυνάμει δολοφόνο, που παραμονεύει στον πιο σκοτεινό βυθό της ψυχής μας. Ευτυχώς, στους περισσότερους από εμάς δεν θα αναδυθεί ποτέ. Ομως, είναι πολλές οι φορές που τα καταφέρνει και κάποιοι γίνονται, από άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αιμοσταγείς δολοφόνοι. Με ενδιαφέρει, λοιπόν, το πόσο λεπτή είναι η διαχωριστική γραμμή που κάνει κάποιον από καλοπροαίρετο άνθρωπο, δολοφόνο. Και γνωρίζοντας τον κίνδυνο που ελλοχεύει για όλους, ξορκίζω το κακό μιλώντας γι αυτό, ανατέμνοντάς το, ψάχνοντας για τα κρυμμένα του σημάδια».
Πώς ξεκίνησες;
 |
| Η Νίνα Κουλετάκη και ο Ανδρέας Αποστολίδης |
Κι έτσι γεννήθηκε το... έγκλημα και τιμωρία.
«Πριν από σχεδόν επτά χρόνια, δημιούργησα το blog: http://eglima.wordpress.com Ασχολείται με εγκληματικές υποθέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, με την εγκληματολογία, την αστυνομική λογοτεχνία και την «απεικόνιση» του εγκλήματος μέσω της τέχνης. Είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό μου το δημιούργημα, καθώς πρόκειται για δουλειά που γίνεται με σοβαρότητα και πολύ κόπο, με τεράστια έρευνα (εξαιτίας αυτού δεν είναι δυνατόν να ανανεώνεται παρά μία φορά την εβδομάδα), ώστε το αποτέλεσμα να είναι το πλέον αξιόπιστο. Έχω συνδρομητική πρόσβαση σε πανεπιστημιακές και άλλες βιβλιοθήκες, σε αρχεία εφημερίδων, ακόμα και στα αρχεία του FBI, τα οποία είναι προσπελάσιμα για όσες υποθέσεις έχουν τελεσιδικήσει. Το "Έγκλημα και Τιμωρία" παραμένει μέχρι σήμερα μοναδικό στο είδος του, μιλώντας πάντα για πρωτότυπη δουλειά, αποτελεί σημείο αναφοράς και κομμάτι της βιβλιογραφίας σε εργασίες προπτυχιακών και μεταπτυχιακών φοιτητών κοινωνιολογίας και εγκληματολογίας (που, σημειωτέον, αποτελούν ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του αναγνωστικού του κοινού), σε βιβλία εγκληματολογικού περιεχομένου, σε σχετικά άρθρα του τύπου και σε τηλεοπτικές εκπομπές. Έχει πολυάριθμο, φανατικό κοινό, κάνει πάνω από 2000 «θεάσεις» την ημέρα (εκπληκτικό νούμερο, αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για μονοθεματικό blog) και γενικά έχει την αναγνώριση που του αξίζει».
Και η συλλογή με τα παιχνίδια;
«Ευτυχώς, είναι σχεδόν πέντε χρόνια που έχω πάψει να την "εμπλουτίζω" (ειρήσθω εν παρόδω, είναι μια από τις καλύτερες ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα). Είναι πέντε χρόνια που δεν αισθάνομαι την «ανάγκη» να το κάνω. Προφανώς η συλλογή μου κάλυπτε κάποια εσώτερη ανάγκη η οποία σήμερα έχει καλυφθεί από άλλα πράγματα. Παλιότερα ξόδευα μέρες να ψάχνω σε παλαιοπωλεία και ξεχασμένα από τον χρόνο παιχνιδάδικα σε Ευρώπη και Αμερική, ξενυχτούσα για να «χτυπήσω» ένα παιχνίδι σε μια διαδικτυακή δημοπρασία, επέστρεφα από τα ταξίδια μου με τις βαλίτσες γεμάτες παιχνίδια. Η επιλογή ήταν απλή, ήταν αμοιβαίος έρωτας απ΄την πρώτη ματιά. "Σε θέλω", έλεγα στο παιχνίδι που μου τραβούσε την προσοχή, "Πάρε με σπίτι", απαντούσε εκείνο. Έχω δαπανήσει πολύ χρήμα και χρόνο για την δημιουργία της συλλογής, την αγαπώ πολύ αλλά, πια, δεν μου είναι αδιανόητο να την αποχωριστώ. Βέβαια, δε διαννοούμε να την πουλήσω στο E-Bay, όπως ανερυθρίαστα επιμένουν οι κόρες μου, αλλά θα μπορούσα εύκολα να την παραχωρήσω για τη δημιουργία κάποιου Μουσείου παιχνιδιού -στην Επίδαυρο ενδεχομένως- εφ' όσων βρεθεί ο κατάλληλος χώρος, εξοπλιστεί αναλόγως και εξασφαλιστεί η καλή συντήρηση και ο εμπλουτισμός της συλλογής. Μέχρι να βρεθεί ο γαλαντόμος χορηγός, λοιπόν, παραμένει διαμελισμένη σε Αθήνα και Επίδαυρο και την απολαμβάνουν λίγοι και εκλεκτοί».
Έχεις εγκαταλείψει την Αθήνα και ζεις στην αρχαία Επίδαυρο. Πώς είναι η ζωή εκεί;
 |
| Μαζί με τον Δημήτρη Μαμαλούκα |
«Ήταν μια γενναία απόφαση ζωής καθώς, Αθηναία γκάγκαρη ούσα, πάππου προς πάππου, χωρίς «χωριό» καταγωγής, χωρίς πατρικό ή μητρικό σπίτι σε κάποια επαρχία, πληρώνοντας πάντα για τις διακοπές μου από τότε που γεννήθηκα, χωρίς γνώση της ζωής στο χωριό, μαθημένη και συνηθισμένη στους ρυθμούς και τις εντάσεις της πρωτεύουσας, βρέθηκα να ζω σ’ ένα χωριό "κάτω απ’ τ’ αυλάκι" 1500 κατοίκων. Οι φίλοι με θεώρησαν τρελή κι αμφισβήτησαν την προσαρμογή μου, το ίδιο και οι ντόπιοι φαντάζομαι, σ΄ένα βαθμό. Την Αρχαία Επίδαυρο την γνώριζα από πολύ μικρή, από τις καλοκαιρινές επισκέψεις για τις παραστάσεις στο θέατρο. Πριν από οκτώ χρόνια άρχισα να την γνωρίζω καλύτερα, νοικιάζοντας ένα μικρό σπίτι για τις εξορμήσεις του σαββατοκύριακου. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ζω μόνιμα, μετακόμισα σε μεγάλο σπίτι, έφερα τα βιβλία μου, τους δίσκους μου, κάμποσα απ’ τα παιχνίδια μου έφερα και τα εκλογικά μου δικαιώματα και είμαι «μόνιμη κάτοικος και δημότης Επιδαύρου. Απολαμβάνω την υπέροχη φύση και την ενέργεια του τόπου, τον καφέ στην βεράντα ανασαίνοντας βαθιά κι αγναντεύοντας το βουνό και τη θάλασσα, τη μυρωδιά της βροχής δυο ώρες πριν βρέξει, το άρωμα των ανθισμένων πορτοκαλιών, τις έναστρες νύχτες που μπορώ να θαυμάζω τον ουρανό κάθε φορά που σηκώνω το βλέμμα απ’ τα γραπτά μου, την ησυχία και την απομόνωση που χρειάζομαι για να γράφω, την επαφή με καθαρούς ανθρώπους (ναι, υπάρχουν ακόμη τέτοιοι), τους φίλους μου (αν το πιστεύεις, τους συναντώ περισσότερο εδώ παρά στην Αθήνα, μιάμιση ώρα δρόμος είναι μοναχά), απολαμβάνω την ίδια την Αθήνα περισσότερο, κάθε φορά που ανεβαίνω, καθώς οι επισκέψεις είναι στοχευμένες».
Ένας λόγος ν' αγαπάμε το φως, σα μας περιτριγυρίζει το σκοτάδι;
«Θες έναν καλό λόγο για ν’ αγαπάμε το φως, ε; Θα σου έλεγα η "δημιουργία", αλλά αριστουργήματα έχουν ξεπηδήσει και μέσα από το σκοτάδι, οπότε θα επιλέξω να σου πω "η ζωή". Μην ακούς τι λένε οι βιολόγοι, η φωτοσύνθεση είναι απαραίτητη και για τη ζωή του ανθρώπου!!!»
0 comments
Το μήνυμα σας