Ειρήνη Φραγκάκη: «Η ψυχή μου πετάει ελεύθερη»
Οι λέξεις μοιάζουν για την Ειρήνη Φραγκάκη σαν να μη σταματούν ποτέ να ρέουν μέσα της, να κατασταλάζουν ανακουφιστικά πάνω στο χαρτί...
Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
Οι ρόλοι που καλείται καθημερινά να υιοθετήσει μια γυναίκα σαν και αυτήν μόνο με έναν τρόπο μπορούν να συνδυαστούν αρμονικά: με την αγάπη.
Μητέρα τεσσάρων παιδιών, η γλυκιά Ειρήνη Φραγκάκη δεν σταμάτησε εκεί τις γεννήσεις... Συναισθήματα και βιώματα τοποθετούνται χάρη στις λέξεις δίπλα δίπλα για να γεννηθεί το πρώτο της μυθιστόρημα, "Η αγάπη άνθισε στην ψυχή", ενώ «εγκυμονεί» το δεύτερο.
Η καλύτερη ώρα της ημέρας;
«Εκείνη που χάνομαι μέσα στη σιωπή και γίνομαι ένα μ’ εμένα: η πρωινή. Τότε θα ταξιδέψω με τους ήρωες μου, θα πάω όπου με πάνε, θα δουλέψω τα χειρόγραφά μου και μετά… ότι κάνουν όλες οι μανάδες Τα μωρά μου και τις δουλειές μου»
Δύσκολος συνδυασμός... τέσσερα παιδιά, σύζυγος και παράλληλα γράψιμο, ζωγραφική, ποίηση, στίχοι...
«Τίποτα δεν είναι δύσκολο και ακατόρθωτο όταν το αγαπάς, όταν έχεις μεράκι και διάθεση. Γίνεται μια μάνα να μην ασχοληθεί με τα παιδιά της; Μια γυναίκα με τον άντρα της; Κι όταν έχουμε κι όλα τα υπόλοιπα και μας γεμίζουν, ε τότε για μένα είναι το ιδανικότερο. Μπορεί να υπάρχει κούραση μετά από μια εξαντλητική ημέρα αφού η γυναίκα έχει τόσους ρόλους όμως είναι γλυκιά. Είμαι ερωτευμένη με τη ζωή και τους ανθρώπους που την περιτριγυρίζουν κι αυτό είναι το παν για μένα.»
Λέξεις που σου θυμίζουν τη Σητεία;
«Θάλασσα, τρικυμία, άμμος, βράχια, ορίζοντας, γνώση, παράδοση, ιστορία, φαγητό της μαμάς και του μπαμπά… λέξεις που γίνονται αυτόματα και νοσταλγικές εικόνες από αναμνήσεις που έχω από τη γενέτειρά μου.»
Το ταξίδι μέσα από τις λέξεις των σελίδων ενός βιβλίου έχει αφετηρία, στάσεις και τελικό προορισμό;
«Όταν θα πιάσω το μολύβι (δεν γράφω πάντα στον υπολογιστή) ή το πληκτρολόγιο, είναι γιατί το μυαλό μου θέλει να μετατρέψει τις εικόνες και τα συναισθήματα σε λέξεις. Ναι, λοιπόν. Ξεκινάει ένα ταξίδι που όμως το εισιτήριο το έχουν βγάλει για μένα οι ήρωες του κάθε βιβλίου. Δεν τους πάω πάντα εγώ, τις περισσότερες φορές είναι εκείνοι που με πιάνουν από το χέρι άλλοτε τρυφερά γιατί θέλουν την παρέα μου κι άλλοτε επιτακτικά γιατί δεν αντέχουν την μοναξιά τους για να κάνουμε αυτό το ταξίδι του νου και της ψυχής. Ο τελικός μας προορισμός είναι οι καρδιές των αναγνωστών που εύχομαι να απολαύσουν κι εκείνοι το ίδιο ταξίδι.»
Και η αγάπη άνθισε στην ψυχή, το πρώτο σου μυθιστόρημα…
«Το πρώτο μου πνευματικό παιδί! Που με κάνει να νιώθω περήφανη μέσα από τα θερμά σχόλια των αναγνωστών του. Ένα βιβλίο που ομολογώ πως με πόνεσε και με παίδεψε πολύ περισσότερο απ’ ότι υπολόγιζα. Μπορεί να μιλάμε για αγάπη και να φανταζόμαστε κάτι ρομαντικό. Ίσως μια ερωτική ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας. Όμως όχι, αυτό το βιβλίο, αυτή η αγάπη είναι πρώτα απ’ όλα αυτή που οφείλουμε να έχουμε στον ίδιο μας τον εαυτό που δυστυχώς αρκετές φορές στη ζωή μας τον αφήνουμε έρμαιο στα χέρια των άλλων. Εκείνων που ήρθαν στη ζωή μας και τελικά αποδείχτηκε πως δεν είχαν δίπλα μας εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά ήταν κομπάρσοι.»
Τα άνθη της δικής σου ψυχής;
«Οι κόποι μου, που ευοδώθηκαν και όντως σαν άνθη τους πότιζα, τους περιποιόμουν μέχρι να βλαστήσουν και να απολαύσω το ευωδιαστό τους άρωμα. Εκεί μέσα όμως ανήκουν και οι φόβοι μου που ήταν τα ξερά και τα περίσσια που καθαρίζουμε στα λουλούδια μας.»
Και τα αγκάθια της, είτε φαίνονται είτε όχι;
«Έχουν κι αυτά τη γλύκα τους. Μπορεί να προκαλούν πόνο όμως, είναι η γνώση που μας προσφέρουν, ίσως και πολύ περισσότερο απ’ ότι η μυρωδιά των ανθών. Είναι δικά μου κι αυτά και τα αγαπώ γιατί μου δίνουν.»
Πότε αναπνέει ελευθερία η Ειρήνη;
«Όσο θα ζω, θα αναπνέω ελεύθερα. Μπορεί σαν άτομα της κοινωνίας να μην είμαστε ολοκληρωτικά ελεύθεροι όμως η ψυχή μου πετάει ελεύθερη, πάντα και παντού. Δεν βάζω όρια στην σκέψη μου, δεν φοράω παρωπίδες. Είμαι ελεύθερη για μένα, γιατί εγώ το έχω ανάγκη και δεν μπορώ να ζήσω διαφορετικά.»
Τι θα έλεγες σε ένα άγνωστο που ζει σε τούτο τον τόπο και οργίζεται, απελπίζεται, αγωνίζεται, ιδρώνει;
«Ζωή και εύκολη δεν γίνεται. Από τη μέρα που ο Θεός εξόρισε από τον παράδεισο τον άνθρωπο, είμαστε καταδικασμένοι να πονάμε, να υποφέρουμε, για να καταφέρουμε το κάθε τι. Αυτό όμως που δεν μας στέρησε ποτέ ο Θεός αλλά αντίθετα το έχει εμφυσήσει με περίσσεμα στο ελληνικό dna είναι η ελπίδα. Όσο ελπίζουμε, αγωνιζόμαστε κι όσο αγωνιζόμαστε ελπίζουμε ακόμα περισσότερο.»
Μετά από την αγάπη που άνθισε, που ταξίδεψες;
«Στα στενά και δύσβατα σοκάκια της δυστυχίας και της απελπισίας των ναρκωτικών και της πορνείας. Το δεύτερο βιβλίο μου με προσωρινό τίτλο «Βιασμός ενός αγγέλου» θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2013 από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία την οποία κι ευχαριστώ πολύ για το αγκάλιασμα που έκανε σ’ εμένα και στο δεύτερο πνευματικό μου παιδί. Δύσκολο το θέμα και ακόμα πιο δύσκολη η έρευνα. Είναι προγενέστερο του πρώτου μου μυθιστορήματος και η αλήθεια είναι πως το είχα στο συρτάρι για πολύ καιρό. Κάτι μου έλειπε κι όντως ήταν έτσι. Μετακομίζοντας στην Αθήνα είχα πολύ περισσότερες ευκαιρίες να περιπλανηθώ σε δρόμους που κυκλοφορούν πόρνες και ναρκομανείς. Με τη βοήθεια του συζύγου μου και την αμέριστη κατανόηση για την αγάπη μου προς την συγγραφή, περπατήσαμε μαζί δίπλα τους αρκετές φορές θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή μας αλλά και του μωρού που είχα μέσα μου μιας κι ήμουν έγκυος στο τρίτο μου παιδάκι.»
Τι σου έμεινε από αυτήν την περιπλάνηση...
«Η μυρωδιά που αναδυόταν από τα κορμιά τους αλλά και οι εικόνες που αντίκρισα, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες όχι μόνο στο μυαλό μου αλλά και στην ψυχή μου. Σκληρό το θέμα, η αλήθεια είναι, όμως είναι κάτι που μαστίζει την κοινωνία μας. Είναι η ιστορία της Μάγδας μου, μιας Μάγδας που η ζωή φέρθηκε… όπως δεν αξίζει σε κανέναν. Ήταν το πιο φουρτουνιασμένο ταξίδι που έχω κάνει μέχρι τώρα.»
Με τι ταξιδεύουν τα καράβια σου;
«Με κάθε καιρό. Αντέχουν τις φουρτούνες, πάνε όμως και με μπουνάτσα. Είμαι σε ένα συνεχόμενο ταξίδι. Δεν μπορώ να το στερηθώ για τίποτα στον κόσμο. Όσο επώδυνο κι αν είναι, όσες ταλαιπωρίες και φουρτούνες κι αν μου επιφυλάσσει, για μένα είναι ανάσα και χτυποκάρδι.»
0 comments
Το μήνυμα σας