Κλάψαμε από χαρά για να σωθούμε!
Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
Οι ματιές τους μπήκαν στην αίθουσα έτοιμες προς εξερεύνηση. Οι καρδιές τους κάθισαν και άνοιξαν σαν τα λουλούδια της Άνοιξης.
Ρώτησαν, μάντεψαν, απόρησαν, χάρηκαν…. Χρύσα, Άγγελος, Μιχάλης, Μαρία, Βαγγέλης…
Γνωρίσαμε τους νάνους και τους γίγαντες. Τις χρόνιες αλλεργίες στην φιλία τις ξορκίσαμε.
Φορέσαμε κόκκινο γάντι της προσφοράς.
Βάλαμε στρογγυλά γυαλιά της αλήθειας, από αυτά που δεν παραμορφώνουν τη ζωή.
Κλάψαμε από χαρά για να σωθούμε.
Σπάσαμε το τηλεσκόπιο που παρακολουθεί με κακία το καλό.
Νιώσαμε την αξιοπρέπεια των αστεριών.
Πιάσαμε τρία χρυσά πεφταστέρια.
Κουβεντιάσαμε για τη φιλία.
Για τη χιλιομετρική απόσταση που δεν είναι ικανή να χωρίσει καρδιές φίλων.
Για τη διαφορετικότητα που σέβεται.
Για τα κοινά προβλήματα που χρειάζονται κοινές λύσεις.
Για το όνειρο που δεν έχει άλλα περιθώρια να σβήσει.
Για τις προκαταλήψεις και τους φόβους που μας βουλιάζουν στην στασιμότητα.
Τα παιδιά ήξεραν καλύτερα. Με τα λίγα τους χρόνια καταλάβαιναν πιο πολλά.
Βυθίστηκα στη ζεστασιά της παιδικότητας και αναδύθηκα. Πιο ανάλαφρη. Πιο ανανεωμένη ψυχικά. Οι ρυθμοί μου είχαν κατεβάσει ταχύτητα. Μόνο τότε το κατάλαβα, πόσο γρήγορα έτρεχα. Είχα πλημμυρίσει μέλι.
Ένα ξέφτι μυρωμένου νυχτολούλουδου κι ένα ψίχουλο γιασεμιού είχα χαρίσει στα παιδιά, ενώ εκείνα ολόκληρο θησαυρό μου ’καναν δώρο.
Τα περίμενα…
0 comments
Το μήνυμα σας