Κατερίνα Παπαδάκη: «Γέλα στη βροχή και ζήσε την πιο όμορφη μέρα»
Χιούμορ και προβληματισμοί ζυμωμένοι με τις διαφορές και τις ισορροπίες μεταξύ πλούτου και φτώχειας, συμμαχούν με τη φαντασία ενός παιδιού και αποκαλύπτουν την ουσία των πραγμάτων….
Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
Η Κατερίνα Παπαδάκη, μαζί με τον σύντροφό της, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο υπογράφουν τη μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία της κωμωδίας του Αριστοφάνη, «Πλούτος» στην παιδική σκηνή του ιστορικού θεάτρου Αθηνά.
-Που βρίσκεται η ουσία για σένα Κατερίνα;
«Να είσαι όσο μπορείς περισσότερο κοντά στον αληθινό εαυτό σου. Να τον αναγνωρίζεις, να σέβεσαι τον διπλανό σου, να αγαπάς αυτό που κάνεις για να μπορείς να δημιουργείς και να ονειρεύεσαι χωρίς όρια».
-Η αφορμή για να ξεκινήσει η παιδική διασκευή του «Πλούτου»;
«Τα τελευταία δυο χρόνια σκεφτόμουν έντονα να ασχοληθώ με το παιδικό θέατρο που εκτιμώ ιδιαίτερα. Ερχόντουσαν διάφορες σκέψεις και ιδέες στο μυαλό μου. Η επαφή μου με τα παιδιά, το γεγονός πως είμαι και η ίδια μητέρα, καθώς και οι έντονοι προβληματισμοί των παιδιών για την ‘κρίση στην χώρα μας’, με τον δικό τους φυσικά τρόπο και μέσα από τα δικά τους μάτια, ήταν εκείνα που με οδήγησαν. Συζητώντας μαζί τους διέκρινα ένταση μεγάλη για το θέμα. Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό το εξαιρετικό κείμενο του Αριστοφάνη, ΠΛΟΥΤΟΣ. Αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνουμε αυτό το έργο για παιδιά. Το συζητήσαμε με τον Οδυσσέα και αποφασίσαμε να δουλέψουμε από κοινού κι έτσι ξεκίνησε μία γενναία προσπάθεια ταξιδιού στο έργο του Αριστοφάνη».
-Η διαφορά πλούτου και φτώχειας, έγκειται μόνο στα χρήματα ή μπορεί να πάει και παραπέρα;
«Σαφέστατα και δεν έγκειται μόνο στα χρήματα και στα υλικά αγαθά. Μέσα από την διασκευή μιλάμε για τον... άλλο Πλούτο, αυτόν που έχουμε μέσα μας. Είμαστε πλούσιοι όταν μπορούμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο και να ταξιδέψουμε στον κόσμο της γνώσης. Είμαστε πλούσιοι όταν μπορούμε να αισθανθούμε και να αφουγκραστούμε τη φύση και το μεγαλείο της. Είμαστε πλούσιοι όταν κάνουμε σχέσεις με τούς ανθρώπους και μοιραζόμαστε την ζωή μας μαζί τους. Ένας φτωχός άνθρωπος εν τέλει, μπορεί να είναι πιο ''πλούσιος'' από κάποιον που έχει πολλά χρήματα. Βεβαίως ο Αριστοφάνης στο έργο του, όταν μιλάει για τους φτωχούς δεν εννοεί τους ανθρώπους που ζουν μες την ανέχεια και δεν έχουν ούτε ψωμί να φάνε, αλλά γι αυτούς που πρέπει να δουλέψουν για να ζήσουν και έχουν μόνο τα απαραίτητα».
-Ποιο είναι το κριτήριο για να διακρίνει κάποιος τα «περιττά» από τα «απαραίτητα» ; πιστεύεις πως οι άνθρωποι έχουν μπει σε αυτή την διαδικασία σήμερα;
«Απαραίτητα είναι αυτά που συμβάλουν στο να έχουμε μια αξιοπρεπή ζωή. Οι ανάγκες μας είναι στ’ αλήθεια πολύ λιγότερες από αυτές που νομίζουμε. Τώρα είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε και να δούμε με πιο καθαρό μάτι τα πράγματα».
-Πως ξεκίνησε το ταξίδι σου στην ηθοποιία;
«Μόλις τέλειωσα το σχολείο έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κούν. Ήμουν πολύ τυχερή γιατί από το πρώτο έτος με επέλεξαν να παίξω στο θέατρο. Η πρώτη μου παράσταση ήταν στην Επίδαυρο σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή, ενώ σε παράλληλη περιοδεία, το ίδιο καλοκαίρι, ήμουν και σε μια άλλη παράσταση σε σκηνοθεσία Γ. Λαζάνη. Από εκείνη τη στιγμή στα αλήθεια, ξεκίνησε για μένα το ταξίδι με την υποκριτική».
-Με τι θα μπορούσε να ισούται το: «μαζί στη ζωή, μαζί και στο θέατρο». Και εννοώ τη κοινή πορεία με τον σύντροφό σου, Οδυσσέα Παπαηλιόπουλο.
«Με τον Οδυσσέα είμαστε στον ίδιο επαγγελματικό χώρο πολλά χρόνια, οπότε μοιραία συναντιόμαστε και στην δουλειά».
-Τι κερδίζουμε με σύμμαχο ένα παιδί;
«Έναν ολόκληρο κόσμο γεμάτο φαντασία, όπου όλα είναι πιθανά».
-Η σύγχρονη γυναίκα από τι βασανίζεται ίσως περισσότερο;
«Από αυτό που βλέπω γύρω μου, αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι θέλουν να τα έχουν ‘όλα’. Να είναι ‘τέλειοι’ σε όλα. Έχουμε εξισώσει την τελειότητα με την ευτυχία και αυτό φαντάζει στα μάτια μου σαν ένας ‘αγώνας δρόμου’ εξαιρετικά βασανιστικός».
-Τι έχεις ερωτευτεί περισσότερο στη ζωή;
«Τον σύντροφο μου, το γιο μου, τη δουλειά μου, ένα τραγούδι, μια ιδέα, και πολλές στιγμές».
-Μια στιγμή που νοσταλγείς ίσως περισσότερο από τα παιδικά σου χρόνια στο Ρέθυμνο…
«Να στέκομαι μπροστά στη θάλασσα και να κοιτώ....»
-Ένας στίχος ενός τραγουδιού που άκουσες μια μέρα και ένιωσες όμορφα...
«Γέλα στη βροχή και ζήσε την πιο όμορφη μέρα»
-Τελικά, μπορεί ο Πλούτος να βρει το φως του, ή κάτι τον εμποδίζει;
«Σημασία δεν έχει αν ο Πλούτος μπορεί ή δεν μπορεί να βρει το φως του, αλλά η δική μας στάση απέναντι του, ο τρόπος που εμείς τον διαχειριζόμαστε».
0 comments
Το μήνυμα σας