O ΣΤΡΑΤΟΣ ΦΑΝΑΡΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ... «ΠΙΚΡΕΣ» ΙΣΤΟΡΙΕΣ!
Πως γίνεται ένας άνθρωπος που είναι ο απόλυτος εξπέρ στις έρευνες, να μην έχει καταφέρει να καταλήξει σε αξιόπιστα αποτελέσματα για τον εαυτό του; Η μήπως το έχει κάνει; Στράτος Φαναράς, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Metron Analysis.Συνέντευξη στη Γεωργία Λινάρδου
Ο Στράτος Φαναράς, είναι ένας άνθρωπος ιδιαιτέρως συναισθηματικός και αυτό το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που σε υποδέχεται στο γραφείο του.
Αρκεί, μια στιγμή, όμως, γι’ αυτόν να γυρίσει τον διακόπτη και να σου καταθέσει… την μαθηματική του λογική! Κι άλλη μια… στιγμή για να κλειδώσει τον εαυτό του και ν’ αρχίσει να γράφει, σκέψεις, ποιήματα και πικρές ιστορίες όπως σχετικά πρόσφατα έκανα και με την Πικρή ιστορία της Α, της Αριστεράς που εκείνος πιστεύει. (Εκδόσεις: Athens Voice Book).
-Πότε κατάλαβες τον εαυτό σου;
«Την δεκαετία του ’60. Η δεκαετία αυτή ξεκίνησε με τις στερήσεις της εργατικής τάξης η οποία ερχόταν και μέσα από διαχωριστικές γραμμές, από μία διχασμένη λόγω εμφυλίου κοινωνία, λόγω διαφόρων άλλων χαρακτηριστικών. Σταδιακά μέσα σε αυτήν την δεκαετία άρχισε να αναπτύσσεται, αλλά κόπηκε αυτή η ανάπτυξη με την δικτατορία. Στην ουσία ζήσαμε μια μετάβαση από μία κοινωνία η οποία ήταν ας πούμε μεταπολεμική, εργατική, αγροτική, σε μία αστική κοινωνία. Ξεκινήσαμε από το παιχνίδι κάτω από τις ελιές και καταλήξαμε εδώ που καταλήξαμε…»
-Στις ελιές γκουρμέ;
(γελάει) «Το καλό είναι ότι όσοι δεν έχουμε ξεχάσει τις καταβολές μας, ίσως να δείξουμε αντοχές στο μέλλον».
-Τα μαθηματικά όχι ως επιστήμη, αλλά ως φιλοσοφία ζωής, πως σε κέρδισαν;
«Μια φίλη μου είχε πει το εξής: αφού γράφει καλά γιατί ασχολείσαι με τα μαθηματικά; Της απάντησα: γιατί ο ανώτερος τρόπος έκφρασης και γραφής είναι τα μαθηματικά. Είναι αυτό που είπε κάποιος: αν κάποια μέρα συναντήσουμε έναν εξωγήινο πληθυσμό και μας ρωτήσει τι είστε, ποιοι είστε, θα απαντήσουμε ότι είμαστε αυτοί που ξέρουν να μετράνε, αυτοί που γνωρίζουν τους αριθμούς. Είναι ένα δρόμος που δεν έχει τέλος τα μαθηματικά, αλλά αυτός ο δρόμος ξεκινάει από τα στοιχειώδη και είναι πολύ απλός. Μπορούμε όλοι να τον βαδίσουμε. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν χρειάζεται δηλαδή να είσαι έξυπνος για να ασχοληθείς».
-Τα μαθηματικά στην πρώτη σου γνωριμία με την Α (Αριστερά), σε επηρέασαν;
«Η ενασχόληση με την στατιστική έχει και μία διάσταση που δεν είναι καθαρά ορθολογική, είναι και διαισθητική. Η αριστερά η δική μου είχε ένα πολύ έντονο ουτοπικό στοιχείο, ένα διαισθητικό στοιχείο. Ε, αυτό το πράγμα είτε το πήρα από την Αριστερά και το πήγα στην στατιστική, ή απλά το πηγαινόφερνα…»
-Υπήρξες αριστερός, είσαι αριστερός;
«Ανήκα πάντα στη μειοψηφική αριστερά. Από τα μαθητικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, αυτό δεν άλλαξε ποτέ με την έννοια ότι δηλώνω αριστερός αλλά οι μεγαλύτεροι εχθροί μου δεν βρίσκονται στην Δεξιά, αλλά στην ίδια την Αριστερά. Αυτό είναι λίγο αντιφατικό, αλλά προτιμώ τους ανθρώπους που αναφέρονται στον φιλελευθερισμό, από τους σταλινικούς. Τους σταλινικούς δεν τους θέλω καθόλου. Πιστεύω ότι δηλητηρίασαν το όραμα της Αριστεράς».
-Τι αλήθεια πιστεύεις ότι ξέρει ο κόσμος για σένα;
«Την ενασχόληση μου με την έρευνα κι αυτό νομίζω το γνωρίζουν μέσω τηλεόρασης. Νομίζω ότι έχω ένα καλό όνομα στον χώρο».
-Αυτό το όνομα πως χτίστηκε;
«Το ένα είναι ότι, πάντα στον χώρο τον δικό μας υπάρχει το τεστ της πραγματικότητας. Έρχεται μια ημέρα των ημερών, η εκλογική διαδικασία και αυτό αποτελεί ένα τεστ πραγματικότητα. Εκεί ή το περνάς ή δεν το περνάς, οπότε θέλεις δε θέλεις, είναι μια κρησάρα αυτή. Πόσο μάλλον στην δική μου περίπτωση που υπήρξαν στιγμές που ήμουν εντελώς μόνος και υπέφερα μόνος αυτήν την κρησάρα».
-Τι εννοείς μόνος;
«Υπήρξαν στιγμές στην επαγγελματική μου διαδρομή που έβγαζα ένα αποτέλεσμα κόντρα σε όλα τα άλλα. Τόσο μόνος! Το 2000, το 2009 που συζητιόταν ότι δεν θα υπάρχει αυτοδυναμία, και αρκετές άλλες φορές. Το σημαντικό είναι οι συνεργασίες που έχει κανείς και αν αυτοί με τους οποίους συνεργάζεται είναι ικανοποιημένοι. Εγώ στα μέσα που συνεργάστηκα, είχα μια σχέση θετική. Το πιο σημαντικό είναι ο κόσμος που σε ξέρεις, πώς σε αντιμετωπίζει. Υπάρχει μια θετική αντιμετώπιση χωρίς αυτό να προεξοφλεί το μέλλον».
-Δηλαδή, αυτή η «θολή» περίοδος αναφορικά με την «στενή» σχέση κομμάτων με ερευνητές, δεν σε επηρέασε;
«Κάποτε σε μία εκπομπή στον αέρα της ΝΕΤ, ο Γ. Αλογοσκούφης με είχε κατηγορήσει για μία έρευνα ότι την έχω χειραγωγήσει. Πέρασαν τα χρόνια και σκέφτηκα μετά: ποιος το λέει αυτό, το λέει ο άνθρωπος ο οποίος μαζί με άλλους, δεν λέω ότι ήταν ο μόνος υπεύθυνος, χειραγώγησε τα στατιστικά στοιχεία της χώρας, είτε με συνείδηση αυτού που κάνει, είτε χωρίς συνείδηση. Και λέω: κοίτα να δεις ποιος με κατηγορούσε… Τι να πεις γι’ αυτήν την περίοδο δηλαδή, όλοι γνωριζόμαστε λίγο πολύ».
-Σήμερα πως είναι τα πράγματα με δεδομένη την σοβαρή αυτή οικονομική κρίση;
«Βρισκόμαστε σε ένα οριακό σημείο. Τίποτα δε μπορεί να σταθεί όρθιο μέσα στην κρίση. Υπάρχει μία απίστευτη αφαίμαξη φόρων κυρίως από το κράτος η οποία δεν πηγαίνει στους εργαζόμενους ή κάποιον άλλον. Πηγαίνει στη μαύρη τρύπα του κράτους. Δεν ξέρω πόσο θα αντέχουμε ακόμα…».
-Η ζωή σου ξεκίνησε από την απέναντι… όχθη. Πόσο σε έχει καθορίσει;
«Οι ρίζες μου είναι από το Αϊβαλή και την Μυτιλήνη. Έζησα στα παιδικά μου χρόνια την κουλτούρα αυτών των ανθρώπων, όχι μόνον μες την οικογένεια μου. Η νονά μου ήταν από την πόλη. Αυτό σήμαινε πολλά, μία άλλη ευταξία, μία άλλη αντίληψη για την προσφορά και την αλληλεγγύη, ανάμεσα στους ανθρώπους της γειτονιάς. Ο νονός μου ήταν οικοδόμος και μόλις γυρνούσε από την οικοδομή, ζωγράφιζε, ήταν παράλληλα και ζωγράφος. Όλο αυτό το πράγμα σίγουρα με επηρέασε και μάλιστα πολλές φορές όταν πηγαίνω από την άλλη πλευρά, από κει, νιώθω ότι μόνον εκεί το dna μου ξυπνάει και μου λέει: ξέρεις, αυτός ο τόπος δεν είναι ξένος για σένα. Είναι λίγο υπερφυσικό αυτό που λέω, αλλά έτσι νιώθω».
Storie Umane:
Στην ερώτηση αν κλαίει, απαντά ότι δακρύζει (μάλλον κλαίει).
Στην επισήμανση ότι γελάει συχνά, απαντά δίχως να γελά, με ένα απλό: «Ναι» (γελάει συχνά)
Στην ερώτηση: πώς τα πάει με τον φόβο, απαντά αλληγορικά: «Η σχέση με τον φόβο είναι ερωτική», και σπεύδει να διευκρινίσει πως σ’ αυτήν την σχέση αυτός έχει «το πάνω χέρι» (αλήθεια φαίνεται να λέει).
Χαζεύοντας στο γραφείο ένα κολλάζ παλιών φωτογραφιών, σχολιάζει «κοίτα πως ήμουν, γέρασα».
Δεν μου έβγαινε να απαντήσω κάτι, αλλά τώρα που ξανακούω αυτά που μου είπε και τον παρακολουθώ στο βίντεο που τράβηξα, έχω να πω ότι: ορισμένοι άνθρωποι αργούν πολύ να γεράσουν διότι δίνουν το δικαίωμα στον εαυτό τους να κλάψει, να πονέσει, να γίνει αδίστακτος, να φοβηθεί και στο τέλος ν’ ανοίξει την πόρτα και να κοιτάξει ποιος δρόμος οδηγεί στο… αύριο.
Αυτός είναι για μένα ο Στράτος Φαναράς.
0 comments
Το μήνυμα σας