Είναι η ιστορία μιας καμηλοπάρδαλης, που ο Πασάς της Αιγύπτου στέλνει δώρο στο Γάλλο βασιλιά Κάρολο 10ο, της φιλίας της με ένα μικρό αγόρι από την Αφρική και του αγώνα που θα δώσει αυτό για να την φέρει πίσω στην πατρίδα της. 

Στην παιδική αυτή παραγωγή υπάρχει ο καλός ήρωας, ο απαραίτητος κακός για την εξέλιξη του δράματος και μια…. γνωστή μας ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821,η Μπουμπουλίνα! 

Θα μου πείτε, τι άλλο θα σκεφτούν πια αυτά τα κινηματογραφικά στούντιο, αλλά… δεν θα έχετε δίκιο. 

Αυτή η ιστορία, αν και αρκετά «πειραγμένη», είναι αληθινή. 

Όλα ξεκίνησαν στην Αίγυπτο του Μοχάμεντ Άλι . Ο Πασάς της Αιγύπτου ήταν Αλβανός γεννημένος στην Καβάλα, που κατάφερε να διαπρέψει στον οθωμανικό στρατό. Το 1801 είχε σταλεί από τον Σουλτάνο για να ανακτήσει την περιοχή από το στρατό του Ναπολέοντα. 

Μέσα σε τρία χρόνια είχε κατάφερε να θέσει τέλος και στην κυριαρχία των Μαμελούκων και να αναδειχτεί σε κυρίαρχο του παιχνιδιού. Σκοπός του ήταν να αποσπάσει την Αίγυπτο από την κυριαρχία της Πύλης και να θέσει τις βάσεις για ένα εκσυγχρονισμένο κράτος κάτω από την ηγεσία του. 

Η κυριαρχία του στα εδάφη που είχε κατακτήσει του επέτρεπε να έχει το μονοπώλιο του αφρικανικού δουλεμπορίου, πλουτίζοντας τα κρατικά ταμεία, και να θέσει τις βάσεις για τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους κατά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα. Ανάπτυξε την οικονομία, το εμπόριο, την παιδεία, την αγροτική παραγωγή, ενώ δημιούργησε πειθαρχημένο στρατό, οργανωμένο σύμφωνα με το γαλλικό μοντέλο. 

Ο αντιβασιλέας της Αιγύπτου αγνοούσε τον Σουλτάνο, που ήταν αδύναμος να τον πατάξει. 

Την περίοδο της ελληνικής επανάστασης, όμως, δέχτηκε να τον βοηθήσει στους μπελάδες που είχε με τους Έλληνες, στέλνοντας τον μεγαλύτερο γιο του Ιμπραήμ να καταπνίξει την επανάσταση. Εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή ολόκληρη η δυτική Ευρώπη, αναγεννημένη από τα ιδεώδη του Διαφωτισμού, παρακολουθούσε με μεγάλη συμπάθεια τον υπέροχο αγώνα για ελευθερία αυτών ορεσίβιων «αγριανθρώπων» που τα είχαν βάλει με μια ολόκληρη αυτοκρατορία. 

Οι νίκες του Ιμπραήμ επί των συμπαθέστατων επαναστατών μετέτρεψαν τον Μοχάμεντ Άλι σε πρόσωπο μισητό στην Ευρώπη. Στη Γαλλία, όμως, ο επανορθωμένος βασιλιάς των Βουρβώνων Κάρολος ο 10ος δεν τρέφει, όπως μαντεύουμε, καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια για τις επαναστάσεις. 

Ο δαιμόνιος αντιβασιλέας της Αιγύπτου, στριμωγμένος στη γωνία, βρίσκει τρόπο να ασκήσει εξωτερική πολιτική και να βρει στο πρόσωπο του Γάλλου βασιλιά έναν σύμμαχο, χρησιμοποιώντας….μια καμηλοπάρδαλη. 

 Ο Μοχάμεντ Άλι είχε ως έμπιστο σύμβουλο του τον Γάλλο πρώην πρόξενο Μπερναντίνο Ντροβέτι, που παρέμενε ακόμη στη χώρα, αφού επιδίδονταν άνετα τόσο στο λαθρεμπόριο των αιγυπτιακών αρχαιολογικών θησαυρών όσο και στο δουλεμπόριο, αποκομίζοντας τεράστια πλούτη. 

Οι δύο πανούργοι αυτοί άνδρες σκέφτηκαν πως θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τα συνήθη διπλωματικά δώρα με κάποιο εξωτικό ζώο. 

Η αναζήτηση κατέληξε σε μια πανέμορφη καμηλοπάρδαλη, που είχε αιχμαλωτιστεί από κυνηγούς στην Αιθιοπία και είχε μεταφερθεί με πλοίο κατά μήκος του Γαλάζιου Νείλου στο Χαρτούμ, όπου μεγάλωνε, πίνοντας 25 λίτρα γάλα αγελάδας τη μέρα, πλήρως εξημερωμένη. Της είχε δοθεί το όνομα Ζαράφα από την αραβική λέξη «ζεράφα» που σήμαινε «γοητευτική, υπέροχη». Τόσο όμορφη ήταν. 

Είχε πιαστεί μαζί με την αδερφή της, που ήταν ασθενική, και προοριζόταν για τον Άγγλο βασιλιά, προς τήρηση των διπλωματικών ισορροπιών. Από το Χαρτούμ λοιπόν η Ζαράφα συνέχισε το ταξίδι της κατά μήκος του Νείλου προς την Αλεξάνδρεια. 

Εκεί στις 29 Σεπτεμβρίου 1826 φορτώθηκε στην ιταλική μπρατσέρα «I due fratelli» μαζί με τρεις γαλακτοφόρες αγελάδες με προορισμό τη Μασσαλία. 

Στο κατάστρωμα του πλοίου είχε δημιουργηθεί ένα άνοιγμα για να μπορεί να εξέχει ο λαιμός του ζώου. Ο Ντροβέτι έστελνε μαζί ως συνοδούς τον Άραβα ιπποκόμο του Χασάν και το Σουδανό υπηρέτη του Ατίρ. 

Ένα μήνα αργότερα η Ζαράφα πάτησε για πρώτη φορά το πόδι της σε γαλλικό έδαφος. Πέρασε όλο εκείνον τον δύσκολο χειμώνα στην Μασσαλία, απτόητη από τις καιρικές συνθήκες. Οι γαλλικές δημόσιες υπηρεσίες επιδίδονταν σε ανταλλαγή επιστολών, ερίζοντας για το ποια ήταν υπεύθυνη για την ανάληψη των εξόδων συντήρησής της, αλλά εκείνη απολάμβανε λες το γαλλικό χειμώνα, σκλαβώνοντας τις καρδιές όλων ανεξαιρέτως όσων μαζεύονταν για να τη δουν από κοντά. 

Η φήμη για την «ωραία Αιγύπτια» εξαπλωνόταν με γεωμετρική πρόοδο και οι παριζιάνοι αδημονούσαν για την άφιξη της εξωτικής καλλονής στην πόλη τους. 

 Μετά από προσεκτικές ετοιμασίες, στις 20 Μαΐου 1827, ξεκίνησε η λαμπρή πομπή που θα οδηγούσε τη Ζαράφα οδικώς στο Παρίσι. Από όπου και αν πέρασαν η Αιγύπτια καλλονή σκορπούσε κύματα ενθουσιασμού. 

Από τη μια άκρη της Γαλλίας ως την άλλη είχε ξεσπάσει μια φρενίτιδα, που όμοιά της δεν είχαν γνωρίσει οι Γάλλοι. 

Ο δε Κάρολος παραπονιόταν ανοιχτά ότι θα ήταν ο τελευταίος Γάλλος που θα αντίκριζε το δώρο που προοριζόταν για τον ίδιο. Ο βασιλιάς χρειάστηκε να περιμένει 41 ολόκληρες μέρες, ώσπου η Ζαράφα να καλύψει τα 550 μίλια που χώριζαν τη Μασσαλία από το Παρίσι και να τον συναντήσει με τη συνοδεία του βασιλικού ιππικού. Αφήνοντας τον Κάρολο αλλά και ολόκληρη τη βασιλική αυλή, πλην της ψυχρής βασιλικής συζύγου, γοητευμένους η «νέα πριγκίπισσα» της Γαλλίας βρήκε το σπιτικό της στο Βασιλικό Κήπο. 

Εκεί την επισκέπτονταν οι Γάλλοι, χτυπημένοι από την «ζιράφ» μόδα, που εκδηλώνονταν από το χτένισμα των κυριών ως και τις παραστάσεις στα πορσελάνινα σερβίτσια. 

Σε αντίθεση με την καμηλοπάρδαλη της παιδικής ταινίας, δεν γύρισε ποτέ στην Αίγυπτο, αλλά έζησε στη νέα της πατρίδα για 18 χρόνια, ευτυχισμένη ως την τελευταία μέρα της ζωής της. 

Θα περίμενε κανείς πως μια τέτοια επιτυχία θα είχε κάνει θαύματα για την διπλωματία του Αιγύπτιου αντιβασιλιά. Δυστυχώς, όμως, για τον Μοχάμεντ Άλι και ευτυχώς για τους Έλληνες επαναστάτες, η εξωτερική πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων δεν χαρασσόταν από τους συναισθηματισμούς και τις συγκινήσεις των λαών. 

Η Πύλη έχασε την Ελλάδα και οι φιλοδοξίες του Πασά της Αιγύπτου έπεσαν στο κενό. 

Η εξωτική ταξιδιώτισσα της ιστορίας μας, συνέχισε την περιπλάνησή της στη γαλλική επικράτεια ακόμη και μετά τον θάνατό της. Ταριχεύτηκε και μεταφέρθηκε στο βοτανικό μουσείο της πόλης Λα Ροσέλ στη δυτική ακτή της Γαλλίας, πρέσβειρα στις μέρες μας μιας άλλης εποχής.