Μια μικρή σημαιούλα ελληνική κρατούσε όταν μπήκε στο στάδιο της Ατλάντα στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1996. Κατάκοπη. Μια μικρή σημαιούλα στα χέρια μιας σπουδαίας αθλήτριας που όταν μπήκε στο στάδιο και οι κάμερες ζούμαραν επάνω της, ο κόσμος άρχιζε να ζητοκραυγάζει κι εκείνη να νιώθει όλο και περισσότερη δύναμη ψυχής για να τερματίσει. Από τότε η μικρή αυτή σημαιούλα έγινε προέκταση του χεριού της ή μάλλον… της ψυχής της.

Το 2010 έκανε κάτι ασύλληπτο. Επιχείρησε να αναβιώσει την θρυλική διαδρομή του Φειδιππίδη -530 χιλιόμετρα- Αθήνα-Σπάρτη-Αθήνα-Μαραθώνας. Και τα κατάφερε και πάλι! 

«Δεν είμαι το σώμα, είμαι η ψυχή.. Το σώμα μου ήταν στιγμές που δεν το κρατούσα. Το ένιωθα τόσο βαρύ, σαν να έσερνα ένα τσουβάλι με πέτρες. Η ψυχή μου το κουβαλούσε στους ώμους της»... 

Αυτή είναι η Μαρία Πολύζου, η κορυφαία Ελληνίδα μαραθωνοδρόμος, η σπουδαία Ελληνίδα αθλήτρια η οποία κατέχει ένα ασύλληπτο βιογραφικό διακρίσεων και κοπιαστικής δουλειάς.

Αυτή είναι η Μαρία Πολύζου που δεν θα την συναντήσετε συχνά στα κανάλια να εξιστορεί στην ζωή της… γιατί η Μαρία δεν είναι απλά σώμα, είναι ψυχή.

-Μαρία τι σημαίνει για σένα μαραθώνιος;

Ο Μαραθώνιος είναι η κορωνίδα όλων των αθλημάτων. Συνδυάζει τη θέληση την πίστη και την υπέρμετρη προσπάθεια για να καταφέρεις να φτάσεις στο τερματισμό των 42.195 μέτρων. Είναι ένας δρόμος ψυχής που μεταφέρει μηνύματα. Όπως το μήνυμα της νίκης που μετέφερε ο αρχαίος οπλίτης το 490 π.χ. μετά τη μάχη του Μαραθώνα. Ο μαραθώνιος είναι ένα αγώνισμα που αναδεικνύει τις κρυμμένες ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου και τον ανεβάζει σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα. Σε μια εποχή που οι αξίες έχουν στερέψει, ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το επίπονο αγώνισμα του μαραθωνίου, προάγει τις ανθρώπινες αξίες του ευ- αγωνίζεστε, της ευγενούς άμιλλας και της προσπάθειας. Γιατί ο άνθρωπος τρέχοντας ένα τόσο σκληρό αγώνα καταφέρνει στο τέλος όχι να παιδεύει το σώμα του αλλά να τελειοποιεί τη ψυχή του. Και όταν έπειτα τελειώνει αυτή του την προσπάθεια δεν μπορεί παρά να βελτιώνεται ως άνθρωπος. Έτσι μία καινούργια κοινωνία ανθρώπων γεννιέται που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Θα συνεχίσω να λέω, ότι όταν το σώμα τρίβεται πάνω στην άσφαλτο από τα ατελείωτα χιλιόμετρα της προπόνησης και του αγώνα δεν μπορεί παρά από μέσα σου να αναδειχθούν όλες οι ανθρώπινες αξίες. Οι αξίες της ΕΙΡΗΝΗΣ του Ευ- Αγωνίζεστε, και της Ενότητας με την πίστη ότι όλοι είμαστε ΕΝΑ. 

-Είσαι η πρώτη ελληνίδα που έτρεξε σε μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ατλάντα το 1996. Τι θυμάσαι από κείνες τις μέρες;

Υπήρξα η πρώτη Ελληνίδα που αγωνίστηκε σε μαραθώνιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ατλάντα το 1996. Το να μπορεί ένας αθλητής να αγωνίζεται σε Ολυμπιακούς αγώνες, αυτό είναι ένα όνειρο, αλλά απαιτείται και μία μεγάλη προσπάθεια. Το επίπεδο των αγώνων είναι πολύ υψηλό και τα όρια εξίσου πολύ δύσκολα. Κατάφερα να πιάσω το υψηλό όριο, που σημαίνει να δημιουργήσω νέο Πανελλήνιο Ρεκόρ με χρόνο 2:33:43 και να καταφέρω να αγωνιστώ. Κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων όλες οι εικόνες που έβλεπα ήταν μαγεία! Η ενότητα της Ελληνικής Αποστολής, οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες των αθλητών μας, μας ένωναν περισσότερο. Το 1996, τα 100 χρόνια των σύγχρονων Ολυμπιακών, και εγώ θα αγωνιζόμουν στον μαραθώνιο δρόμο. Αυτό είχε μεγαλύτερη βαρύτητα, λόγω και της ελληνικότητας του αγωνίσματος. Κατάφερα να τερματίσω και μάλιστα σε πολύ καλή θέση, δεδομένου, ότι υπήρχε πολύ μεγάλη συμμετοχή. Στο τέλος δε του αγώνα μπήκα στο Ολυμπιακό στάδιο, κρατώντας μία μικρή ελληνική σημαιούλα, η οποία έκανε μεγάλη εντύπωση στο κόσμο, καθώς και η κάμερα του αγώνα, επικεντρώθηκε σε αυτήν την σκηνή, και πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον κόσμο, είδαν μία αθλήτρια να τερματίζει με την σημαία της χώρας της. Τα συναισθήματα μου ήταν τόσο έντονα που ένιωσα ότι το σημαιάκι στο δεξί μου χέρι, ήταν η προέκτασή του. Ένιωσα τόσο υπερήφανη. …

-Έχεις απίστευτες διακρίσεις στο βιογραφικό σου. Ποια είναι η πιο σημαντική για σένα και γιατί;

Μία από τις πιο σημαντικές μου διακρίσεις, πέρα από τους ολυμπιακούς αγώνες, ήταν όταν το 1990 που κατάφερα να κερδίσω τον Βαλκανικό Μαραθώνιο με Βαλκανικό ρεκόρ σε μία μεγάλη και δύσκολη κούρσα, κάτω από καταρρακτώδης βροχή και χαλάζι επί τριάντα λεπτά. Ο αγώνας  έγινε στην Τουρκία, μέσα στην Κωνσταντινούπολη, στην πόλη μας, η δεύτερη αθλήτρια ήταν Τουρκάλα κι εκεί στην χαμένη μας Πατρίδα, κατάφερα να σηκώσω την Ελληνική σημαία και να ακουστεί ο Εθνικός μας Ύμνος. Ποτέ στην ζωή μου δεν θα ξεχάσω αυτήν την στιγμή. Όλη η ιστορία και οι αγώνες του λαού μας, ο ξεριζωμός πέρασαν από τα μάτια μου και δάκρυα με πλημμύρισαν. 

 -Όλη αυτήν την δύναμη που χρειάζεται ένας μαραθωνοδρόμος για να μπορεί να επιβιώσει σε εξαιρετικά επίπονες συνθήκες, πως έχει μεταφραστεί στην καθημερινότητά σου; 

Πιστεύω ότι τρέχοντας ο άνθρωπος ένα μαραθώνιο και διασχίζοντας καθημερινά αμέτρητα χιλιόμετρα( έτρεχα περίπου 200 χιλιόμετρα την εβδομάδα σε προπόνηση) καταφέρνει στο τέλος όχι να παιδεύει το σώμα, αλλά να τελειοποιεί την ψυχή του. Ο μαραθώνιος δεν είναι μόνο ένας δρόμος κόντρα στον χρόνο, αλλά ένας εσωτερικός δρόμος, να καταφέρεις να βγάλεις από μέσα σου δυνάμεις που ποτέ δεν είχες φανταστείς ότι διαθέτεις.

-Είναι το σώμα ή η ψυχή που κάνει την διαφορά;

Θα απαντήσω με τα φράση μου, που έλεγα 

«ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΩΜΑ ΕΙΜΑΙ ΨΥΧΗ». Το 2010 για να τιμήσω την επέτειο της Μάχης του Μαραθώνας 2.500 χρόνια μετά αποφάσισα να αναβιώσω τον Φειδιππίδειο Άθλο. Να πάω από την Αθήνα στην Σπάρτη και να επιστρέψω στην Αθήνα και από εκεί να πάω στον Μαραθώνα για να αποτίσω φόρο τιμής στους 192 Αθηναίους Μαραθωνομάχους. Έτρεξα μία απόσταση 524 χιλιόμετρα, με θερμοκρασίες από 36 έως 42 βαθμούς Κελσίου. Ξεκίνησα στις 26 Ιουλίου του 2010 και τερμάτισα την 1η Αυγούστου. Πέρασα βουνά, λαγκάδια, χωματόδρομους, ανέβηκα στο Αρτεμίσιο όρος. Είχα από την δεύτερη μέρα 39 πυρετό, τα πόδια μου είχαν διαλυθεί, οι πατούσες μου έκαιγαν και τα πόδια μου είχαν πρηστεί. Τα νεφρά μου δεν λειτουργούσαν και πήγα στην επιστροφή του αγώνα στο 320ο χιλιόμετρο να πάθω ανακοπή καρδιάς. Όμως μία έκφραση έλεγα συνεχώς από μέσα μου: ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΩΜΑ ΕΙΜΑΙ ΨΥΧΗ και είδα στο τέλος ότι η ψυχή έχει αστείρευτη δύναμη, δίνει στο σώμα όση ενέργεια χρειάζεται για να πραγματοποιήσεις οποιοδήποτε άθλο, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτός. Φτάνει ο νους να είναι σταθερός και θετικός.

- Όταν ακούς την φράση: «Δεν μπορώ…», τι σκέφτεσαι;

Δεν υπάρχει το δεν μπορώ, υπάρχει μόνον το δε θέλω, να το κάνω. Υπάρχουν μόνον οι αρνητικές σκέψεις και οι φόβοι που βγαίνουν μπροστά και σου λένε: έστω καλύτερα, γιατί να μπω σε αυτήν την διαδικασία, όταν μπορεί κάποιος άλλος να το κάνει;

-Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, τι θέση θα έπρεπε να είχε ο αθλητισμός και τι θέση ότι έχει;

Το τελευταίο καιρό βλέπουμε ολοένα και συνεχώς να αυξάνεται το δρομικό κίνημα στην Ελλάδα. Το τρέξιμο βοηθά τον άνθρωπο να διώχνει το στρες και το άγχος και να δημιουργεί μία ασπίδα προστασίας στον οργανισμό, που επιφέρει αποτελέσματα σωματικά και ψυχικά. Την Κυριακή στις 11 Νοεμβρίου θα γίνει ο 30ος Μαραθώνιος της Αθήνας, καθώς επίσης και οι παράλληλοι αγώνες των 5 και 10 χιλιομέτρων. Θα δούμε να τρέχουν εκείνη την μέρα πάνω από 27.500 δρομείς. Περίπου στις 17.000 αναμένεται να είναι οι δρομείς από την χώρα μας. Αυτό σημαίνει ότι όλο άνθρωποι βρίσκουν την χαρά και την ηρεμία στην άσκηση. Δεν απαιτούνται έξοδα για να τρέξεις. Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, μία φόρμα και βγήκες έξω από το σπίτι σου να γυμναστείς. Δεν θα έλεγα ότι η οικονομική κρίση ταιριάζει με το τρέξιμο, αλλά σίγουρα  το τρέξιμο κάνει καλό στον οργανισμό και βοηθά τον άνθρωπο να ξεπερνάει προβλήματα, γιατί μετά την άσκηση έχεις καθαρότερο μυαλό.