Πήγα στο Καλλιμάρμαρο βιαστικά βιαστικά να προλάβω να δω τους μαραθωνοδρόμους την ώρα που ο ένας μετά τον άλλον θα μπαίνουν στο Καλλιμάρμαρο, εκεί όπου το 1856 ξεκίνησαν από την Ελλάδα οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες. 

Η μικρή μου συντροφιά επέμενε να ανέβουμε στο πιο ψηλό σκαλί του Σταδίου για να παρακολουθήσουμε από κει πάνω την είσοδο των μαραθωνοδρόμων  Πρωτόγνωρη εμπειρία για τα μικρά που ήταν τόσο ενθουσιασμένα και χειροκροτούσαν με πάθος ακόμη κι όταν περνούσε από δίπλα τους μέλισσα… (νόμιζαν ότι έτρεχε να τερματίσει)! 

Βλέποντας τους κατάκοπους μαραθωνοδρόμους ένιωθαν δέος, φαντασιώνονταν τον εαυτό τους ο ένας προπονητή, η άλλη η μικρότερη αθλήτρια! 

Αρκετός κόσμος στο Καλλιμάρμαρο, αλλά όχι και τόσο αρκετός ώστε να γεμίσει το Στάδιο, όπως όφειλε σε μία τέτοιου είδους σημαντική διοργάνωση. Μια διοργάνωση που μπορούσε κάποιος να την χαρεί χωρίς καν να χρειάζεται να έχει ένα ευρώ στην τσέπη! Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, έχουμε μάθει να πληρώνουμε και μετά να γκρινιάζουμε ότι… ήταν ακριβά! 

Το θέμα μας είναι ότι παράλληλα με την είσοδο των μαραθωνοδρόμων και των τερματισμών τους στο Καλλιμάρμαρο, από τα ηχεία έπαιζαν δυνατά όλα τα «χιτάκια» της εποχής: Παπαρίζου, Βανδή, Σάκης και δεν ξέρω κι εγώ ποιους άλλους… έχω μεγαλώσει αρκετά ώστε να παρακολουθώ τα σύγχρονα chat. 

Εκεί είναι που ένιωσα κάποιο αόρατο χέρι να προσπαθεί να υποβαθμίσει αυτό το μεγαλείο. Το μεγαλείο ανθρώπων που είχαν φτιάξει κλαδιά ελιάς στο κεφάλι τους και έτρεχαν με σκοπό απλά να τερματίσουν! Προσπάθησα να εξηγήσω στην μικρή μου παρέα τι είναι ο Μαραθώνιος, γιατί αυτοί οι άνθρωποι που έβλεπαν να τρέχουν μετά σωριάζονταν κατάχαμα στα μάρμαρα τυλιγμένοι με μία «κουβέρτα» από αλουμινόχαρτο, γιατί το κάνουν, έχουν κάτι να κερδίσουν κι αν δεν έχουν, γιατί; Ήταν τόσο... κακόηχη η μουσική από τα μεγάφωνα που νόμιζα προς βρίσκομαι σε κάποιο νεανικό κλαμπάκι. Αρκετοί πιτσιρικάδες το είχαν ρίξει στον χορό! 

Υποδεχθήκαμε χιλιάδες μαραθωνοδρόμους από διάφορες ξένες χώρες με ένα καθ’ όλα ελληνικότατο τραγούδι, ερμηνευμένο από την ιστορική τραγουδίστρια Έλενα Παπαρίζου καθ’ ότι κάποια στιγμή έκανε την χώρα παγκοσμίως… γνωστή με την κορυφαία της νίκη σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού που λέγεται Eurovisionκαι είναι, όχι είναι, ιστορικής σημασίας! Η αγαπητή αυτή τραγουδίστρια κρίθηκε ως η πλέον κατάλληλη να μας μιλήσει για τον Μαραθώνιο μέσα από το Imagine του Τζον Λένον και να… εκπαιδεύσει τα παιδιά που πήγαν να παρακολουθήσουν τον τερματισμό στο τι σημαίνει…. Μαραθώνιος και από πού ξεκίνησε η σκούφια του! Και τέλος πάντων εάν κρίθηκε ως αναγκαίο να ακουστεί το Imagine στο Καλλιμάρμαρο γιατί δεν το παίζαμε από τον μακαρίτη τον Λένον που ήξερε και τι τραγουδούσε;

Ομιλώ για πανηγύρι και είναι ντροπή. Όχι, φυσικά για την Παπαρίζου, η κοπέλα την δουλειά της έκανε, για τους άλλους τους εμπόρους ομιλώ, διοργανωτές, χορηγούς και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο. Κάποιος πουλάκια μου να μοιράζει φυλλάδια για το τι σημαίνει Μαραθώνιος στα παιδιά, δεν θα ήταν καλύτερα από ένα mp3 με δύο ξένα τραγούδια; Ελληνικές μελωδίες δεν κρίθηκαν ικανές να κερδίσουν τον ανταγωνισμό με την ευφάνταστη ιδέα σας περί Παπαρίζου; Ένα CDάκι ρε πουλάκια μου που θα σας στοίχιζε λιγότερα από το mp3 που χαρίσατε σε όλα τα παιδιά που έσπευσαν στο γκισέ σας, με ένα μικρό αφιέρωμα σαν παραμύθι για το τι σημαίνει Μαραθώνιος, για το ποιος ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης (ποιος να’ ναι αυτός άραγε), δεν θα ήταν πιο σημαντικό; 

Η μήπως δεν ξέρετε ότι μικροί και μεγάλοι λατρεύουν την Ιστορία όταν περιγράφεται ως παραμύθι; Μια γιγαντοοθόνη βρε πουλάκια μου με μερικές από τις ιστορίες των ανθρώπων που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο δεν θα ήταν μία σύγχρονη απάντηση της πτωχευμένης Ελλάδας σε… αξίες; 

Πάντως απέναντι στους γίγαντες-χορηγούς (που να τους βράσω δηλαδή) ένας απλός σύλλογος, ο ΑΡΔΗΤΤΟΣ σε συνεργασία με την πρωτοβουλία κατοίκων του Μετς, κατάφερε να κάνει την διαφορά με ελάχιστα μάλιστα χρήματα, διόλου συγκρινόμενα, με την δαπάνη της επίσημης διοργάνωσης. Δημιούργησε τον Πρώτο Παιδικό Μαραθώνιο με σκοπό την ανάδειξη ενός σημαντικού αρχαιολογικού μνημείου του Μετς, του Ιωνικού Ναού της Αγροτέρας Αρτέμιδος. Τι σας λέω τώρα, ε; Τι μουσικές ακούστηκαν στην τελετή λήξης επί της Αρδηττού; Αποσπάσματα από την όπερα «Μαραθών – Σαλαμίς» του Παύλου Καρρέρ από τους σολίστ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Τι σας λέω τώρα, ε; 

Να ξεκαθαρίσω. 

Δεν έχω τίποτα με την Παπαρίζου (η οποία σε συνέντευξη της στο zougla.gr δήλωσε εντυπωσιασμένη από την διαπίστωση της ότι στον Μαραθώνιο τρέχουν και τυφλοί! Έλα ρε συ Έλενα  τρέχουν τυφλοί στον Μαραθώνιο, για δες…), με το Καλλιμάρμαρο έχω που του’ χει πέσει τόσο πολύ βαριά η κληρονομιά της κατάντιας μας που ούτε να μας διαολοστείλει έχει πια όρεξη!