Πριν από λίγες μέρες δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από έναν καλό μου φίλο, μορφωμένο άνθρωπο, στέλεχος της ΔΕΗ. Εντελώς συνωμοτικά – εμπιστευτικά με ρωτάει αν γνωρίζω για επικείμενη χρεοκοπία της χώρας και αν έχω καμιά πρόταση τι να κάνει τα χρήματα που έχει στην τράπεζα. Μετά την αρχική έκπληξη τον ρώτησα τι σκοπεύει να κάνει και πόσα είναι τα χρήματα, μου απάντησε 20.000 ευρώ και ότι θα τα βάλει σε ένα σεντούκι... Έσκασα στα γέλια, μάλλον τον έκανα να θυμώσει λίγο.

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι οι κλέφτες κάνουν πάρτι τον τελευταία καιρό με όσους ανόητους έχουν τις οικονομίες τους στα μπαούλα. Μια κατάρρευση του ευρώ θα κάνει άχρηστα αυτά τα χαρτάκια όπου και αν βρίσκονται η δε αποστολή στο εξωτερικό περιλαμβάνει τον κίνδυνο της σύλληψης με το νόμο για το «μαύρο χρήμα», εκτός και αν έχεις 5.000.000 ευρώ, οπότε μπορείς να μπεις στα μεγάλα σαλόνια...

Ανόητοι και απαίδευτοι δημοσιογράφοι, που το πιο πιθανόν είναι ότι δεν γνωρίζουν να βράσουν ένα πακέτο μακαρόνια, πολύ περισσότερο δε να καταλάβουν τι συμβαίνει με την οικονομία έχουν κατατρομάξει τον κόσμο, με αποτέλεσμα ενώ ολόκληρο το 2009 οι καταθέσεις των ελληνικών νοικοκυριών έφτασαν στο κορύφωμα της τελευταίας εικοσαετίας, στα 195 δις ευρώ, σήμερα να έχουν κατρακυλήσει κάτω από τα 184 δις...

Περίπου 11 δις ευρώ βρίσκονται κάπου αλλού, εκτός από τις ελληνικές τράπεζες... 

Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να σκεφτείτε πως λειτουργεί ο Έλληνας σε συνθήκες πανικού, ακόμα θυμάμαι την μητέρα μου να κουβαλά γάλα μετά το ατύχημα του Τσερνομπίλ. Ευτυχώς σήμερα, ο πατέρας μου είναι συνταξιούχος του ΙΚΑ και με τα 650 ευρώ το μήνα δεν έχει να ανησυχεί με τόσο δύσκολα προβλήματα. Όσοι όμως είχαν καταθέσεις είτε τις έβγαλαν στο εξωτερικό με αριστουργηματικούς τρόπους, είτε αναδιανέμουν τον πλούτο βοηθώντας άπορους κλέφτες, είτε εξαντλώντας τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδος σε χρυσές λίρες!

 Παλιά μου τέχνη κόσκινο όπως λέμε, η τελευταία φορά που είδα χρυσή λίρα Αγγλίας θα ήταν σε κάποιο γάμο, που κάποιος παππούς «ασήμωσε» τη νύφη, όμως απ’ ότι φαίνεται δεν πρόκειται να ξαναδώ, γιατί οι Έλληνες πολίτες ωσάν ακρίδες εφόρμησαν στα υποκαταστήματα της ΤτΕ για να αγοράσουν μαζικά χρυσές λίρες, εκτοξεύοντας την τιμή της στα 275 ευρώ, τιμή κατά 6 ευρώ μεγαλύτερη απ’ όταν ξεκίνησα να γράφω το άρθρο...

Η ενημέρωση λέει ότι πλέον έχουν εξαντληθεί τα αποθέματα λιρών με τη μορφή της Ελισάβετ και πλέον η διαπραγμάτευση αφορά παλαιότερες εκδόσεις... Μιλάμε για περίπου 100.000 κομμάτια... Και μην νομίζετε ότι δεν βγαίνει κέρδος, αν κάποιος είχε αγοράσει χρυσές λίρες το 1964, όταν κόστιζαν 303 δραχμές ή 0,89 ευρώ, σήμερα θα είχε απόδοση παραπάνω από 20.000%!

Μιλώντας όμως για χρυσό το μυαλό μου αμέσως έτρεξε στους Γερμανούς, την κατοχή και το περιβόητο ερώτημα με τους αστικούς μύθους που το αγκαλιάζουν, τι γίνεται με το χρυσό της Ελλάδας; 

Πράγματι είναι λίγο μυθιστορηματική η ιστορία του  χρυσού, όπως μας λέει η Βιργινία Τσουδερού στα Απομνημονεύματά της, με δύο πλοία μεταφέρθηκε η κυβέρνηση στη Κρήτη και μαζί με αυτήν ο χρυσός και τα χαρτονομίσματα της Τραπέζης της Ελλάδος. Το ένα από τα πλοία βυθίστηκε με αποτέλεσμα για πολλές μέρες να ξεβράζονται στις ακτές της Κρήτης χαρτονομίσματα. Καλά καταλάβατε, ο χρυσός γλίτωσε οπότε γιατί διαφορετικά όλοι για καταδύσεις θα ήμασταν ανοιχτά της Κρήτης...

Από κει και μετά πήγε στο Κάιρο και κατόπιν στην Νότια Αφρική. Μέχρι το 2003 τα αποθέματα της Ελλάδας ήταν περίπου 147 τόνοι χρυσού. Γιατί είναι χρήσιμος όμως ο χρυσός; Μέχρι το 1971 υπήρχε το σύστημα των σταθερών ισοτιμιών (κανόνας Bretton Woods), με βάση το οποίο κάθε εθνικό νόμισμα σε κυκλοφορία είχε το ισοδύναμό του σε χρυσό μέσω της ισοτιμίας του με το δολάριο και μπορούσε να ανταλλαγεί με αυτόν ανά πάσα στιγμή. Όταν μια χώρα τύπωνε περισσότερα χαρτονομίσματα αυτό οδηγούσε σε αύξηση του πληθωρισμού κ.ο.κ. Από κει και μετά η αξιοπιστία μιας οικονομίας στηρίχθηκε στα αποθέματά της σε συνάλλαγμα, ουσιαστικά σε δολάρια.

Οι καλοί Αμερικανοί σκέφτηκαν, χρυσό μπορεί να έχει ο καθένας, δολάρια όμως τυπώνουμε μόνον εμείς... Από την ίδρυσή της η Τράπεζα της Ελλάδας αγοράζει χρυσό από τους πολίτες και πουλά χρυσές λίρες, ενώ μέχρι πρόσφατα αν αγόραζες λίρες είχες υποχρέωση να δώσεις πλήρη στοιχεία και να τις έχεις προς επίδειξη κάθε στιγμή. Μόνον μια φορά στη ιστορία της η Ελλάδα πούλησε χρυσό! 

Πότε ήταν αυτό; 

Τον Αύγουστο του 2003. Την περίοδο που οι πολίτες κάνουν τα μπάνια τους ο Σημίτης αποφάσισε να «αξιοποιήσει» τα χρυσά νομίσματα και τις ράβδους χρυσού που υπήρχαν στην ΤτΕ. Στάλθηκαν λοιπόν τα χιλιάδες νομίσματα που υπήρχαν, στο εξωτερικό, προκειμένου να λιωθούν και να μετατραπούν σε ράβδους διεθνών προδιαγραφών. Όλος αυτός ο χρυσός μετατράπηκε σε ράβδους βάρους 81 τόνων και η καλή μας κυβέρνηση είπε αφού κάναμε τόση δουλειά, δεν πουλάμε και 20 τόνους να βοηθήσουμε το έλλειμμα; Βέβαια υποστήριξε ότι το έκανε γιατί ο χρυσός δεν αποδίδει, ότι πληρώνουμε ακριβά φύλακτρα και ότι τα χρήματα θα επενδυθούν σε αποδοτικότερες επιλογές. Αποδοτικότερες επιλογές κρίθηκαν τα ομόλογα, ξέρετε αυτά τα χαρτάκια (άυλοι πλέον τίτλοι) που μάλλον δεν έχουν και μεγάλη αξία με όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα.

Και ρωτά ο αφελής, γιατί θεωρούνται οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης και παγκόσμια οι ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία, ως «χρυσοθήρες» και η μικρά Ελλάς σκορπάει το χρυσό της; Γιατί η Γερμανία και η Γαλλία, διατηρούν υψηλά αποθέματα; Τα αποθέματα της Γερμανίας ανέρχονται σε 3.600 τόνους, της Γαλλίας σε 3.000 τόνους, της Ιταλίας σε 2.500 τόνους, της Πορτογαλίας σε 600 τόνους, της Ισπανίας σε 525 τόνους και του Βελγίου σε 260 τόνους. Τα αποθέματα της Ελλάδας μετά την πώληση των 20 τόνων από τον Σημίτη, ανέρχονται σε 127 τόνους!

Τραγική ειρωνεία ο υποδιοικητής της ΤτΕ που μετέφερε το χρυσό το 1941 ήταν ο Γεώργιος Μαντζαβίνος και μέσα στο πλοίο ήταν ο 13χρονος υιός του Ανδρέας, ο οποίος ήταν και στο ΔΣ που εκποίησε το χρυσό το 2003...

Ακόμα πιο περίεργο όμως, είναι γιατί μια χώρα όπως οι ΗΠΑ επιλέγει να αποθηκεύει και να «φυλάει» τον χρυσό των άλλων χωρών και να δίνει και ένα ελάχιστο επιτόκιο... Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (Federal Reserve Bank) 1.000 τόνοι δικού της χρυσού και 8.000 τόνοι χρυσού 60 άλλων χωρών! Και καλά καταλάβατε, η «αναβάθμιση» του ελληνικού χρυσού περιελάμβανε και την μεταφορά του στο εξωτερικό! Το 50% περίπου βρίσκεται στις ΗΠΑ και ένα μεγάλο μέρος στην Αγγλία και την Ελβετία, περίπου το 10% βρίσκεται στα υπόγεια της Τράπεζας της Ελλάδος... Εμένα γιατί δεν μου αρέσει αυτή η «αξιοποίηση»; Μάλλον είμαι περίεργος και συνωμοσιολόγος... Και η περιέργειά μου συνεχίζεται όταν γνωρίζουμε ότι ένα κομμάτι του χρυσού, ανάλογα με το ειδικό βάρος κάθε χώρας, μεταφέρθηκε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για την δημιουργία της. Τελικά μόνον η ελληνικές κυβερνήσεις δεν βρίσκουν αξία στο χρυσό, εκτός ίσως από τα ακριβά κοσμήματα για τις κυρίες των υπουργών...

*Ο Σταύρος Καράμπελας είναι πρόεδρος της ΕΔΗΚ.