Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στα χελιδόνια και έναν ναζί στρατιώτη; Τα χελιδόνια κάνουν τα παιδιά τους στην Γαλλία και τα παίρνουν μαζί τους φεύγοντας, αντίθετα οι ναζί άφησαν τα μπάσταρδά τους εδώ... Θα μπορούσε να ήταν το κακό σχόλιο ενός ανθρώπου, ατυχώς ήταν το σχόλιο ενός δημάρχου επιδεικνύοντας ένα παιδάκι μετά την κυριακάτικη λειτουργία...

Γράφει ο Σταύρος Καράμπελας* 

Ήταν μόνον ένα παιδάκι, μια απομονωμένη περίπτωση σε κάποια υπανάπτυκτη επαρχιακή πόλη; Δυστυχώς πρόκειται για το δράμα, μόνο στη Γαλλία, 200.000 παιδιών! Παιδιά που αντιμετώπισαν την κοινωνική κατακραυγή χωρίς να ανήκουν σε καμία πατρίδα, ούτε Γάλλοι, ούτε Γερμανοί. Για το δράμα αυτών των παιδιών, γράφηκε μόλις το 2004 ένα βιβλίο κάνοντας μια πλήρη καταγραφή και καλώντας την Γαλλία να αντιμετωπίσει ακόμη ένα φάντασμα που στοιχειώνει την ιστορία της. Μέσα από το βιβλίο «καταραμένα παιδιά»: Enfants maudits παρελαύνουν σημερινοί εξηντάχρονοι, που περιγράφουν ο καθένας τα προσωπικά του δράματα, ως απόκληροι μιας κοινωνίας. Χρειάστηκαν εξήντα χρόνια να γραφεί ένα βιβλίο για το δράμα 200.000 παιδιών και 66 χρόνια για να βρει το κουράγιο η Γαλλία να το αντιμετωπίσει...

Το δράμα, η απομόνωση και τα τραύματα παιδιών, καρπών του έρωτα ή του συμφέροντος Γερμανών του στρατού κατοχής της Γαλλίας, με Γαλλίδες. 200.000 περιπτώσεις την περίοδο 1941-1945, χωρίς μάλιστα να αποτελούν θύματα βιασμού. Η ιδιαιτερότητα των Γαλλίδων; Δεν θεωρούνταν «άρειες» οπότε οι δεσμοί ήταν παράνομοι και όταν αποκαλύπτονταν έπρεπε να διαλυθούν με βάσει το γερμανικό νόμο, κάτι το οποίο δεν αφορούσε τις Ολλανδές ή Νορβηγίδες που θεωρούσαν οι ναζί ότι ανήκουν στην αρεία φυλή... 

 Η Γαλλία υπήρξε πολύ αυστηρή με όσους συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, χιλιάδες γυναίκες διαπομπεύτηκαν ημίγυμνες και με ξυρισμένο κεφάλι, αν δεν λιντσαρίστηκαν ή φυλακίστηκαν για αρκετά χρόνια, επειδή σπίλωσαν την εθνική αξιοπρέπεια. 

Ειδικός νόμος ψηφίστηκε για την τιμωρία όσων «κοιμήθηκαν» με τον εχθρό, με την αστεία ονομασία colaborization horizontiale (οριζόντια συνεργασία...). Δεν ήταν πάντα οι περιπτώσεις θλιβερές, έπαιξε και ο έρωτα ρόλο σε αυτό το δράμα. Σε μια περίπτωση ο Γερμανός στρατιώτης εκτελείται επειδή δεν θέλει να αφήσει την σύντροφο και το παιδί του ή σε μια άλλη ο αιχμάλωτος πολέμου Γερμανός ερωτεύεται Γαλλίδα, στην φάρμα όπου εργάζεται καταναγκαστικά και η κοινότητα με βία χωρίζει το ζευγάρι και εμποδίζει την επικοινωνία, για να ενωθούν από το παιδί τους 60 χρόνια μετά! 

Τα παιδιά των δολοφόνων είχαν την αντιμετώπιση από την γαλλική κοινωνία, ωσάν να ήταν τα ίδια δολοφόνοι! Σε άπειρες περιπτώσεις δεν επιτράπηκε στις μητέρες τους να τα μεγαλώσουν, αλλά υποχρεωτικά μεταφέρθηκαν σε ορφανοτροφεία. 

Γιαγιάδες έβαφαν τα μαλλιά των παιδιών καστανά, για να κρύψουν το ξανθό που παραπέμπει σε Γερμανούς, το δράμα ήταν όταν υπήρχαν και γαλάζια μάτια... 

Δυστυχώς παρότι η Γαλλία συνεργάστηκε με τους ναζί μέχρι τον Απρίλιο του 1944, έζησε και αυτή το δράμα οι πρώην συνεργάτες αμέσως μετά να γίνουν διαπρύσιοι αντιστασιακοί, με εύκολο θύμα γυναίκες και παιδιά... Τα πράγματα αποκτούν φρικτότερες διαστάσεις στις χώρες που οι ναζί θεωρούσαν άρειες.

Στη Νορβηγία μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο-πείραμα του Χίμλερ για το χιλιόχρονο ράιχ, προτρέποντας τους Γερμανούς στρατιώτες να κάνουν παιδιά με τις ντόπιες γυναίκες, τα οποία ήλπιζε ότι θα είναι ξανθά με γαλανά μάτια, τα λεγόμενα παιδιά Lebensborn (πηγή της ζωής), κάτι που θα αποτελούσε όμως το στίγμα για σκηνές εκδίκησης μετά τον πόλεμο και την ήττα των ναζί... 10.000 νορβηγόπουλα ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, εδώ είχαμε αρκετούς βιασμούς, αλλά και ακόμα πιο βίαιη συμπεριφορά σε βάρος των παιδιών. 

Μετά τον πόλεμο πολλά κλείστηκαν σε άσυλα τρελών, αρκετά τα άφησαν για μήνες μέσα σε χοιροστάσια, αφού ήταν παιδιά γουρουνιών, σε κάποια αφαιρέθηκε το δέρμα με οξύ προκειμένου να «καθαριστούν» από την βρομιά... 150 από αυτές τις βασανισμένες ψυχές προσέφυγαν το 2007 στο Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μηνύοντας την νορβηγική κυβέρνηση για διακρίσεις. Από το 1946 έως το 1958 σειρά διατάξεων και νόμων έκανε την ζωή αυτών των παιδιών κόλαση, κάτι το οποίο αρνείται να παραδεχθεί η νορβηγική κυβέρνηση ως άδικο... Παιδιά που κακοποιήθηκαν και λεκτικά ως πουτάνες και μπάσταρδα, ζητούν από το πλούσιο κράτος της Νορβηγίας να τους αποζημιώσει για τα βάσανά τους, μιας και τα λόγια φαντάζουν τόσο φτωχά για τόσο πόνο... Σκεφτείτε ότι η νορβηγική κυβέρνηση σκεφτόταν να τα εξορίσει μαζί με τις μητέρες τους στην Αυστραλία!

Τα ίδια παντού, 8000 στη Δανία, 50.000 στην Ολλανδία. Αλλά οι απελευθερωτές θέλησαν μάλλον να ανταποδώσουν, έτσι έχουμε κατά τη διάρκεια της διασυμμαχικής κατοχής της Γερμανίας (1945-1955) 36.000 πατεράδες Αμερικανούς, 10.000 Γάλλους, 8.000 Άγγλους, 3.000 Σοβιετικούς και 2.000 Βέλγους! Και την πρόνοια για τα παιδιά την χρεώθηκε η Συμμαχική Διοίκηση. Δεν τολμά κανείς να σκεφτεί και για τις περισσότερες από 2.000.000 περιπτώσεις βιασμών, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελούσε επιλογή τιμωρίας αντί του θανάτου...

Μόλις το 2009 η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να δίνει ελεύθερα υπηκοότητα στα 200.000 γαλλο-γερμανάκια, εξηντάχρονους πλέον, χωρία να απαιτείται να απολέσουν την τυχόν δεύτερη υπηκοότητά τους.

Ήδη από την δεκαετία του ’60 Γάλλοι και Γαλλίδες έψαχναν να καλύψουν το κενό στη ζωή τους, το άλλο μισό που έλειπε. 18.000.000 φάκελοι αφορούν την προσωπική πορεία των Γερμανών στρατιωτών στην κατεχόμενη Ευρώπη. Το χιτλερικό καθεστώς με θρησκευτική ευλάβεια κατέγραφε και κατασκόπευε την ζωή των στρατιωτών των, δίνοντας έτσι σήμερα την δυνατότητα σε πληγωμένα παιδιά να αναζητήσουν τους πατεράδες τους... 

Μόλις 355 όμως από τα 200.000 παιδιά βρήκαν το κουράγιο να συστήσουν την Γαλλική Εθνική Ένωση για τα Παιδιά του Πολέμου το 2005 και ακόμα λιγότερα, 130 από αυτά κατάφεραν να βρουν τους γονείς τους...

Αίτημα η διπλή υπηκοότητα, ίσως σε κάποιες περιπτώσεις και τα καλλίτερα γερμανικά επιδόματα, μιας και οι δικαιούχοι διανύουν πλέον την έβδομη δεκαετία της ζωής τους... Υπολογίζεται ότι περίπου 800.000 παιδιά σε όλη την Ευρώπη ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες. Πολύς πόνος συνόδευσε αυτά τα παιδιά σε ολόκληρη τη ζωή τους, γεννήθηκαν ένοχα και τώρα αναζητούν την θέση τους στον ήλιο, μακριά από το σκοτάδι του νόμου της σιωπής...

*Ο Σταύρος Καράμπελας είναι πρόεδρος της ΕΔΗΚ.